SA AKING HINAHARAP

Mga nagdaang araw. May isang halimaw sa utak ko na ang kulit kulit masyado sa kaka-kuda. Actually, mataba siya eh, kaya medyo mabibigat ang mga binibitawang salita niya. Mahilo hilo ako sa bigat niya. Bulong ng bulong siya sa akin maya’t maya. Naiintindihan ko naman siya sa mga pinagsa-sasabi niya sakin kaso nga lang habang nagtatrabaho ako patuloy na ginugulo niya ako. Nasisira ang trabaho ko, syete siya, fucker siya. Ang kanyang mga sinabi sa akin ay tungkol sa mga pinagsususulat ko. Sabi ko tuloy sa sarili ko (Eh anong pake mo ba!?) haha. Kaya nakabuo ako ngayon ng mga prediksyon sa writings ko. Actually, may naisulat na ako sa journal ko na isang istorya, ayaw ko lang talaga i-publish dito sa blog ko kasi natatakot ako. Alam kong may tao akong kakilala na matatamaan ang pagkatao niya, kaya nagdesisyon akong idelay ko muna. Natatakot akong masayang din ‘to dahil maganda siyang pang-surprise sa lahat. At isa pang kinakatakutan ko ay baka mawala din tong istorya ko kaya inaalagaan ko ng husto. May kapupulutan din ng matinding aral to. Ah basta, gusto ko sabay- sabay nilang mabasa lahat ng ito. Alam niyo naman ako pabitin ako ng climax eh. Pero ito muna ang ibibigay ko senyo. Ang mga prediksyon ko.  

1.       Prediction 1: Babayaran ako ng mga Pilipino sa sulat kong original.

Poporma ang mga bituin sa akin. Milyon ang ibabayad nila sa akin. Oh sige, sabihin na nating wala pa kayong ‘most viewed’ na nabasa sa blog ko para sa buong Pilipino. At konti palang ang visitor sa blog ko. At konti palang nakaka-alam ng pangalan ko sa industry ng pagsusulat ko. Pero sabi ko nga, prediksyon ko lang naman lahat ng ito, malakas lang ang kutob kong mangyayari lahat ng ito. Alam ko kasi sa sarili ko na kapag gumana ang utak ko, parang isang kumpanya ang isip ko. Maraming nagta-trabaho sa loob nito. Ang prediksyon kong tinutukoy ay sulit ang ibabayad ng mga tao sa akin sa lahat ng mga katha at istorya na magagawa ko. Tanaw na tanaw sa sarili kong telescope ang makulay na bukas para sa akin. Wala pa ako sa aking pupuntahan pero ipinag-didiwang ko na ngayon ang paparating na event.

2.       Prediction 2: Mabibigyan pa ako ng maraming oras para makapagsulat.

Ngayon ngang onti palang oras kong nailalaan sa journal at blog ko at maikli lang ang mga pages nun, nakakapagsulat pa rin ako ng great things. Naibibigay ko ang ‘last write’ ko. Mga oras na parang wala na akong bukas sa pagsusulat.  Paano pa kaya kapag nandun na ako sa ‘work’ na ganun. Edi mas matindi pa. “Oras” ang pinakamahalaga para sa akin. Ang prediksyon ko dito, makakagawa ako ng sarili kong oras. Yang 24 na yan, gagawin ko yang 72.

3.       Prediction 3: Mapagsasabay ko ang “Fashion Videography at Photography” sa sulat ko.

Gamit ang larangan ito. Maipapakita ko sa lahat na may beauty ang tao na nakatago sa atin, walang konsepto ng taong panget. Siguro hindi lang nila makita ang ganung bagay pero ako nakikita ko yan. Kaya, ako ang magsisilbing finder ng ganda ng lahat. Tutulungan ko silang makita ang kagandahang nakatago gamit ang camera ko at ang tunay na mata ko.

4.       Prediction 4: Mas huhusay pa ako sa pagsulat ng script.

Malakas na malakas ang metro ng tibok ng puso ko sa pagpredict na huhusay pa ako sa paglikha ng script. Kahit nga hindi ako makuha ni “Ricky Lee sa workshop” na sinalihan ko sa kanya. Wala akong pake eh. Ang itinutukoy ko dito, ang prediksyon ko sa script na ito. Sa akin ang magandang style. Sulat ko iyon. Magagawa ko iyon. Mailalakad ko iyon.

5.       Prediction 5: Nakakapagtawa na ako sa mga personal na tao, mas magiging libo pa ang mapapasaya ko.

Sigurado ako diyan. Magiging totoo yan.

6.       Prediction 6: Madadala ko si Mama sa ibang bansa. Matutupad ang kasal ko at papalakihin ko ang mga anak ko ng may magandang buhay.

Prediksyon ko ito na parang goal ko na din na gusto kong makamit. I’m action is needed.

7.       Prediction 7: Gigising na ako sa oras na gusto ko.

Yung pagka-boss sa trabaho, yan ang pangarap ko eh. Malakas ang prediksyon kong mas magiging ‘limitless’ pa ako. Walang makakapigil sa akin sa trabahong gusto ko.

