ANG BIYAYANG BINIBIYAYAANG PA NA MAGBIBIYAYA PA SA IBA

Pambiyaya naman oh.

Halimbawa ika’y isang bulag. As in, dalawang mata. Sobrang dilim ng nasa paningin mo. Para bang may nakataling bandana. Siguro mga limang ikot ang pagkakatali sa mata mo. Atat na atat ka ng makita ang ganda ng buhay. Ang totoong mundo. Gusto mo ng idilat ang mga mata mo. Yung tipo ba na atat na atat ka ng masilayan ang liwanag ng araw. Kaya kahit papaano, iniimagine mo nalang muna sa isip mo ang mundo na naririnig ng iyong mga tenga. Ganyan ang pakiramdam ko sa tuwing gusto ko ng maramdaman ang pinapangarap ko.

Hindi ko alam kung mayroon pang itinuturo sa akin ang nakaraan. Ayoko na sanang balikan ang mga ito. Pero parang may kahulugan kasi. Kung babalikan ko lang ang nakalipas. Ang mundo ko noon ay punong puno ng pag-aalinlangan. Lagi akong nagdududa. Marami akong gusto. Minsan ang nangyayari ay kabaliktaran ng gusto ko. Lagi akong naguguluhan. Laging may mabigat na tanong sa bawat yugto ng buhay ko.

Sa bawat yugto ng buhay ko. Lagi akong nagpapasalamat. Sobrang pasasalamat. Ayoko man isumbat sa aking malupit na ama. My biological father. Nagpapasalamat pa rin ako. Laging may problema. Kahit na halang ang bituka ko minsan. Laging kasama ko ang Panginoon. Laging may Jugjug.

Way back from elementary

Ayoko man sanang ipagyabang. Pero sobrang galing ko ng elementary ko. Pati ako napapahanga pa rin. Ang dami kong medalya na natanggap nun noon. Seryoso ako sa pag aaral nun. Ito ay dahil sa sobrang focus ko sa pag aaral at konting palakas sa MayKapal. Ngunit sa kabila neto, pinalaki ako ng magulang ko sa paninigaw, pananakot at maling pananaw sa pagkakamali sa buhay. Nada-down ako nun talaga. Ito rin ang mga panahong kapag nagkajowa ako. Tanging kilig lang na walang attachments. Ang saya nun diba. Isang text lang ng girlfriend parang buong baon mo na sa maghapon sa school yun diba. Tapos dito na umusbong ang pagsasayaw. Nauso siya ng hindi ko namamalayan. Nakahiligan ko ang pagbe-breakdance. Doon palang sa pagsasayaw ko. Nauso na sa akin ang forever. Sinabi ko sa sarili ko. Ang pagsasayaw na talaga ang gusto kong direksyon sa buhay ko. Kakagatin ko na ang break na to. Ito na yung gusto kong maging profession ko sa buhay. Masaya ako. Ngunit bumagsak ang mundo ko nung bumagsak ang mga grades ko pagtungtong ko sa highschool. Saklap.

Noon malakas ang pananampalataya ko. Nawala ng husto ang pananampalataya ko.

Way back from high school,

Sa maniwala kayo at sa hindi. Edi wag maniwala. Mantakin mo ba naman na umiyak ako sa nanay ko dahil 1st year high school palang ako, gusto ko ng sumuko sa pag-aaral. Naalog ata ng husto ang utak ko sa pagsasayaw. Alam mo naman ang brain ko. Parang temperature sa kili kili. Nagbabago kapag naaalog.

