FROM BEN WITH LOVE

Bukas aapak na sa lupa ang paa ng Nobyembre, parang bagyo yan eh na may dalang pag asa. At ang tradisyon ng bansa syempre, walang pasok sa lahat pati ang mga workers dahil all saint’s day nga diba. But shit! di yun ang point ko, tang ina lang kasi ang bilis diba. Sobrang bilis ng mga kaganapan sa nagdaang mga months pero hindi naman ako nagmadali kumilos. Reklamo ako ng reklamo. Gago at kalahating ulupong din talaga ako eh. Haha Gusto ko ng mabilisan pero di ako nakipagmabilisan. Ano ba talagang nangyayari? Haha Di ko din alam. Haha

Kaya ikaw na nagbabasa nito, kung minamasama mo ang sinabi ko dahil gusto mo ng bumilis ang araw para magdecember na at magkapera at bonus ka na, bahala ka sa buhay mo, buhay mo yan, actually mahalaga naman sa akin ang paggunita sa araw ng patay. Isang araw lang naman to diba. Yun nga lang, mas mahalaga sa akin gunitain at pahalagahan ang taong buhay. Yan mga buhay na tao na nasa paligid natin, mga pamilya natin, kamag anak natin at mga kaibigan, kadalasan kailangan nila tayo, di lang sila nagsasalita. Kailangan nila ng time natin.  Ang precious time natin. Kaya ang sulat na to ay tungkol lahat ng to sa pamilya ko. Ipagpepray ko nalang ang lola ko dito sa bahay pati ang nanay ni Angeline. So parang staycation muna ako. Sa mga taong biktim naman ng criminal sa mundo, ipagppray ko din po kayo. Alam kong sariwa pa po ang sakit sa puso niyo.

Last, last week,  

Simula ng sinabi kong sisimulan ko na  ang malaking pagbabago sa buhay ko ay biglang dagsaan naman ang mga recent distractions sa akin. Kumpulan sila bumisita sa akin na parang nakarinig sila ng inuman sa kapitbahay nila. Marami sila na kadalasan ay dating ugali ko na. Kaya ayun. Back to zero ako. Mahirap ang umpisa, grabe. Totoo talaga yan. Mahirap ang palaging umpisa lang. Umpisa nalang palagi ng umpisa. Umpisa nalang palagi ng umpisa. Umpisa nalang palagi ng umpisa. Sakit diba. Haha Ay sorry inulit ko lang. haha Puro intro at panimula.  Masakit man pero ang katotohanan, ang pagbabago naman na ito ay base sa kung ano ang ipapalit ko para dun. Ano ba ang pinupunto ko? Siguro nga, kailangan ko ng matinding concentration para makuha lahat ng ito. Isa-sacrifice ko ang ka-ingayan ko, pwede na siguro iyon. Kailangan may ite-trade ako para sa goal. At kanino mapupunta? bahala na kung sino dadampot ng bibitawan ko. Or baka walang dumampot.  Sorry nalang.

Ang katotohanan kasi diyan,  

Nandito na ako sa stage na tinuturo at dinuduro ako ng tadhana na maglaan ng malaking sakripisyo to my entire life. Sa totoo lang, wala pa naman kaming malaking unos na dumating at dumadating sa pamilya o baka paparating palang siya, nagkikilayis life  palang siya, o siguro nga ako lang talaga yung tipo ng lalaking naghahanda na sa traydor na rainy days. Well siguro, hlahat naman talaga tatamaan. Ang araw na ito na hindi inaasahan pero alam nating uulan at alam nating susubok ng matindi sa atin.

Ayokong sa pamilya ko, ibang tao ang mag-ma-manage sa mga decision para ikabubuti ng lahat. Wala na nga yung tatay ko para gumabay sa amin noon pa man tapos magpapabaya pa ako ngayon sa kasalukuyan. Masakit naman ata iyon kung iisipin. Sino nalang ang kikilos? Si batman o si superman? Si aida, si lorna o si fe? Ayokong dumating sa punto na kapag may narinig kami sa ibang tao tungkol sa kung ano mang gulo na magaganap (kung sakali), saka lang kami aalma. Saka lang kami mag aadjust. Mas maganda ng entradahan ang lahat ng magandang simula galing sa sariling sikap. At hindi hinigi sa ibang tao.