8.       Prediction 8: Makakapasok ako sa pelikula.

Sa katunayan, gusto ko to. Pangarap ko din malaman “lang” ang mundo ng pelikula, magtrabaho lang saglit. Kasi, kung ako nga, hilig ko pa naman manood ng pelikula. Binabago niya ang buhay ko sa tuwing nakakapanood ako ng bagong istorya. Alam ko rin kapag pinasok ko tong larangan na to, mas makakapagproduce pa ako ng isang maliit na film na nakapagpasaya ako sa maraming tao. Kaya ang prediksyon ko sa mga susunod pang mga araw. Istorya ko ang pinaka maganda at pinakabastos sa lahat. Thanks in advance for my upcoming film job.

9.       Prediction 9: Makakalimbag ako ng pinakamahusay na libro sa kasaysayan.

Sa tuwing nagsusulat ako. Seryoso ko tong sinasabi senyo na parang ang taas taas ng tingin  ko sa sarili ko kapag nagsusulat ako. That moment na parang isa na akong hari sa pagsusulat. Well, wala pa naman nagsasabi sa akin niyan, pero bakit ganun, ang lakas ng power ko na magsulat at sabihin na ako ang pinakamagaling na manunulat sa Pilipinas. Sabihin na nating self-proclaim ako masyadong nilalang. Kaso nga lang, wala namang ibang tao na nag udyok sa akin sabihin ito. Kusang may bumubulong sakin na makakagawa ako ng sulat na babago sa kamalayan ng tao. Kaya ang prediksyon ko ngayon. Pag uusapan ng marami ang obra kong sulat. Masaya ako ngayon na nakikita ko ang future na may isang “Ben” na nakakapagpasaya sa kanila gamit ang aking pagka-henyo.

10.   Prediction 10: Mas lalakas pa ang kahinaan ko.

Unti unti ko ng tina-trabaho ang weaknesses ko. Natutunan ko ito sa buhay na para ‘di ako makaramdam ng kakulangan sa buhay’. Yung feeling na wala na akong hahangarin pa kundi okay na ako dito sa ganito kasi parang perfect na ang lahat kapag naitatama at naisasaayos ko ang dapat kong gawin sa mga weaknesses ko. Mga kahinaan ko na bumubuhay ng mga espirito ko kasi kala ko noon may iba pang tao sa sarili ko na makakapagpabago, yun pala pwede ko pang ire-create lang ang bagong ako sa pagpapalakas ng kahinaan ko. Kaya ang prediksyon ko sa mga susunod pang mga araw, darating sa point na wala na akong hihinilingin pa in above, dahil almost okay na. Sa puntong iyon. Malakas na malakas na ako. Kontento na ako.

Mailalabas ko din ang tinatago kong magandang istorya, pramis. At hindi mangyayari lahat ng ito kung di rin ako kikilos.

ANG ARAL SA MGA TAONG MAPANG-PINTAS

“Sus. Wala naman kwenta yang ginawa mo eh”. sabi ni boss.

Syento-porsyento sa pagkaka-alam ko ay nakatanggap na rin kayo ng panglalait o pang-i-insulto sa tala ng buhay niyo. Yah! siguradong sigurado ako dyan. Baka malay niyo galing sa akin yang pangbu-bwisit na yan. Di niyo na namamalayan. Hahaha De joke.

Alam kong naranasan niyo na din na makatanggap ng pintas galing sa ibang tao, tama ba!? Lalo na ako, madalas  din akong makatanggap niyan kung saan saan. Minsan nga nagmula ang mga salitang ito sa mga ka-trabaho natin, kaibigan, kamag-anak, sa mga hindi natin kilalang tao o di kaya, galing mismo sa mga boss nating kups. Hinding-hindi mawawala ang mga taong tatapakan ang pagkatao natin sa tuwing nakakagawa tayo ng mabuti o nakagawa tayo ng something na kamangha-mangha para sa atin. Or aminin na nating nakagawa tayo ng mali at kung makapagsalita ang iba satin ay kala nila ay  naka-patay tayo ng tao sa maling ginawa natin. O sa di inaasahang pagkakataon, kahit wala kang ginagawa ay may comment pa din sila ng negative. Hindi naman lingid sa ating malayang pag-iisip na hindi mauubos sa mundong ito ang mga taong mapanakit ng damdamin hanggat umiikot ang mundong ito, may mga tao paring humahatak sa atin pababa na susubok sa ating emosyonal na lakas kasama na rin pati ang pisikal na pagkatao natin. Alam ko na alam niyo rin na ngayon ay ang tanging mauubos lang ay ang mga adik daw sabi ng ating mahal na Pangulo. Sabi niya yan.

Ako minsan, aminado ako na nakakapagsalita ako ng di maganda sa kapwa ko ngunit may mas malalim naman akong rason sa mga deeds ko. Nakakapanlait ako kadalasan. Nakakapag-joke ako minsan ng foul sa iba. Nakakapagbitaw ako ng salitang alanganin. Pero sabi ko nga, aahm basta maya explain ko. Hayaan niyo mga kapatid, maya-maya sa dulo ng sulat kong ito ay maipaliwanag ko rin sa inyo  kung bakit.

