FEEL MO?

Tag-ulan na talaga. Bilis ng panahon ‘noh. mag-o-August na kagad. Tapos magse-september na, sunod niyan October, saglit lang yan at susunod na ang november at tapos december. Ayan na naman. Bonus na naman. haha So, ano na? Anyare? Kaya pa ba?

Bagong pakikibaka na tayo ulit. So, let’s get the show on the road na ulit.

Kumusta ang mga feelings nyo, mga kabayan?

May tanong lang ako.

Kailan mo huling na-feel ang kakaibang feelings para sa  paparating na events sa buhay mo? Ang ibig kong sabihin, katulad ng birthday ni ganito o ni ganyan, I’m sure exciting ang pakiramdam nun, diba!? Eh paano yung mga deadlines ng pasahan ng project sa school niyo na dapat ipasa bukas or request ng client sa trabaho na dapat tapusin. Anong feeling ‘nun? nakakabaliw ba? Eh paano naman ang  final exam sa school na di ka nakapagreview o ang mas matindi pa diyan ang first time mo sa  job interview? Do you remember? Kaloka? Naalala mo pa ba ang pakiramdam ‘nun? O wala kang pakiramdam? haha Naalala mo pa ba ang mga oras at minuto na ibang klase ang moment na meron ka ng mga oras na iyon? Yung tipong pawis na pawis ka on that moment. Nine-nerbyos ka sa takot. Excited na excited ka. Hindi ka mapakali. Kung naramdaman mo na yan, malamang di mo makakalimutan ang mga sandaling iyon?

Kailan ang huling moment na hinanap mo ang sarili mo at the crossroads? Naks. Parang Bone Thugs lang eh noh. O di kaya, yung feelings na pinatalsik o tinanggal ka sa trabaho? Meron ka bang ganung ganap? Yung pakiramdam na bumalot sayo ang buong kamalasan. Mga panahon kailangan mo gumawa ng matinding desisyon sa buhay. Kailan?

Kung di mo na maalala. Edi wag na.

Well. Bakit nga ba ako nangangamusta ng mga feelings at emosyon niyo?

Kasi napakahalaga ng feelings. Ako, sa sarili ko, alam kong maraming may feelings sa akin. Charot. hahaha

Ang mabuting balita ko ngayon. Maniniwala ka ba sa akin kung sasabihin ko sayong di mo makukuha ang isang bagay kasi di mo talaga feel ‘iyon. It sounds cliché pero may makabuluhan akong ibabahagi sayo. Madali mo lang makukuha ang hinahangad mo. Makukuha mo ang gusto mo na palagi mong iniisip. Try mo lang i-feel. Hinto muna tayo saglit. Gawin mo to. Gamitin mo ang five senses mo. Visualize and do it. Subukan mo lang damhin ang energy ng gusto mong ma-achieve. Sige lang. Subukan mo.

Nagawa mo ba yung inutos ko kahit sa loob lang ng 5seconds? Kung oo, intro palang yan. Alam kong may idea ka na sa content ko ngayon. So, let’s proceed sa susunod kong kwento.

May sense ba ‘tong sinasabi ko? Weeeh? Walang echos? Edi go.

Paano ko ba nasabi ‘to?

Wala naman. Na-experience ko lang kanina. Bago ako pumasok ng trabaho. Na-feel ko sa sarili ko na maganda ‘tong araw na ‘to. (pero minsan nga diba kabaliktaran ang mga nangyayari sa atin, kadalasan negative kahit na ang ganda ng gising natin). Pero iba to ngayon, basta sinabi ko nalang sa sarili ko na anuman ang mangyari saken ngayon, susuportahan ko lang. Go lang ako. Wag lang sa delubyo. haha

Kasi ganito.

Sumakay ako ng bus. Nakita kong iisa lang ang bakanteng seat tapos sa may bandang dulo pa. Magiging choosy pa ba ako!? Syempre hindi na, ayoko tumayo. Pag-upo na pag-upo ko. Medyo inaantok pa ako at groggy pa. Gusto ko pang bumawi ng borlog. Pero may maingay sa gilid ko na babaeng dwende. May nakita ako na isang babae na namumutla sa gilid. Katabi ko siya. Malakas ang ulan nung mga oras na iyon. ‘Tas  nagyeyelo pa sa lamig ang bus. Siguro dahil na rin nabasa ako ng burberry light sa labas. Tapos putik-putik pa ang sapatos ko at medyo basa ako ng ulan. So, malamig talaga sa pakiramdam.