Nalulungkot man ako dahil matatapos na tong taon na to na naubos ang oras ko at panahon sa trabahong hindi ko gusto buong taon. Para lang sa pera ay ginawa ko lahat ng ito. Masheket.

Anu pa man. Walang ibang dapat gawin kundi baguhin ang kapalaran.  Baguhin ang mindset. Ang lahat also.

Ito yung mga tipong,

Umuuwi ako ng bahay na lupaypay na sa pagod ng trabaho at matagal na biyahe dulot ng traffic, na magbubunga ng hindi ko na nagawa ang gusto ko at dapat kong gawin pag uwi ng bahay. Gusto kong nahihirapan pero hindi ganitong klase.

Tapos sa susunod na araw, papayag na naman ako na ulitin ko yung routine na iyon. Hay, nakakasawa na bes. Mali na talaga.

Hinahabol ko ang malaking sahod para sa pag alis ko dito para kumpleto ako ng kagamitan sa paglakbay pero habang tumatagal ang ikot ng relo ay nare-rereliaze ko na mali na ang ginagawa ko. Hindi na ata ito ang buhay na pinangarap ko. Hindi na ata ito ang totoo kong plano.

Gusto kong mapag-isa  kahit 3days lang pero di ko alam kung saan ako pupunta. Gastos lang siguro yang naisip ko. Takte. Ang bagsak ng lahat ng ito, minarapat ko nalang na isulat sa blog ko tong nararamdaman ko. Walang pupuntahang lugar eh.

So yun na nga,  

Di ako papayag na ganito nalang ako.(Magkapatayan na tayo. Haha) Di ako papayag na hindi ko mai-angat sa kahirapan ang pamilya ko. Hindi kami mahirap ah. Hindi rin kami mayaman. Surviving siguro ang tawag sa amin. Ayoko ding pumunta kami sa taas at sa baba. Saktong marangya lang. Ang klase ng buhay na walang sakit at may sariling bahay. Ganun lang. Nasa akin ang baraha ng mga susunod pang kaganapan. Kung nasa kanila din ang card, it’s good for them.  Nakakatawa nga lang, ang kalaban ko naman ang sarili ko, ang sariling kong distractions. (Nakakatawa man ang metaphor na iyan, totoo naman). Wala eh, ano pa nga ba, lalaruin ko to ng maganda at bibigyan ko to ng magandang ending tong pagsubok na to. Lahat ng itatapon kong baraha, dapat walang butaw. Naguluhan ka bas a sinasabi ko? Basta gagalingan ko to.  

Ngayon napatunayan ko na, na mahalaga ang pangarap ko, dahil kung hindi dahil sa mga balakid na humarang sa daan ko, di ko malalalaman kung gaano ko kagusto makamit ito. Nilagay lahat ng to upang subukan ang dedikasyon ko na ipagpatuloy.

Hindi madali ang pangarap ko. As in. Hindi lang doble ang pagod, pawis , oras at sakit ang mararamdaman ko sa pagkamit nito sa hinaharap. Kundi limang doble nito panigurado ang sasalubong sa akin. Kaya ano pa nga ba ang dapat kong gawin. Ito lang ang mga naisip ko. Palakasin ang isip ko. Manatiling matatag sa bwat hamon. Kumapit sa mga plano ko, na  minsan ako’y iniwan at ang panghuli, tuparin ang lahat ng ito ng hindi ako nababalisa. Balisain ako kapag di ko kagad maabot eh.huhu

Bibitawan ko na talaga ang magbigat kong dala dala. Susubukan ko naman maging olympics sa pagkilos sa mga pangarap ko. Hataw na.