At yun na nga, alam naman natin na hindi magsasawa ang mga taong ida-down tayo sa mga ginagawa natin. Marami talaga ang taong mapanakit ng damdamin kaysa mapagmahal. Kadalasan, sila yung mga haters gonna hate kumbaga. Yung mga tipo ng taong “Ano ba yan? (at turo sa ginagawa natin) ang tanga tanga mo naman” (patungkol sa ginagawa natin). Mga salitang kala mo Diyos sila kung makapag-salita sila sa atin. Kala mo sila, kung makapagsalita ay perfect na sila masyado, parang may perfume at sobrang bango bango ng tae nila. Alam ko na damang dama mo din yan sa buhay mo. Yung mga taong yuyurak sa dignidad natin. Magbibigay ng comment ng hindi maganda laban satin. Mambu-bwisit lang sa comment section ng facebook. Minsan aminado akong kasali ako diyan. Mga taong sobra, ubod, talamak ang yabang. Mapangmata. Sobrang presko sa sarili. Sasaktan ka sa salita hanggang sa maubos na ang pasensya mo.

Kaya heto, may ibig sabihin din ako kung bakit kailangan natin lahat itong pagpipintas na ito galing sa iba, ipapaliwanag ko senyo ang kahalagahan nito.

Sabi nga sa quotes: “Remember: when people tell you something’s wrong or doesn’t work for them, they are almost always right. When they tell you exactly what they think is wrong and how to fix it, they are almost always wrong.”

May mabuting epekto rin ito sa tao. Eto, bigyan kita ng lima. Mayroon ako ditong nakareserba.

1.       Kapag nakatanggap ka ng kapintasan galing sa ibang tao,para sa akin,  tinuturuan ka nito maging hindi kapante sa buhay. Paano ko nasabi? Ganito lang yan, kung nilait ka niya, halimbawa lang ah, yun talagang sobrang sakit niya magsalita sayo, hinalintulad ka niya sa mababang uri ng bagay dito sa mundo dahil sa ginawa mong kababalaghan. Ngunit, hindi mo ba naisip na sa tuwing gagawin niya sayo yun, mas matututo kang mas mag improve. Dalawang salitang “mas” ang ginamit ko diyan sa last paragraph. Ibig sabihin, mas magkakaroon ka ng progress dahil alam mo sa sarili mo kapag nagtamad tamad ka lang sa buhay, lalaitin ka lang niya ulit, halimbawa lang. Ang mga negative words ng ibang tao ay magsisilbing ‘wake up call’ sayo na mas umunlad ka dahil alam mo na may mga taong mapanakit na kapag nanatili ka lang sa kinalalagyan mo, pupulutin ka talaga sa kangkungan, mas lalaitin ka pa nila lalo. kaya ang payo ko sayo, harapin mo ang nagpapahina sa sayo, wag mo silang  talikuran.

2.       Kapag nakatanggap ka ng panlalait mula sa iba, susi yan sa tagumpay mo sa buhay. Totoo to para sa akin. Patunay lang talaga ito na  mas umuunlad ka kapag may mga nagagalit sayo. May mga taong ayaw ng gawa mo dahil hindi nila kaya iyon. May mga taong nakakapanakit dahil alam nilang mahina ka at kapag lumaban ka, dun ka mas titibay. At malalaman din nila na hindi ka pala karapat dapat na pabagsakin dahil matibay ka.

3.       Kapag may nag-criticize sayo, lesson to para matuto kang makinig. Medyo nagulat ka ba kung bakit mas kailangan makinig?. Siyempre imaginin mo nalang kung walang pake na sayo ang boss mo, halimbawa lang yan, malamang siguro wala ka talagang kwenta sa opisina niyo, baka lang. Ang ibig sabihin lang nito, tinuturan kang makinig ng pangpipintas ng iba dahil kailangan mong malaman na sa ibang tao rin ang tunay na aral ng buhay. Sa kanila ka rin matututo kung ano ang dapat mong ikilos. Sila rin ang halimbawa na di dapat tularan. Kaya palaging makinig. Buksan ang diwa at tenga. Palaging may aral sa iba, hindi lamang sa mundong ginagalawan mo.

4.       Masasakit na salita ang dahilan para maging matibay ka sa buhay. Totoong totoo yan. Yan ang magba-balanse ng buhay mo. Hindi ka magiging malakas ngayon kung hindi ka naging mahina noon. Kung puro papuri at kaplastikan lang ang maririnig mo sa iba para lang hindi ka masaktan. Mananatili kang ganyan lang na takot harapin ang katotohanan.