Ito'y dahil sa simpleng math na naiinis ako kung baket hindi ko maget-gets. Fuck shet. Algebra pa lang yun.  Sobrang maluha luha ako sa nanay ko nun. Mukha akong tanga. Sabi ko sa nanay ko. Itutuloy ko na ang pagsasayaw. Ayun, buti nalang, sa kakaunting dasal ko at pagluhod noon sa mga poon. Naipagpatuloy ko ang high school ng maayos. Ngunit,pinalaki naman ako ng magulang sa pananakot na wag muna akong mag-aasawa. Pamilya daw kasi namen lahi ng pikutin. Ako yung lolokohin ng babae lagi. Baby lang ang habol sa akin ng lahat ng babae. Hinde! Tapusin ko muna daw ang kolehiyo ko bago ako pumasok sa buhay “bagito”. Ito ang stage na natututo na ako sa Jugjug. Wag niyo ng tanungin yung jugjug. Baka masira ang mga endorsement deals ko. Masisira mga commercials ko. Charot. Kaya tuluyan ng hindi ako tumaba. Adik na ata ako nun dun. Napakarelihiyoso kong tao  nun ngunit nakakagawa ako nun. Napaka impokrito ko. Pero may puso naman ako nun. Mapagmahal ako sa kapwa.  Kaya ako nagpupunta sa simbahan ay para humingi ng tawad. Laging ganun. Tingin ko, kinukuhanan ata ako ng laman ng sa itaas sa mga kasalanang nagagawa ko noon. Kaya nung papasok na ako sa college. Gulong gulo naman ako. Hindi ko alam ang papasukan ko. Ano ang gusto ko. Sabi ko noon,hindi ko pwedeng ipriority ang showbiz. Magulo ang profession na yun. Hinde! Praning praning ata ako nun. Sabi ko noon, wag muna kaya akong magcollege. Hindi pa ako handa. Talagang kumpiyansa akong magkakaron ako ng maayos na buhay noon dahil sa meron akong jowa matalino PERO panget. Naglagay ako ng “pero” kasi nakakainis.  Well, ganun talaga, ang gwapo madaling maloko kasi mahina sa math. Marupok. Kaya ang intro ng college ko, isang hindi napaghandaang senaryo ng buhay ko.  Para akong tumalon sa isang dagat na punong puno ng pating. Anak ng pating naman oh. Nagkagulo gulo ang mundo ko.Walang direksyon.  Basta pili nalang kung ano ang kurso.

Kaya nawala na naman ang pananampalataya ko.

Way back from college,

Nagkaroon ako ng emo na girlfriend. Ang babaeng makapal kung mag eye-liner at may Barbie pa sa neck lace. iiiw.. ang bitter ko. Siya yung binanggit ko nung high school ako .Ex ko na siya ngayon. Nakakadiri nga eh. Nakashabu lang talaga ako nun. Nagdecide akong mag-arkitekture. Kasi nga sumunod lang ako sa kanya dahil siya ay magcicivil engineering. So, dapat partner in business kame. Sabi ko naman sa sarili ko. mahina ako sa Math, pwede ba yung medyo wag muna dadaan kagad ng arki, pwede ba yung mababa muna.

So, ang kinuha ko ay Graphics Technology na pwede ko pa ring ituloy ng arki. So, nagGo ako kahit maraming tutol. Maraming tutol kasi magulo daw ang kurso na yun sabi ng mga napagtanungan kong hindi mapagkakatiwalaang tao. Kaya habang tinatrabaho ko ang  kurso ko sa unibersidad namen. Hindi ako masaya. Nalulusaw ako sa tuwing ginagawa ko yun. Wala lang, masabi lang na nakapag college ako nun.

Ito rin ang panahong naghahanap ako ng tamang religion o totoong Diyos. Nakikipagdebate minsan sa inuman tungkol sa Diyos. Nakakatawa. Anghel na ulol.

Nagtuloy tuloy na ang buhay ko na magulo. Kasabay ng sermon sa akin ng aking ina na huwag muna akong mag aasawa. Ayun, para tuloy mas sinubukan ko ang ganun pamumuhay. Wala pa akong baby ah. Mas lalo lang akong nag experiment. Ang gulo rin eh noh. Parang pinaglalaruan talaga ako ng tadhana. Natututo rin akong makapanakit ng damdamin ng ibang tao. Manloko sa isang relasyon.

Kaya nawala na naman ang pananampalataya ko.

Way back from college after graduation,

Nakagawa ako ng kagimbal gimbal na kasalanan. Nangaliwa ako. Nasira ang buhay ko. Napalitan ang kasiyahan. At ito ang tunay na katotohanan sa arki, para lang masabing nakapag arki ako. Pinilit kong pumasok ulit sa pag-aaral. Gusto ko ang arki pero gusto ko munang magstop. Kaya ko naman ang arki kaso nga lang ako yung tipo ng tao na bumabalik sa akin ng mabilis ang kasalanan na nagawa ko. Ayun, ang naging resulta, bagsak ako sa exam ng arki. Walang plano sa buhay. Puro katarantaduhan. Walang direksyon. Walang ambisyon. Pero dahil sa pagmamakaawa ko. Kinausap ko ang prof. Medyo naglabas ako ng 2 abs lang para tapos na ang usapan. Nakapasok din naman ako. Kaso nga lang, parang hindi pa rin ako satisfied sa ginawa. Parang hindi worth it.