Kailangan ko ng bumitaw. Bitawan ang mga walang kwentang bagay na di makakatulong sa akin. Kailangan pagmulat ko palang ng mga mata ko sa kama, uminom ng tubig at magpalano. Pagtapos kong maligo dito sa bahay. Bago ako umalis ng bahay, dapat alam ko na ang nag iisang plano ko sa buong araw. Pagdating ko sa opisina. Paghawak ko ng computer sa opisina. Paggamit ko ng internet ng boss ko. Dapat alam ko na ang nag iisa kong plano kahit may ibang trabahong gagawin. Tutuparin ko ang nag iisang ito. Pag uwi ko sa trabaho. Isa lang ang iisip kong goal ko. Papalibutan ko ang mundo ko ng gma imahe ng gusto kong mundo. Labanan nang mundo to. Taena. haha  

Aalagaan ko ang sarili ko habang tinutupad tong goal ko. Di ako magiging sakitin. Datapwat mas lalakas pa ako. Bago ako matulog, sisikapin ko makaabot sa kalahati ng goal ko. At bago ko ipikit ang aking mga mata, ihahanda ko naman ang sarili ko para sa susunod na hakbang ko sa mga goal ko.

At kung ano ang goal ko? Makapasok ako sa kumpanya ng pagsusulat.

Lahat ng meron ako ngayon ay pinagpapasalamat ko, hiling ko na nga lang sa Maykapal na turuan akong ihandle lahat ng meron ako. Hindi biro to. Pramis.

HULING HIRIT

Ooooy mga bes! Nanganga-musta lang. Kamusta na po kayo? haha Ano pong lagay natin ngayon? Kamusta ang buhay-buhay natin diyan? Ako’y nagbabalik ng may mabuting balita sa inyo. Nais kong ipamahagi ang mga kwento at mga pangyayaring nagaganap sa lupang ipinangakooo. Tenenenen.

Taenang yan. hahaha

Nakaligtaan ko na ng husto ang magsulat dito sa blog ko. Nasisira na routine ko sa pahina ko, sa sarili kong kwaderno, di ko pa nalilipat sa susunod na page ang buhay ko. Ganito ata kapag ang dami ng responsiblidad sa buhay. Ang hirap i-balance ng love life, life goal at pagpapayaman ….sa pag ibig. haha

hahaha De siguro.  Dami ko ding iniisip this past couple of weeks pero di ko naman sinusulat ang mga events na iyon. Nasanay ako sa facebook mag imbak at pumoste. Kasalanan ko din talaga. Kaya ayun.  Asar na talaga. hahaha Kung saan saan napupunta tong malanding kamay ko. Lumilipad na rin ang isip ko. Sheeeeet.

Haist. tingini. Alam niyo ba!? syempre hindi pa diba!? tingini tiligi.

Feeling ko,  kutob ko lang ah, tumataba na ako. Oo nga. hahahahaha baka lang naman. Sana.

(Ang Lakas ko magfeeling, ano ba yaaaan)

Ay nga pala. Kweto ko senyo.  Seryoso na. (linisin ang lalamunan)

Ganito yun.

Wag kayong mabibigla ah.

Wag kayong mabibigla……(bugtong hininga) Patay na ang chismosa niyong kapitbahay. De joke.

Ahm..

Mga nagdaan nitong araw, hinahanda ko na ang sarili ko. (Lapida, kabaong at puntod, hahaha joke). Just insert nalang ng maalaala mo kaya theme song ni ate charo ang babaeng humayok, oo hayok. Hinde. Nagprepare na ko ng husto para sa totoong battle ko sa buhay. Digmaan na to tsong kung maituturing. Hanggang ngayon, naghahanda na ako. Buong nerve ko pati apdo, nakaready na at nakaprotein shake pa, buong isip ko pumorma na, kaluluwa ko naka ‘istand by’ lang, lahat ng parte ng katawan ko papalo na, nakahanda na  sa lahat na pwedeng mangyari. Talagang pwedeng mangyari. Claim it. Makukuha ko na to.