5.       Matututunan mong tanggapin na walang perpekto sa lahat at lahat ng tao ay may kapintasan. Ganun lang diba. kasi kapag inisip mong ikaw lang ang kaisa isang taong nakagawa ng karumal dumal na gawain at pinintasan ka nila. Isang malaking kalokohan iyon. Hindi lang ikaw ang nagkakamali sa mundo. Tandaan na hindi lang ang pagkakamali mo ang pinakamatinding mistakes sa lahat. Mayroon pang mas matindi kaysa sayo, kaya chillax. 

6.        

Kaya ngayon, inaamin ko na, mapanglait ako palagi. Bakit ko to ginagawa? SImple lang. To test his/her strength. Kung matibay ba siya o malambot. Kung malambot, di ko na siya susubukan pa. Galing din kasi ako diyan dati. Sinusubok ko kung kaya ba niyang makipagsabayan sa akin o ibig kong sabihin upang malaman ko kung anong estado ng tibay niya sa buhay. Ganun din kasi, may mga taong susubok din sa akin, kung parehas kami ng nagsubukan sa isat isa, aba same feather flocks together na yun. Kung minsan kaya ko iyon ginagawa ay para may ma-challenge din siya sa buhay ko. Ganun lang kasimple.

Kaya kapag may mga taong nanlalait sayo. Ganito gawin mo.

1.       Unang isipin mo, para sa akin lang to ah, tanong mo sarili mo kung sasagot hahaha tanong mo “Ano ba ang matututunan ko sa ginagawa niya sa akin?”. Sa ginagawa niyang pagwawasak sayo, may mahihita ka ba? Itanong mo! Siguro kapag tinablan ka kagad ng galit, di mo na maiisip kung may maganda bang epekto sayo iyon. Syempre, galit ka na eh.

2.       Sa ganitong sitwasyon, wag kakalimutang “Kalma lang”, magreact tayo kung ano ang binigay niyang suggestion, wag tayo pa-galit magreact. Maaaring totoo o mali ang sinasabi niya sayo. Maaaring ginagalit ka lang  nila. Hindi natin alam.

3.       Tandaan na: Hindi lang papuri ang pinapahalagahan sa buhay, pati ang pagpipintas ng iba. Pero kung mali ang sinasabi nila, wag kang maniniwala dun. Common sense nalang diba.

4.       At ito naman na lagi kong sinasabi sa blog ko, wag mong personalin masyado ang sinasabi ng iba sayo. Kahit siya mismo na sa lahat ng mga sinasabi niya laban sayo, hindi din galing sa puso niya iyon, galing sa galit niya lahat ng iyon.

5.       Wag mo nalang patulan ang maling kritisismo. Bagkus itanim sa isip na magaling ka pa rin anumang mangyari.

6.       Magreact mindfully. Wag masyado mapusok. Wag masyadong pabigla bigla. Easy lang ulit.

7.       Ngitian mo lang at fuckyuhan mo sila.

Kaya lahat ng criticism, mahalaga.

AND DALAW NG ENGKANDYOSA NG RADYO: NICOLEHYALA

Mainit init pang balita. Kanina lang pagsakay na pagsakay ko ng bus sa terminal ng Jac Liner habang kumakain ako ng masarap na kutchinta (sarap ng niyog beh) ng biglang sulpot naman ng idol ko sa radio na sina Christuper at nicolehyala. Kung di niyo naitatanong, sila ang kilalang dj personality sa love radio, para sa akin. Kasama nila ang back up na babae na si Tanya Chinita. Dj din siya alam ko. May kagandahan si Tanya pero di niya nakuha agad-agad ang loob ko. Di ko na masyadong napansin ang kilos at galaw nilang tatlo dahil suot ko ang shades ko na Vans, kaya medyo malabo ang paningin ko, well malabo naman talaga mata ko, ibig sabihin lang nito na madilim ang paningin ko pero tuloy pa rin ang pagrampa sa kalye. Nauntog untog pa nga ako sa bus sa kakamadali kong umupo. At tanging naririnig ko nalang galing sa malayo ay ang kanilang mga boses na nagbibigay sila ng mga pa-promo sa mga pasahero. Gulat ako eh, habang nakatingin ako sa labas ng bintana ng bus at minamasdan ang sweet na magjowa ng biglang napalingon ako sa harapan ng bus, sabi ko “Parang familiar sakin yung boses na yun ah”. Kilala ko kapag boses manok na tandang, panigurado si Christuper yun eh. Tapos kapag medyo sabog na boses na sirena, di ako magkakamali, si nicolehyala yun. Di ako nagkakamali. Sila nga. Kala ko nagbebenta lang ng mani. Kala ko nagbibigay ng sobre tapos kakanta. Kala ko oplan tokhang na ang bus eh. At dahil napukaw na nga nila ang atensyon ko, nakakatuwa yung banat ni Ms. Nicolehyala na bibigyan niya daw ng P200 kung sino ang makakapagsabi o naniniwala na maganda siya. Bagay na mababaw pero nakakatuwa.Okay den yun,yung sapilitang tanong. May tinuro siyang matanda na sabi niya, yun daw ang sumagot na maganda siya. Kaya binigyan na niya iyon ng premyo. Fan ako ni Nicolehyala dahil nakakabilib nga naman sa isang babae na bumanat ng hard punch line sa radyo na kadalasang maririnig lang natin ang mga linyang ganun sa mga lalaking makakapal ang mukha. Samakatuwid, makapal talaga ang mukha ni Ms. Nicole. Sa kanya ko naririnig lahat ng iyon, yung ganung stategy ng pagpapatawa. Elementary palang ako nasa puso ko na ang Love radio. Hangang hanga ako noon sa mga matatalinong dj ng love radio especially Papa Jack. Aaminin ko na, crush ko si Ms. Nicolehyala. Gusto ko siyang i-kiss kanina, kaso napanghinaan ako ng loob. Tatanungin ako syempre ng iba kung bakit siya pa ang crush ko, ehkasi sobrang witty niya. Nakakaganda yun. 