Mga ilang minuto pa.

May kakaibang bumabalot na espirito sa katabi ko dahil parang di siya mapakali sa ginagalawan niya.

Nilingon ko siya ng kaunti.

Napansin ko na mukha siyang lupaypay na parang nalugi sa negosyo. ‘Tas nakahawak pa siya sa panga niya. Di ko alam kung ginulpi siya or what. Mga ilang minuto pa, may narinig akong tinig galing sa kanya,

Siya: AAAAAaaaaaah. (Sounds ng nasasaktan, hindi nasasarapan)

Lumaki ang mata ko, pero di ako tumingin sa kanya. “Tang ina” sabi ko sa sarili ko: “Mukhang may sumusundot kay ate ng hindi ko nakikita ah.” Ganun ang sinabi ng bubbles sa taas ng ulo ko. Di ko nalang pinansin. Ako ang may itchura dapat dedma lang ako sa mga ganyang bagay. Pero umulit pa ang boses niya ng mas mahaba pa, mga nasa volume 12 na.

Siya: AAAaaaaaaoooaaah. (nasasaktan na talaga ata si ate sa posisyon niya). Yung sa kabilang seat, napatingin din. Ngumiti lang ako.

Di nalang ako tumingin baka kalabitin niya ako at hawakan niya ako. ‘Tas ayain niya akong magjoin sa kanya. Pero mukhang tolerable naman ang sitwasyon ni ate. Arte niya lang ata yun. Mukhang kaya niya pa naman tiisin ang masakit sa kanya. Di pa naman siya namimilipit eh. hahaha

Sobrang lamig pa naman sa bus. At malakas ang buhos ng ulan. Ayoko naman magpakajeje na katulad sa social media na maliit na bagay, vinivideohan. Kawawa naman si ate.

Then, naririnig ko siya na sinisipsip niya yung ngipin niya na parang may tinga sa lalamunan niya. Tinignan ko na siya. Tumingin din siya sa akin.Tapos dun na siya nagdeklara ng holdap. De joke.

Ang sabi niya “Ang sakit ng ngipin ko, parang mamamatay na ako”. Pabulong na banggit at nakahawak pa rin sa panga, siguro pahiwatig niya yun para malaman ko na matino siyang tao. At hindi ako mangamba sa movement niya. Sa isip ko “Edi okay”.

Nagulat ako at naawa syempre. Yun pala ang iniinda niya. Sa loob loob ko: “Tangina te, oooouch, I feel you sis. I’ve been there. Masaket yan. Sumakit din ang ngipin ko sa kalagitnaan ng biyahe noon. Yung mga moment na yun na halos gusto ko nang kagatin ang lahat ng upuan sa bus para matanggal yung teeth o di kaya ipahatak sa katabi ko yung ngipin ko sa sobrang sakit. Wala akong ibang ginawa ‘ nunkundi ipikit ang aking mga mata. At pilitin matulog kahit mahirap. Pero fuck, masakit talaga ang perwisyuhin ng ngipin lalo na’t sa malamig na panahon.

At ayun na nga. Nalulungkot na ang katabi ko. Kakaskasin ko sana yung kutchara at tinidor ko sa bag e. Kaso wag nalang, baka mas lalong sumakit yun.

Sinubukan kong tumulong. Kahit mukha akong masamang tao, pero dapat pa rin akong tumulong. hahaha

Buti nalang naalala ko, nung last last week bumili ako ng Ponstan Mefenamic kasi sumakit din ang ngipin ko gawa ng pudpod at bulok na daw sabi ng dentista at sa may bagang ang location nun.  Pero napabunot ko na yun  nung last week pa. Sakto. May naipit ako na gamot sa wallet ko. ‘Yun yung gamot na yun. Aay ang swerte ni ate. Ibigay ko nalang sa kanya.

Shinare ko nalang sa kanya ang meron ako. Ang problema nalang niya ay tubig. So, siya na bahala dun.