Whatever it takes, ilalaban ko tong goal ko. Alam niyo na kung ano yun. Kumbaga, kung may nakataob na sampung baso sa lamesa, siguradong siguro na ako sa ititihaya kong isang baso, nandun ang hinahanap ko. Di na kailangan pa ng trial ang error. Let’s battle na tol.

Akin to. Binigyan pa ako ng dalawang buwan. Hindi ko sasayangin to. Bwakanang ina. Isha-shut down ko muna lahat ng koneksyon ko sa ibang tao at bagay. Makuha ko lang ang nag iisang ito. Seseryosohin ko to ng husto.

Kupal man ang tadhana sakin na palagi akong jinojorpets at ako din minsan patola din sa kapaligiran. Kakayanin pa rin.

Walang susuko. Walang hihinto.

Totoong maraming distractions sa mundong ating ginagawalan na gumugulo sa akin. Kaya nagdesisyon ako na ito ang dapat kong tutukan sa buong araw, ang strategy na kung paano ko babaliwalain muna ang mga events, at kung ano ano pang bagay di makakatulong sa goal ko. Isang tingin lang sa target. Peng! Peng! Peng!

Kung tutuusin nga mga bes, kung babasahin mo tong blog ko, yayamanan ka dito hahaha (sana basahin mo naman please) kung binabasa mo to, alam mong matagal ko ng ginustong umalis dito. tang ina. Buti nga wala pang nagku-comment sa blog ko na “O bakit nandyan ka pa, bakit di ka pa umaalis? Ang dami mo ding reklamo, nandyan ka naman”  hahaha

Sorna. Bumubwela pa ulit. Ulit na naman. hahaha

Kaya buong pwersang kong sinasabi: Handang handa na ako. Wala akong paki sa iba. Turning point ko na to. At turn ko na to. (pasok mo ang background music na o-o-o-o-o-o-o men ni sam smith) para mas lalo akong ganahan.

Masaya ang biyahe ng buhay ko. Alam mo yan. deba? Gwapo ako. Matalino ako. Lalo na kung titignan  sa facebook photo ko at status. hahaah Oo, pinagmamalaki ko. Pake mo! ooooy biro lang po.

Anumang problema. Di ko dinadamdam. Masaya pa din. King inang yan. Smile and silence lang ang gamit ko. Shepet ne.

Ang lakas nga ng kutob ko eh, uma-align na ang mga bituin sa akin. Sumasayaw din ang mga stars sa akin with choreography and fetty wap. (Tuloy natin ang music ni sam smith ,pakanta lang ako saglit:

My miiiiind would rule my heart. I didn't pay attention to the light in the dark. Iiiiiit left me torn apart. But now I see your tears are an omeeeeeen

Oh-oh-oh-oh. Oh-oh-oh-omen. Oh-oh-oh-oh Oh-oh-oh-omen.

Break the scratch Dj. Balik tayo ulit.

Kabisado ko na ang kilos ng mga nasa paligid ko. Kaya alam ko na kung paano makipagdeal sa mga haharang na unos. (oo nga maniwala ka). Well, ganun pa man, kahit na nandun pa rin ako, nagkakamali pa rin paminsan minsan pero di naman gaano malala na severe pero atlis ngayon medyo natututo na ako. May ritmo pa rin akong sinusunod. Ibang klase kapag ritmo na ang pinag uusapan. Ibang level yan.

Natututo na akong mag ”Say No” sa lahat ng walang ka-kwenta kwentang bagay.

Di na ko naiistress. Di na dumudugo ang pwet ko. hahaha

Bukas ulit. Susulat ako.

SA UPUAN NA TO.

“Sawang sawa na ako kakapatong sayo” sigaw ng namamaga kong pwet sa aking inuupuan.

Sa upuan na ‘to nabuo ang apat na taong pagta-trabaho ko sa industriya ng mekanikal at elekrikal sa  engineering construction and until now. Sa loob ng apat na taon na to, iba’t ibang posisyon ng pwet ko ang lumatag sa upuan na ito. Kaya wag niyong sasabihing nagpaka-sitting pretty lang ako dito. Kung tutuusin nga, ang pag-upo ko na to ay para siyang burger na maraming position palagi, palaging kinakaen ng pwet ko ang upuan. Awang awa na ako talaga sa butt ko. Literal na butthurt na siya.