Pero may isa lang akong pinagtataka at malaking ‘question mark’ sa akin kung bakit nila ginagawa iyon. Hindi ko naman kinuwestyon kung bakit hindi sila dinumog ng maraming tao. Lakompake dun. Ang sakin lang, baka siguro antok pa ang mga tao sa loob ng bus or di sila masyadong kilala kaya onti lang yung nagreact or baka sa ibang bus na pinuntahan nila ay maganda ang pagtanggap ng tao sa kanila. Kung susumahin, siguro karamihan sa bus ay mga empleyado na palaging nakakapanood nalang ng 'Ang probinsyano' kaya sa gabi na umuuwi, wala ng time sa radyo. (Oy maganda yang palabas na yan, gusto ko si onyok).

Una kong napuna na sigurado ako na utos lahat ng ito ng boss nila. Pakana ng boss nila iyon dahil mahina ang internet sa opisina nila kaya pinaalis lahat ng tao para lumakas ang net. Joke. Saka ko naman naisip sa seryosong paraan, bakit naman kaya iuutos ng boss nila iyon? Ano? Mababa ba ang rating nila, kaya ganun nalang? Eh palagi naman nilang sinasabi sa radio na number 1 sila pero halos kung papansinin ganun din naman ang sinasabi ng ibang istasyon ng radio or dj na number 1 din sila. Baka nga lahat ng radio ay pwedeng maging number 1 kasi iba-iba ang panlasa ng tao at iba din ang gusto nilang humor. Oo na. hinusgahan ko na sila na kagagawan ito ng boss nito. Theory lang naman iyon.

Tanggapin na nating lahat na kapag sinabing radio, isa sa pangunahing pinakikinggan ng tao, kung hindi drama ay kwela or patawa yan malamang. Gusto ko sanang magpa-papicture kay Nicolehyala imbes na kiss kaso sinabi niyang “Makinig kayo ng love radio kung hindi blah blah blah” Alam ko na kasunod nun kahit di ko narinig. Ang kasunod nun ay joke. Ganun pa man, crush ko pa rin si Ms. Nicolehyala. Sana sinabi niya nalang na  "Salamat po sa lahat ng nakikinig ng Love Radio". Kung hindi sila nakikinif. Oh e di sorry. Hay, Ang hirap pala ng work nila noh. Kailangan talaga nilang bumaba sa tao para mas makilala ang istasyon nila. Wala namang masama dun. Just give the benefit of the doubt, baka trip trip lang nila iyon, na-bored lang sila sa istasyon kaya gusto na nilang kumausap at mangulit ng tao face to face, hininga sa hininga, ako kasi gusto ko ganun eh. Saka sikat sila alam ng lahat yan. Nakakabilib nga yung ginawa nilang yun. Baka siguro ganun ang gusto nilang iparating, ang makasama lang ang tao. Kaso nga lang, bakit sa istasyon ng bus? Eh alam naman ng lahat na maraming tao sa bus. Di nalang sa PICC or Vito Cruz. At today ay Saturday. Baka parehas tayo ng iniisip na marami nga namang uuwi sa kani kanilang buhay sa probinsya. Magtatravel. Gagala. At iba pa. Kuha niyo na siguro ang point ko na gusto nilang tumarget sa mga mararaming tao. Ok gets na. Pinaikot ikot ko pa. Iyon lang din pala ang tutumbukin ko. Gusto nila makamkam ang tao or gusto lang nila magpapremyo. Actually solid na sila eh. Minahal na sila ng tao lalo na ako. Baka nga siguro mas masaya ang interaksyon sa tao kesa sa radyo.

Napakamabenta ng love radiyo sa masa. Napakagaling ng setup nila sa mga dj dahil halos lahat ng karakter ng isang Pilipino ay kumpleto na sila doon. Mawawala talaga ang problema mo kung sakaling mapanood mo sila. Walang tapon sa lahat ng mga DJ nila. May kapupulutan ng aral lahat ng sinasabi. May impact sa tao. Mga charismatic sila, numero uno ang charima ni Ms. Nicolehyala kahit malaki ang bibig niya. Kapag kumiss siya, pati pisngi ng kapartner niya ay basang basa.