Way back from arki semester,

Maganda mag aral ng arki. Medyo mahirap. Hindi pala medyo. Talagang mahirap pala. Duguan kamo. Puyatan. Hindi parin ako naging masaya. Kaya pinili ko nalang idrop ang mga subject ko. Sumuko na talaga ako.

Kaya nawala na naman ang pananampalataya ko.

Way back naghahanap na ng work,

Sobrang hirap mghanap ng work noon, Taena, binabasa ko palang yung requirement ng company na gusto kong pasukan. Kinikilabutan na ako. Ganun talaga ako. Hindi kasi ako aabot sa qualification nila.

Eh no choice naman talaga ako. Ganyan nalang kahit ano nalang. Bahala na.

Kaya ngayon, bumalik na ang pananampalataya ko.

Sabi ko, ito nalang, pilitin ko munang makapasok kahit di ko gusto. Magugustuhan ko din siguro ito.

Nakapasok ako. This year ay mag tattling taon na ako dun.

Kaya ngayon, lumakas ang pananampalataya ko.

Ngayon naman, nasa work na ako. Meron akong nirereglang boss na parang nanay ko. Feel na feel niya ang propaganda niyang busy. Puro skyflakes naman ang pinapakain sa amin tuwing merienda. Busy is another term for “asshole”. Ang isang minute kong nabubwisit sa amo kong kupal ay katumbas ng isang oras kong kaligayahan.

 Kaya ganito ito. Kung babalikan ang mga naging chapter ng buhay ko. Para may meaning sa mga nakaraan.

Ngayon naman, lumalaban akong mabalik ang pananampalataya ko.

Naguguluhan na naman ako sa work ko . Kahit planuhin kong maigi.

Lumalaban pa rin mabalik ang pananampalataya ko.

Ang buod ng lahat ng ito ay connecting the dots ng buhay ko. Kung hindi ko naman kasi pagdudugtungin ang bawat chapter ng buhay ko, hindi ko mata-track kung may patutunguhan pinapangarap ko o hinde. Noo’y wala talaga akong goals sa buhay.

Nabasa niyo naman na ang buhay ko ay punong puno ng Jugjug. Jugjug nga ba ang dahilan ng lahat ito kaya ako naguguluhan o kung paano ako pinalaki. Hindi ko mapigilan ang JugJug. Lagi kong kinakaen lahat ng putahe. If you know what I mean. Masarap magpakatotoo. Ganunpaman, nadedepress ako. Di nako fresh. Biglang nawala alindog ko. Wala na yung dati kong vigor, vibrance and vitality. Atar! :) Dapat ko rin bang bitawan ang pang-aasar ko o Jugjug? Kung hindi jugjug o kaya jakol.

Kagustuhan ko naman ito.  May choice ako. Maaring mali ako ng pananaw sa pagkakamali. Inimprove ang ko lahat ng kahinaan ko.

Kung magtitiwala ako sa Diyos at sa sarili ko? Tig ilang porsyento ba ang ibibigay ko saken at sa Diyos. Pwede bang 50-50 percent kame. Ang gulo nun diba.

Sa tuwing sinasabi kong kaya ko ang lahat. Bahala na bukas. Nagiging miserable ang buhay ko sa tuwing sinasabi kong walang Diyos. So, the devil is  the lie, make a better choice.

Kaya pasalamat ako sa problema na ito. Ang problemang paano ako makakamove forward. Salamat pa rin dahil may nilu-look forward ako ngayong taon. Dahil kung hindi naman ito mangyayare. Hindi ako uunlad ng ganito. Kapag may problema lang naman ako kumikilos eh. Diyan ko nakilala ang sarili ko eh.