Sa mahabang panahon, buti naman hindi humiwalay ang pwet ko sakin, kung mangyari nga, bayag ko ang sasalo ng lahat. Simula nung pumasok ako ng eskwelahan mula nung bata ako hanggang ngayon. Ito ang mga na-experience kong klase ng upo. May upong “semi lang” kasi wala naman masyadong ginagawa. May upong kumportable kahit maraming ginagawa o wala. May upo na pasimpleng dadakot ng etits. May upong hindi tumatagal ng 10 to 20 mins at mag ccr kagad. Yan ang signs na stress na stress ako sa trabaho o sa ibang bagay na kahit anong inom ko ng tubig, hindi magtatagal sa katawan ko at iihi ko lang lahat ng ininum ko. May upon a nalilibugan. May upong pa-simple kung umutot. Igigilid ko lang ang katawan ko sabay papasabugin ang mala-dragon na amoy. May upong may hangover dahil sa kagabing inuman, nakapa-lumbaba lang ako nun. May upong napapaindak pa ako dahil sa kilig at saya na nabasa ko sa computer or sa cellphone. Karamihan sa oras na ginugol ko sa upuan na to ay sama ng loob sa panenermon ni amo. At minsan, ito rin ang dahilan kung bakit ako nagkasugat sa pwet. Hindi lang kasi 8hours na upo kundi umaabot pa ako minsan ng 10 to 15hours na maghapon nakaupo at wala na akong ganang kumain. Kamot lang ng ilong ang pahinga.  Sa upuan na to minsan ako’y nagmuni muni. Nag-iisip ng pangarap ko, nagsusulat sa blog, nag-uupdate ng facebook, download ng files at bumubuo ng mga masasayang bagay. Dahil alam ko sa pagkakataon na iyon, dun lang ako sasaya.

Isa lang naman ang pinupunto ko, ayokong magtagal sa upuan na to. Suko na ako. Hinihintay ko nalang talaga ang bonus at lalayas na ako. Ramdam ko eh, katawan ko na rin ang nagsasabi na kailangan magki-kilos ng mala-Gardo versoza kong katawan. Minsan nangangawit kagad ang mga paa ko sa pag uupo, kaya minsan pinapadyak ko ito habang nakaupo. ‘Pag pagod na talaga, ipapahaba ko ang aking dalawang mga paa. Malakas tong katawan ko eh. Adik ang  katawan ko sa hataw na galaw na mala-garyV. I don’t want to grow old in this kind of chair. Baka ito pa ang dahilan kung bakit hindi ako magkaanak. Ayoko naman ng ganun. Feeling ko kasi sa kakaupo ko, parang nababasag na ang inaalagaan kong itlog. Parang nagiging pussy na siya sa pagkakaipit. Ayoko talagang tumagal sa upuan na to. 

Gusto kong gumawa ng sarili kong thinking chair or working chair. At sarili kong kumpanya iyon, trono ko iyon. Sa totoo lang, tutubuan na ako ng kabute, balbas, bigote, gubat, sungay, pakpak at  mapapanot ako sa upuan na to. Sukang suka na ako sa upuan na to kaya sa oras na din na to gagawa ako ng paraan upang maka-alis dito sa lugar na to. Mabisa ang whisper sa gilid ko. Oo, totoo! I believed in that. May mahinang boses na bumubulong sa akin, sabi niya sa akin “Mahahanap mo yan Ben, hanapin mo pa, maiisip mo yan”. Yes, naniniwala ako diyan. Tatrabahuin ko pa ang pinangako kong ‘the best version of myself’. Mas magiging courageous pa ako. Akin ang larong ito. Ipang-hahampas ko pa saa pader na nakaharang ang upuan kong gamit ko. Kung ano meron ako, yan ang gagamitin ko.  Ito ang positibong inspirasyon ko sa buhay.