Pero may gusto lang akong i-suggest. Bakit di nila ako itry. Haha Bakit di nila subukan ang talas ng boses at talas ng isip ko. Bakit di sila magpa-audition ng bagong disk jockey sa love radio family. Baka kailangan nila ng bagong taste ng tao at magkaroon sila ng baby dun. Ako pa naman, lagi akong sumasakay ng bus, nakaka-engkwentro ako ng ibat ibang amoy ng tao, mabaho at mabango. Lagi akong nakakalanghap ng gas ng jeep, na parang mamamatay na ako dahil sobrang tindi ng tapang ng amoy ng gas ng Moa. Nakatira ako sa Pasay na kung saan hindi mawawala ang gulo, asaran, gaguhan at iba’t ibang klase ng buhay kalye. Ano ba gusto kong sabihin? Alam ko ang diwa ng kalye. Alam ko ang dugo ng mahihirap. Dama ko ang kiliti ng simbahan (may value at ethics naman ako kasi). Nakikita ko ang makabagong mundo ng mga kabataan. Yakap ko ang katawan ng mga abnormal na tao.

Kaya ngayon. Binebenta ko na ang sarili ko sa inyo. Try lang naman. Handa akong maglingkod sa mundo na binudburan ng kwela at patawa.

Gusto ko talaga. Gustong gusto ko talaga mapabilang sa kanila. Malay lang natin.

May preno naman ako sa pagsasalita kung sakaling maging DJ ako. Nga pala di ko pa nabanggit, nung pumunta si Papa Jack sa University namin noon nung taong  2012, isa ako sa nagtanong sa kanya kung qualified ba akong maging DJ? Ang sabi niya, pwede naman daw. Kahit ineechos ko lang siya. haha Alam ko namang di siya magsasabi ng negative eh. Gusto ko rin naman talagang maging DJ balang araw. Alam ko magsalita sa informal at formal words na dapat gamitin in right time. Alam ko ang pulso ng masa, nakikinig palagi ako ng musika. Hindi lang basta pakikinig ng musika kundi alam ko pang pagtugma tugmain ang mga magkakatunog na kanta katulad nalang ng kanta ni Bruno mars na Just the way you are at ni Alicia keys na doesn’t mean anything (magkatunog yan, pakinggan niyo, haha). Kabisado ko ang mga pinoy songs lalo na ni Renz Verano at Rey Valera. Lagi akong nakabantay sa mga bagong musika. Magaling din ako magpayo. Hindi lang basta payo. Nagbubukas din ako ng pinto sa bagong opportunity ng tao. Motivational blog ang ginagawa ko eh. Maganda daw ang boses ko sabi ng nanay ko sa tuwing kumakanta ako sa CR. Ang ganda daw ng pagka-echo at di siya nagsisinungaling. Ang ganda daw ng boses ko sabi ng girlfriend ko kapag nagtatrabaho daw ako. Kayo na bahala umintindi ng sinabi ko. Kung si Maine Mendoza nga nakapasok ng Eat Bulaga ng dudsmash at ngayon host na. Eh bakit ako hindi. Well, Di naman ako bulol. Magaling ako gumawa ng mga istorya. I mean gumawa ng totoong istorya. Lumikha ng magandang salaysay. Magaling ako magpresenta ng kung anu ano. Gusto mo iexplain ko sayo ang toothpick para mapabili ka sa inilalako kong toothpick. Magaling ako magpromote ng mga kilalang tao. Ahm ano pa ba? Breakdancer ako noon. I can break things. Kaya kong i-broadcast ang katotohanan sa buong sanlibutan gamit ang talino ko. Nakapagtapos naman ako ng isang kurso sa Technological University of the Philippines na Graphic Technology at tinuloy ko naman ng Bachelor of Science in Architecture kaso nga lang di ko natapos. Malandi kasi ako eh. Nakikita kong maganda ang personalidad ko para sa isang radio station. Marunong akong mag-entertain. Anong klase gusto niyo? Matino or wild? Sa katunayan nga kapag may bisita sa bahay, ako na bumoboka eh. Kapag may bagong tao sa opisina, pilit kong kinakausap para makilala ko ng lubos. Magaling din ako sa timing, sabayan ng mga background music ang mga nagsasalita, kasi isa akong videographer eh. Alam ko ang pulso ng taong nanonood at nakikinig. Hilig ko pa naman mag interview ng mga tao. Lalo na yung mga sikat. At challenging sakin yung mga ordinaryong tao na kilalanin. Mas natututo ako sa kanila, narerealize ko na marami pa pala akong di natututunan.

Kaya try niyo po ako.

Naniniwala akong naghahanap ang mga Pilipino ng bagong DJ at ako yun. Ang bagong aabangan ninyo tuwing umaga. 

HINDI PA HULI ANG LAHAT.