Impokrito ba ako kung matatawag dahil sobrang dami ng mga mali kong nagawa o tama pa rin ako dahil hindi ako bumitaw sa Diyos. Kung babayaran ko mga utang ko sa buhay dahil sa mga nagawa kong mali. Kulang pa ang buhay ko.  

Lahat ng nakikita ko ay patunay lamang na taasan ko pa ng spiritual na buhay ko at magtiwala sa hindi ko nakikita. Ano mang biyaya ay okay sa akin. Ang biyaya naman hindi naman ineearned yan eh, isang regalo yan, hindi yan kapag kung sino lang ang nagsisimba siya lang ang pagpapalain. WRONG. Hindi ito palakasan sa Diyos. Kapag dumating ang pagpapala. For sure, hindi magtatagal to. Minsan nga, kapalit neto, lungkot. Bakit kaya. Eh hanggang kailan ang faith ko? Tuwing magulo lang ba ang paligid? Sa tuwing madilim lang ba ako ganito. Hindi ko magawa ito sa tapat ng sinag ng araw kung saan ang biyaya ay bumubuhos. Siguro nga’y ibon lang ang malakas ang faith kaya’y sila lang ang nakakalipad ng tuluyan.

Kung hindi ako susugal, hanggang saan lang ako. Sinong tao ba naman ang mag eexpect ng iba kung wala naming ginagawang kakaiba. DIBA?

Dati kapag may mabigat na problema mas mabigat pa sa balikbayan box, lagi kong tinatanong, Lord, bakit ako? Pero kapag ang blessings ang dumating, hindi ko matanong sa sarili ko, Lord, bakit ako?

Sa sobrang bilis ng pagbabago ng mundo. Ang kahapon ay ibang iba sa ngayon. Ang nakaraang taon ay ibang iba sa ngayong taon. Kung hindi ako tataya, kung hindi ko ipupush ang sarili ko. Kung hindi ako susugal. Maiiwanan ako. Ang “wala” akong gawin ay ang pinakamasaklap na taya na ginawa ko sa buhay ko. Diba, hindi naman basta basta iniimagine ang pagkuha ng perla sa dagat. Matuto kang lumangoy. Pag-aralan lumangoy. Sisirin ng malalim.

Gusto kong pasalamatan ng husto ang mga taong nagmotivate sa akin. Na kailangan ko pa palang magpursige pa. Bawal ang tatamad tamad. Hindi ko naman maililipat sa isang lugar ang isang puno. Kaya kailangan kong magtanim ng sarili ko. Walang dapat sisihin. Darating din ang panahon, sa akin din ang oras. Oras ko naman ang gagamitin. Makakabawi din ako sa kupal ko na boss. Matuto akong magtiwala sa sarili. Ako ang nagddrive neto. Wala ng iba.

Iba pa rin ang kumakanta habang nasasaktan.

Iba pa rin ang kumakanta habang nalulungkot.

Iba pa rin ang kumakanta habang may mabigat ng problema.

Parang pagtanggap kay Hesukristo at sa lotto. Kung hindi ka tataya. Hindi ka mananalo.

Walang sikreto sa buhay. Tanging ang goals at isipin mo lang ang dapat magtulungan para magtagumpay. Wag kalimutan ang Diyos. Siya na ang bahala sa ibang bagay. Bgsta go lang ako. Idederecho ko kahit sino sagasaan.

Paano nalang ako. Limitado lang ang buhay na binigay sa akin. Kailangan ko pa ba talagang sayangin ang oraas ko sa kumpanya na hindi ko naman gusto.

Napakahalaga sa buhay ng pagkakamali at pagtatagumpay. Wala silang pinagkaibang dalawa sa pula at sa puti. Parehas pinagtatalunan pero parehas lamang.

I will make the most out of almost

Ito lahat ng plano ko. Ginagawa ko lahat ng ito dahil para sa next generation. Sa mga susunod pang mga kabataan sa akin. Sa mga magiging anak ko. At sa mga gustong sumunod sa mithiin ko.

Ano ang next na dapat kong gawin?

Atat lang ba ako?

Or paranoid o sobrang nagpapanic?

O dapat akong magpakalma at pag aralan ng mabuti ang lalakaran ko.

Kahit anong mangyari, kahit gaano kahirap... Hinding hndi ako susuko sa pangarap hanggang sa mapagod ang tadhana at hayaan na lang akong sumaya.