PAPARATING NA ANG BAGONG SILANG

Makinig mga Ladies and Gents. “Narito ako ngayon. Upang sabihin sa inyo. Tinatanggap ko ang hamon bilang isang president ng pilipinas. “Charot lang

Alam niyo ba!? Yung bulinggit pa lang ako noon, takot akong makakita ng batang isinilang. Takot talaga ako. Sa totoo lang.

Nasa loob ako ngayon ng sinapupunan. At alam kong yung iba din. Ramdam ko rin kayo Guys. Kayo yung mga taong nag-aasam din na makalipad at damhin ang tunay na pangarap. But first of all, I want to thank, hmm gusto kong pasalamatan ahm tenkyuLerd sa kasalukuyang pagpe-preserve ni Mother Earth para makalabas na ako sa tiyan ng mundong to at makalipad na din pero po Jeskelerd, Tulong. Hindi pa po ako makakilos ng maayos. Hindi ko nga lang po talaga kayang mailapat ng maayos ang mga kamay at mga paa ko. Hindi ko pa kayang lumakad o tumakbo man lang. Kasi nga po, nasa sinapupunan pa ko ngayon. Sana’y may magturo sa akin ng daan patungong kabihasnan. O patungong kaligayahan. Nakasabit pa rin sa dingding ng isipan ko ang mga nais ko. So, help me, Plith.

Ang sinapupunang binabanggit ko ay ang mundong ito.

Ang dami kong natutunan sa loob ng sinapupunan ngayon.

-Ayokong sumabay sa agos ng buhay ng iba. Kasi feeling ko tulad nalang ng  pag-uso ngayon ng pagta-travel or vacation chu chu, umaasa nalang ang ibang tao sa himalang magbabago ang kapalaran nila sa pagta-travel. Very Very Wrong. Napagtanto ko. Kung di ako kikilos. Walang mangyayari sa mga kagustuhan ko. Ang iba nga kapag kumita ng malaking salapi,bwenasin minsan, ang unang nasa isipan kagad nila, “Paano ko palalaguin ang datong ko? Saan ako raraket” at iba naman ay ang sinasabi “Saan tayo magbabakasyon?” Ayoko lang talagang karirir ng maigi ang lakwatsa, gusto ko every now and then lang. hihihi

Gaya rin sa social media ba to?

-Yes, we are so connected to the internet but we are so disconnected from our hearts. Ganyan nalang tayo ngayon mga kapatid. Sobrang malayo na.

-At isa pa. Kailangan ko din bawas bawasan ang mga Yeses ko sa iba. Ako din ang napapahamak eh. Gago din ako. Kala ko savior ako sa lahat ng bagay kapag tumulong sa nangangailangan. Hindi pala palagi.

-Hindi na rin ako sumusunod sa colonyal na talino. Kahit minsan parang malungkot na parang ewan. Tuloy pa rin. Keri yan. Pati na ang relihionalismo sa bansa ko, itinigil ko na rin. hahaha

-Matagal ko ng kasing itinigil ang pagtsamba. Oo, ang salitang “tsamba” katunog ng samba”. Walang letrang “T”. Walang sign na “Cross”. Parang parehas lang sila diba? Naisip ko rin kasi. Kahit naman ang lahat ng tao sa mundo ay magbasa at sumunod sa nakasulat sa itinuturo ng ating bibliya, magmimistulang magulo pa rin talaga tayo. Yung mismong nasa loob nga ng templo, magulo pa rin eh. Kayo bahala. Nasa tama ba akong pag iisip o kinukutuban lang ako na parang ewan ulit. Sige, bahala na kayo ulit.

Minsan nagfe-fret ako sa mga nangangako sa akin. Hindi maiwasan talaga yun. Kaya natuto akong magdesisyon mag isa. Ang laki ng naitulong sa akin. So far.

Marami akong dapat pakisamahan kahit without rhyme and reason.  Wala eh. Hangga’t wala pang katotohanan sa mga bagay bagay na alam ko. Gagawin ko muna ang mga kalakaran na to.  

Sa ngayon.

Ang nais ko lang ngayon ay mabuksan ang mga mata ng iba sa sulat ko. Simple. No Big deal. Pulutin mo  ang sasabihin ko o dadaanan mo lang. Nasa sayo. Leche ka eh.

At kasabay nito, hinahasa ko rin ng maigi ang talim ko.( Sasaksakin ko kasi kayong lahat. hahaha ) Charot. Puputulin ko lang naman ang sanga ng bawat bunga ko. Yun lang yun.

At minsan nawawala ako sa dakong salasalabat ang landas. Pero matalas pa rin ang mga mata ko sa mga dinadaanan ko. Pusong panthera pa rin na gumagala sa kagubatan o sa sinapupunan na ito.

Sa loob ng sinapupunan na to. Nakayuko ako na parang batang di mapakali. Fetus palang.

Pinilit kong ako na mismo ang nagpupush ng lahat. Hindi ko na kailangan ng ire ng earth. Kasi nga life is changing diba. Hindi ko na hihintayin ang bagay na yun na itulak ako para bumago. Ako ang babago sa mundo.

Marahil natataranta pa talaga ako dahil maraming pang naka-lapag na junk sa utak ko. Tambak. Tambak. Kalat. Kalat. In no particular order.