Nilunok niya nalang ang gamot. haha Nginitian ko na siya. Galing ni ate, parang si darna lumunok. haha

Umabot pa muna ng mga 20mins bago humilom ang toothache niya.

Sana naman makaidlip na ako ah. Isa pang ingay mo ate, papalabasin kita ng bus. haha

Ang dami kong natutulungan sa bus. Ang dami ko ding moment sa bus. Nakakatawa.

Etong moment na ‘to na masaya akong tumulong. Kasi naranasan ko din ang hirap ng sakit ng ngipin. Tama ang feelings ko kanina.Tama ako na may something na mangyayaring maganda. may natulungan akong tao. May naligtas akong tao. Yung iba pwede ng magbigti sa sobrang sakit ng ngipin, pero isipin mo naman kung paano ko nailigtas ang babae sa pain. Tama ang feelings ko.

Well, anyway.

Napaka-importante ng emosyon natin sa lahat ng aspeto ng bagay. Mga negative emotion na dapat kontrolin. Mga emosyon na sumisira sa atin. O di kaya naman, mga emosyon na nagpapagaan ng kalooban natin or nakakadagdag ng positive vibrations. Ganun.

Para saan ba ang feelings na hinahanash ko kanina pa? hahaha

Gusto mong ma-reach ang goal mo?

Kailangan natin ma-cultivate ang feelings na gusto nating ma-attract. ‘Tas pwede rin nating ulit-ulitin sa isip natin ang inspirasyon at motibasyon na nasa puso’t isipan natin.

Papatunayan ko yan.

Milyon milyong tao ang naghahanap ng rason. Naghahanap ng dahilan para mabuhay.

Minsan wala sa paligid ang sagot, diba. Minsan wala sa libro, sa internet, o sa katabi mo kundi nasa sa’yo mismo. Meron tayong “Inner Guidance” kasi. Ano ba ang inner guidance na yan, saan ko ba nakuha yan? Well, ang inner guidance ay nabasa ko yan sa isang article. Sa lahat ng nabasa kong bagay o tao na dapat nating kapitan at pagkatiwalaan, malapit sa hinahanap kong tanong sa buhay ay ang “Inner Guidance”. Tinatawag din ng iba yan na Spiritual Guidance.

Inner, meaning inside,  it’s within the essence of our being on some spiritual level at  ang guidance syempre gabay natin. Anong klaseng gabay? It guide us to  agree to be with us for some portion or all of our lifetime here on the Earth. Medyo magulo ba? Basta mafe-feel mo yan. Mararamdaman mo nalang na parang may tumutulong sayo.

Paano tanggapin ang ating Inner guidance na sinasabi ko? Simple lang. Pagkatiwalaan mo lang ang sarili mo at open ka lang sa lahat ng posibilidad na mangyari sayo. ‘Yun na ‘yun. Minsan kasi, eto yung nagpapakita sa atin kung ano ang next step eh.

Ang positive feelings at Inner guidance ay iisa.

So, kung ready ka na ma-manifest ang pagbabago. Simulan mo sa feelings. Kasabay ng isip.  

I’m very very sure. Yung katawan natin ang magsasabi kung di natin feel ang pagiging kuntento. At hindi tayo magiging kuntento.  Tama ba?

Walang tao ang makakapagsabi na dapat muna tayong kumita ng malaki bago tayo kumilos. Feel it muna.

At ang feelings at perpective ay magkakaugnay din.

Anuman ang pinagdadaanan ng lahat. Naniniwala pa rin naman ako ng lahat ng nilalang sa mundo. May kanya kanyang kayamanan na taglay. May iba mayaman sa kaalamanan. May iba naman, mayaman sa pera. May iba, mayaman sa pagmamahal. May iba diyan, mayaman sa pakikipagkaibigan. Kaya iba-iba ang kayamanan ng tao.

May challenge ako senyo.

Na naging challenge ko din sa sarili ko.