NKKLK. Sobrang daming nangyari sa buhay ko sa mga nagdaang linggo at buwan ng hindi ko man lang naisulat o nai-type sa blog ko ang mga saloobin ko, nararamdaman at tunay na opinion ko sa sanlibutan. Inamag na ang blog ko. Mas pinili ko pa ang maglikes at mag-edit sa facebook ng mga photos kaysa sa tunay na buhay ko o ang pagsusulat ko. Naiinis ako sa sarili ko ngayon. Gusto ko siyang dyombagin. Nagkamali ako ng diskarte. Syete talaga. Di ko alam kung naligaw ba ako o ewan, o basta. Ang naging siste kasi, maraming sulat na puro simula pero wala namang natatapos, naiiwan lang sa external hardrive ko ang mga ‘word file’  na di nafinalize, palaging bitin. Kaasar. Napabayaan ko ng ‘tong blog ko talaga. Tinuring ko pa naman na parang supling ko ito. Para ko naring bibliya to. Oo nga, pramis. Kaya ganito nalang ako kung magreact. Ito ang sandalan ko. Humina talaga ang kapit ko sa kanya.  Sobrang dami nangyari, masaya, malungkot, nakakairita at iba pa.  Tang ina kasi din nung naging katabi ko dito sa trabaho, kung hindi dahil sa kanya, hindi malilipat ang upuan ko. Fuck you talaga siya. haha Buti wala na siya dito. Lakas pa niya mangain ng internet. Sa sobrang galing sa computer, lahat ng internet connection sa pc niya lang napupunta eh. Kaya ang nangyari, nakikita na tuloy ng boss ko lahat ng trabaho ko sa computer na kaysa noon malaya kong nagagawa ang gusto ko. Kaya adjust tuloy. haha

Pero tapos na yun. Harapin na natin ang kasalukuyan. Simulan na natin ang September na to ng puro blog post. Hahaha Handa kong tuparin yan. Hanggang hindi pa huli ang lahat. Uunahan ko na. Ooops, speaking of “hindi pa huli ang lahat”. May gusto lang akong banggitin na mahalaga para sa akin, ewan ko lang senyo kung mahalaga ito. Bahala kayo sa buhay niyo.

Habang hindi pa huli ang lahat gagawin ko na ang gusto kong gawin, wala ng patumpik tumpik pa. Wala ng accept challenge pa sa facebook. Dapat kong i-remind ang sarili ko ulit na kailangan kong makapunta sa lugar na dapat kong puntahan. Wala ng dapat na galaan pang ibang lugar. Wala ng pasikot sikot pa. Hanggat wala pa akong malaking responsibilidad sa buhay at wala pa akong nabubuong Hepi Pemily. Uunahin ko muna ang pinakamahirap gawin. Nasabi ko na to noon, ipapa-alala ko lang ulit sa sarili ko na dapat kong unahin ang dapat unahin. First things first kumbaga. Habang hindi pa huli ang lahat. Ibibigay ko ang buong tulong ko sa pamilya ko. Buong suporta ko. Sana matupad ko ang pangarap ko na madala ko ang family ko sa ibang bansa. Or kahit ang nanay ko nalang. Syempre kasama dun ang gf ko. I think, that is the best decision ever in my life. Ibibigay ko ang oras ko kay mama sa paraang hindi kame nag aaway. Habang hindi pa huli ang lahat, ipaparamdam ko sa mga pamangkin ko kung gaano ko sila kamahal pati na sa mga kapatid ko. Habang hindi pa huli ang lahat, aalagaan ko ng husto ang katawan ko. Kakain ako ng tama, gulay at prutas. Iiwasan ko na ang mga pagkaing baboy at mga makakarne na pagkain. Iiwas na rin ako sa mga toyo at sili. Ayoko magkaroon ng kidney stone dahil sa maaalat. At sa sili naman baka madali ulit ang tumbong ko. Habang hindi pa huli ang lahat, iinom ako ng maraming tubig, maraming maraming tubig, nako! kapag naging constipated na naman ako. Paktay na naman ako neto. Bloody Mary na naman ang pwet ko. Mas papatibayin ko pa ang katawan ko laban sa kahit na anong uri ng sakit, hindi to kontra iligal na droga. Iba po yun. Habang hindi pa huli ang lahat, gagawa na ako ng paraan para mahanap ko ang trabahong gusto ko. Ang magsulat. Magpasaya. Magkuha ng litrato at video ng mga mahahalagang bagay. Yan ang gusto ko. Habang hindi pa huli ang lahat. Magsusulat ako ng mga naging experience ko. Kasi kapag huli na ang lahat at nakalimutan ko na ang naisip ko. Wala na. Huli na ang lahat talaga. Burado na. Habang hindi pa huli ang lahat, magsisikap pa ako ng husto. Bibilisan ko pa. Habang hindi pa huli ang lahat, papalakasin ko pa ang katawan ko. Habang hindi pa huli ang lahat, magta-travel ako sa iabt ibang lugar na gusto kong puntahan. Habang hindi pa huli ang lahat, magsosorry ako sa mga taong nasaktan ko. Habang hindi pa huli ang lahat, mag iipon na ako ng pera para sa kinabukasan ko. Habang hindi pa huli ang lahat, magbabago na ako, sisimulan ko sa maliit na bagay. Mag iinvest ako hindi lamang sa material na bagay kundi sa sarili ko.