Kung gaano ako katapang umire sa pagtae. Ganun din akong katapang lumabas sa pagkakakulong ko dito sa mundo. I just take a deep breath tapos hold ko in a second then i focus all my effort on pushing forward. Iiiiiiieeeeee (ire). Saraaaaaaap.

Wala akong paki kahit di pa sinasabi ng doctor/professionals  na lumabas ako. Gaya nga ng buntis. Pinag aralan niya lang naman lahat tungkol sa hospital pero ako pa rin ang kikilos. Tama ho ba?

Kapag pinapanood ko ang mga magulang na nagsisilang na bata sa sinapupunan. Sinasara din nila ang kanilang bibig sa pag ire. Tama ba ako dun? Paano ko nalaman, napanood ko lang. At tulad din yan ng mundo na to. Tahimik ang earth sa pagkilos ng pagbabago sa lupa. Nai-imagine niyo na ba!? Kaya ang aking pakay ay lalabas nalang ako pataas. Wala ng go signal go signal pa nila. Lipad! Parang ibon lang.

Hindi ako titigil. Hindi ako mapapagod. Hindi ako magsasawa.

Sa bawat desisyon at bagay na sinusubukan ko. Nabubuksan ang mga mata ko. Ooh diba. May metaphor ang sinabi ko. Finally. haha

It’s the little step in my life that often have the biggest impact in the long run. Oh well.

Kahit magkamali ako ng magkamali. Hindi mawawala ang gutom ko sa paghahangad. Sinanay ko na ang sarili ko sa ganung ugali.

Masaya din yung sine-celebrate ko ang malilit kong panalo. Sa paraang pag inom ng alak nga lang paminsan minsan. Eh kesa naman gumala pa ako at tumambay sa kanto.( palusot). Ganito lang naman yun.  Iba rin kasi yung bawat hakbang ko, ine-embrace ko na kagad ang near win. Yeeees!

Sa nilalakaran ko.

Hindi maiiwasan minsan na may may drug-sniffing dogs na didikit at lalapit sa akin. Sila yung mga aso slash taong hahanapan ako ng mali. Mag iinvestiga. Bawat tamang ginagawa ko ay may kaakibat na reaksyon ng inggit nila. Pusang gala talaga yang mga yan.

Palagi yan. Ang daming problemang bumabalot sa buto ko.  Ito pa rin ako kaya ko pa ring sakyan ang ebbs and flows ng karera ng buhay ko.

Wala eh. Ganun talaga. Kailangan kong magsimula muli sa square one.

Parang gusto ko ng tumakbo para mabutas na ang nakaharang sa dadaanan ko. Tulad ng tiyan ng ina.

Bubuksan ang bawat pintong madadaanan ko. Idea is so powerful.  Kaya i just focus on one idea per week rather than one idea per day. Masakit kasi sa ulo kapag dagsaan masyado ang ideya. Kapag madaming plano sa utak ko. If my certain things really won’t work, I’ll be really certain. Handa akong maglaan ng oras to estimate ang bawat rules & regulations na madadaanan ng biyahe. Tulad ng mga signs sa daan. Konting talas pa at dagdag ng laser like focus. Ito na siguro yung masasabi kong road less traveled ng journey ko.

At heto na nga,

Siguro’y di ko na kailangan ng direksyon sa buhay. Itinutok ko nalang sarili ko paitaas. At itinuloy ko lang. Go! Push!

Bibitawan ko ang nagpapabigat sa paglipad ko kasi “I’m afraid to fly but I don’t know why”. Sabi nga ni Lea Salonga. Ngunit lahat gagawin ko pa rin. Guluhin man ako ng mga professional works na nag ooffer sa tagumpay ko daw. Wala na akong pake sa resume ko. Because at the end, end kasi deads nako nun, they don’t read my resume at my funeral ikanga.  Bibitawan ko na ang buhay opisina. Gustong gusto ko na talaga. Umay na umay na ako sa pagsuot ng uniforme. Sinusukat pa rin ang timbang kung paano ko inilapat ang mga pakpak ko sa paglipad. Walang bagay na hindi nadadaan sa sipag at tiyaga. Ito yung gusto ko. Namimiss ko na yung dating halos ayaw kong matulog. Makamit ko lang ang gusto ko. Ayokong sayangin ang mga oras na ibibigay sa akin ang opportunity kung tulog ako. Excellence is my presence never tense never hesitant. Sawang sawa na ako sa bawat pagpalakpak ko sa iba. Hinati ang mundo na to sa dalawa eh. Those who are amazed and those who are amazing. Gusto kong maging amazing naman. The only thing i can do is to negotiate on a case-by-case basis.

Tulad ako ng mga password na ginawa ko sa social media. Iisa lang. Ganyan ako. Iisa lang ang identity ko. Hindi magbabago.

Hindi ako, know it all na tao. Kung ano lang ang kailangan kong malaman. Okay na ako dun. Gaya din ako ni John LLyod may pusong handang masaktan.

So without further ado.

Sisiguraduhin kong sa lahat ng lumipad na tao kaya kong bumalik pababa. Walang akong pake kahit may jet lag pa ko. Ano to eroplano? Hahaha pero sisiguraduhin kong sa paglabas ko sa pagkakahimlay ko sa mga ulap, mababago ko ang mundo ko. To fill the void of this bitch world.

At muli pa rin akong isisilang.

Ikaw gusto mo rin bang lumipad?