Try nyo tignan lahat ng nasa paligid niyo na mayaman din sila. Wag kayong magfocus dahil mahirap ang Pilipinas kaya puro traffic sa Metro Manila. Wag kayong magfocus sa mga nakikita niyong pulubi sa daan. Try niyong baguhin. Tignan niyo naman sila na kumportable at kontento din gaya niyo. And then, i-feel niyo talagang maraming wealthy things sa mundo, amuyin mo sa palagid ang bango ng kalsado, hawakan mo ang mga makakasalubong mo sa daan na  sila’y pinagpalang tao, lasahan mo ang bawat pagkain na iyun ang pinakabiyayang pagkain sa lahat, at tignan mo ang paligid na gumagawalaw dahil masasaya ang mga tao.

How can I prove it?

Tignan mo ang mga yagit at pulubi sa daan,? Nakakaramdam kaya sila ng stress sa buong maghapon. Kumpara naman sayo na empleyado na may kinikita ka ngang malaking halaga sa kumpanya pero puro stress naman ang inaabot mo sa bawat problema na binibigay sayo ng trabaho at ng amo mo. Example lang. So sino ang mas mayaman senyo ng “Haligi ng mga lupa”? Sila(pulubi) na hindi nais-stress sa buong maghapon at ililiyad lang nila ang kanilang mga kamay at may magbibigay na sa kanila ng pera o ikaw na nagiging losyang na sa trabaho, maraming bayaring bills at obligasyon sa buhay.

Naisip din kaya nila na mahirap talaga sila(pulubi)? Tingin ko hindi.

Kaya friend, kung titignan natin ang mga “kalabasang naiiwan ang bunga” na sila’y mahihirap at wala ng pag-asang umunlad. Baka nga siguro,mahirap nga din tayo. Sa sarili magsisimula. Kung tignan ang lahat.

Sa tototo lang, wala akong malaking halaga ng pera ngayon. Di ako mayaman.  Pero nung tnry ko tong experiment na ‘to sa sarili ko. Effective siya. Di ako nauubusan ng pera sa pitaka. Sakto lang para sa lahat ng gastusin. Nakakakaen ako ng tatlo hanggang limang beses sa isang araw. kasama na prutas dun. Paano lahat nangyari saken yun? Kasi tinignan ko lahat ng mga taong nasa paligid ko na abundant. Wala akong taong nakikitang nagugutom kundi nakikita ko sila bilang “Pinagpalang tao”.

Kaya lagi kong sinasabi, palaging may kayamanan sa ginagalawan natin. Hindi lang natin napapansin at pinapansin.

Gaya ng sabi ko kanina, feel it. Dapat mong maramdamang okay ang lahat para maging okay ang lahat.

Di natin kailangan ng malaking halaga ng pera sa bangko bago natin ma-feel na pinagpala tayo. Meron na tayong lahat nun.

Siguro ang hula ko dyan kaya hindi natin makita ang kayamanan sa paligid, kasi namulat tayo sa paniniwalang may konsepto ng mahirap at mayaman. Naturuan din tayo ng paniniwalang wag tignan ang materyal na bagay. Or ayaw talaga natin tignan ang kayamanan.

Isipin natin na buong pwersa ng Universe makikiisa satin sa lahat ng hangarin natin sa buhay. Atlis ang kalawakan, nakikita natin.

Kung titignan mo ang lahat ng bagay na supportive sayo, mangyayari nga yan.

Kagaya ko din kayo. Hindi kayo nag iisa. Pina-practice ko din ang lahat. Namulat ako ng may sariling pananaw sa buhay.

Lahat ng to ay Self-discover ko lang. At napatunayan ko . Saka di ako naniniwala sa konsepto ng mali at tama.

Kagaya ko din kayo. Tanungin niyo din ang sarili sa positibong paraan. Kung palagi nyong tinatanong sa sarili kung

“Ano ba ang mali sa buhay ko?

Alam niyo kasunod nun, lahat ng mali sa buhay niyo, lilitaw kasi ang tanong mo mali eh. 

Is your self-talk creating a thriving body, or is it sabotaging your physical ability?

Are your thoughts those of a healthy, beautiful, strong, energetic person? Or are they thoughts of a critical, tired, out of shape person?

Dapat nating ma-feel muna ang lahat. ‘Tas sundan na kagad ng kilos at aksyon. Dapat ang isip natin ay nagtutugma sa kinikilos natin. Dahil yun ang mahalaga. Damhin ang tagumpay. At baguhin ang perspectibo sa buhay.