Ngayon napagtanto ko na mahirap talaga ang buhay na to.

Mahirap din pala tong pinasok ko, hindi biro ang malaking pangarap. Nagkamali ako na ginawa kong paunti unti ang bawat hakbang ko. Hindi ko sinagad ng todo. Hindi ko alam kung tama ba o mali ang naging desisiyon ko sa buhay ko. Kung aalalahanin ko kasi, nagdesisyon naman ako ng tama sa mga oras na iyon. Hindi naman ako lasing. Hindi naman ako nakadroga nung mga panahon na iyon. Ang hindi ko lang sigusro kinunsider ay ang dating kong style or strategy sa pagpaplano. Kala ko noon, basta gusto ko, makukuha ko ng basta basta na lamang. Kala ko noon, basta tama, may patutunguhan. Hindi lang pala ganun kadali lahat ng iyon. Naging ilusyon lang ang lahat.

Kaya masasabi ko ngayon na team work ang pagdedesisyon sa buhay. Paano ko nasabing teamwork? Una, naisip ko sa tuwing nagpaplano ako sa ng mga goals ko, wala naman akong wiling na i-give up. Wala naman akong binibitawang bagay upang sa paglalakad ko. Maidirecho ko ang mga paa ko sa paglalakad. Ang akala ko kaya kong dalhin ang lahat. Kung tutuusin, nahihirapan din ako itapon lahat. Natatakot akong kapag nawala lahat ng iyon sa akin ay hindi na ako magiging masaya. Nagkamali ako. Pangalawa naman, ginagawa kong ‘drawing ng bahay’ ang plano ko sa buhay. Minsan ang nangyayari kasi sa sobrang perpekto ng mga plano ko, nauuwi lang sa wala. Naging drawing nalang talaga. Ang akala ko kapag maganda ang plano, maganda din ang resulta. Hindi ko naisip na lahat ng nangyayari sa akin ay binuo ng simpleng pagpaplano at matinding pagkilos. At ang pangatlo naman, kala ko kapag may kotse or drive na ako, makakarating ako kung saan saan at lalo na sa gusto kong patunguhan. Mali pala. Hindi pala sa lahat ng panahon kailangan natin ng motivation. Sapat na minsan mayroon tayong hindi nagsasawang burning desire.Yes, that true. Feeling ko kasi, mas nahihigitan pa nito ang kilalang kilalang super quotes ng bayan. Mas nadaigan pa ng desire ang mga quotes sa mundo. Makakagawa pa ako ng bagong quotes sa na-witness kong experience. Nasabi ko tuloy na kahit sa sarili ko, kung may gasolina ako. Kaya ko rin patakbuhin ang sarili ko. Ang mga motivations na yan ay may posibilidad na mawala. And ang ang apat, nakailimutan kong sumangguni sa mga hero o idol ko. Nakalimutan kong tignan sila na maging halimbawa sa dadaanan ko. Akala ko kapag malungkot ang daan hanggang dulo malungkot din. Hindi pala.

Katulad nalang ngayon, sa status ko. Parang nandito ulit ako sa pinaglalaban ko. Nandito ulit ako kaharap ang computer at nagpapanggap na totoo ang lahat ng ito. Nandito ulit ako kung saan naglalakad ako sa umiikot na bilog sa isang lugar lamang.

Sabi ko nga sa sarili ko, kaya ko naman palang bitawan ang lahat. Lahat ng meron ako sobra sobra na lahat ng ito. Kung iiwan ko naman ng saglit. Siguro naman hindi mawawala to. Wag lang masusunog bigla. Ang tinutukoy ko dito ay yung mga bagay na temporary nakapapagpasaya sa akin like Social media

At matapos naman sa sarili ko, punta naman tayo sa lipunang ating ginagalawan.

Naaawa na ko ng husto sa kababayan natin ngayon. Siguro hula ko, kapag nadamay na ng burberry light yung mga taong di naman sangkot sa krimen. Maraming aalma. Dun lang nila malalaman ang adhikain at mga plano ng ating pangulo ay totoong madugo.

Tanong ko sa sarili ko, Nasan na ba ako? Kahit na ang dami ko ng nagawa pero parang hindi pa rin ako kuntento. Hindi pa rin ako mabuo buo. Sa bawat hakbang ko, laging madadamay ang finansyal na problema. Guguluhin niya ko at sasabihing “kulang ang pera ko at wala na akong pwedeng gawin”. Mahirap ang kapos sap era. Ngunit mas mahirap kung kapos ang pag iisip natin.

Ang mahalaga bumabalik ako kung ano talaga ang gusto ko. Tunay na mahirap ang ganitong desisyon. Mahirap.

Maisingit ko lang,

Sa linggo nga pala ang screening ng workshop ko sa #TripToQuaipoKinse ni Ricky Lee. Sana sa interview makapasa ako. Mapasaya ko sila sa gagawin ko.