JOY ANG ITAWAG MO SA AKIN.

Meron akong gagawing ‘kilos protesta’ laban sa sarili ko. Ito ay isang malawakang protesta laban sa masama kong konsensya. Mag u-URCC battle ang sarili kong mga konsensya. Kasi pagod ako. Pagod na pagod ako. Mahal ko ang konsensya ko, pero bibigwasan ko na siya. Isa lang.

Ang laki na ng natapyas sa pagkatao ko nung sinabi niyang wala akong kwentang tao. Sabi niya iyon. Tang ina ni konsensya. Naturingan ng konsensya ko siya tapos ganun siya sa akin. Ang sakit.

Nitong nagdaang mga araw, ito ang mga bagay na nagsasawa na akong gawin, talagang sawang sawa na ko:

1.       Tipirin ang pera ko. Ayoko na magtipid.( Payat na payat napo  ko.)

2.       Magdahilan nang magdahilan. (Di na ko totoo sa sarili ko.)

3.       Maging empleyadong 8-to-5-ers. (Hirap gumising. Hirap matulog.  Shet!)

4.       Di ko maibigay ang dapat kong ibalik sa pamilya ko. (napakasuwail ko na)

5.       Kinakapos na ko ngayon.  Urgh. (Di na ko makahinga. Charot.)

Ito ay mga kaganapang makatindig balahibo para ulit ulit pang muli. Ayoko na.  Pilit ko nalang ipinipikit ang aking mga mata at iniiwan ang realidad na to. Nang sa gayon sa pangyayari na ito, atlis may nagkumot ng lungkot ko. May nagpayong sa maulang na kinatatayuan ko. May yumakap sa damdamin ko. Doon nalang sa imagination na iyon ako sumasabit. Ang konsensya ko kasi ang nagsasabi na tumigil na ko.

Sa sarili ko. Kapag alam kong nasa mali ako, ayun ang tama. Nagtatalo ang konsensya ko ngayon. Hindi naman ako natatakot. Sadyang may ‘nega’ things lang nainom ako sa baso kanina.  haha

Tulad nalang ng sabi ng aking

Exhibit A.

Masamang Konsensya: “May kapalit ang lahat ng kaligayahang mayroon ka ngayon. Sige, pakasaya ka pa.”

Mabuting Konsensya: Ulul. Wala na akong pake kung anong mangyari saken ‘ngayon o bukas’. Ang mahalaga natatamasa ko ang hagikgikan na tawanan, everyday. Hindi ordinary iyon, tsong. Alam mo yun. Sa ginawa ng ating Diyos araw-araw, anumang bagay o pagkakataon, natatawanan ko na talaga ang mga nasa paligid ko. Mukha na akong sira. As in. Let me clear of  this. Pero di ako nang iinsulto. Siguro kasi, sobra ang taas at halaga ng tingin ko sa sarili ko. At lahat naman talaga ay dapat mayroong mataas na halaga sa bawat isa.  Alam ko kasing ‘ups and down’ naman ang life ko, syempre kayo din. Eh pwede naman tumatawa ako habang nasa baba at lalo na kapag nasa taas na ko. Nagawa ko nga ang lahat kahit di ako sagana, paano pa kaya kapag sagana na. Kaya tigilan mo nako Masamang konsensya. Please!

Exhibit B.

Masamang Konsensya:  “Wag ka masyadong masaya, baka mamatay ka kagad niyan.”

Mabuting Konsensya: Masaya para sa akin ang ganitong buhay. Feeling ko nga eh. Masasabi ko ng kakambal ko ang ligaya. Nasa dinuguan ko na ang pagiging masaya. Alam ko kasing marami pang darating na problema sa buhay ko na kailangan kong maging matatag. Saka balita ko, nakaka-gwapo at nakakabata ang palaging nakangiti at nakatawa. Kamatayan? Galing na ko diyan. Laig akong deadas. May pagkakataon bawal talaga tumawa, halimbawa may nadisgrasya o anumang aksidente, ang sagwa naman tignan kung tatawanan ko yung mga bagay na iyon. Pero ang stand ko naman diyan, halimbawa mangyari sa akin na mahulog ako sa kanal. Talagang matatawa ako. Matatawa na rin sila. Magtawanan tayong lahat.

Saka tumatawa lang palagi, matetegi agad?

Exhibit C.

Masamang Konsensya: “Marunong kang magpasaya ng ibang tao pero di mo makakain iyan. Di ka mabubuhay diyan “

Mabuting Konsensya: Tama ka. Pero eto na ko eh. Ako, gusto ko kahit nasa libing na ako (wag po muna), nagtatawanan sila. Di nakakainsulto para sakin iyon na nakikita ko sila at kaluluwa na ko, nagtatawanan sila sakin. Ang para sa kin dun, alam kong mami-miss nila ako na may isang ‘Ben’ na nakapagpatawa sa kanila. Maalala niya ang mga ‘sample’ ko. Kaya aalagaan ko pa ang sarili ko, kasi kapag namatay ako, papalitan lang ako sa trabaho.  Di ako takot mamatay. So magpakasaya pa ako. Mahaba pa ang buhay ko. Masaya lang ang maging maligaya. Busog na busog ako sa ginagawa ko. Parang nakakain ko naman.

Exhibit D.

Masamang Konsensya: “Hoy. Wala ka pang napapatunayan.”

Mabuting Konsensya: Maka-hoy ah. Edi ako na puro peke. Wala pala napatunayan eh. Saka hindi rin. Siguro kung

1.       Nandito ang tatay ko ngayon sa feeling ko, hindi ako magsisikap.

2.       Nakagraduate ako ngayon sa arki, playing safe na ako sa buhay. Kilala ko sarili ko eh.

Sa madaling salita, wala man akong napapatunayan pa. May nasimulan na naman ako.  At alam kong ‘ako ito’. Papunta na ko sa destinasyon ko.

Buti nalang hindi ako iniiwan ng aking kaligayahan.

Exhibit E.

Masamang Konsensya: “Di ka na nakatakas sa problema na yan ah. Kawawa ka naman.”

Mabuting Konsensya: Nung nagroller blades ako sa CCP nung monday, hiniling ko nalang na sana maging patag ang mundo para di ako nadudulas o natatapilok sa mga lubak na nadadaanan ko. Pero imposible pala. Imposible palang walang problema sa mundong ito.  Imposibleng walang setbacks.  Imposibleng maging patag ang mundo.

Kaya ngayon alam mo na.!?

At kahit na, walang habas maminsala sa buhay ko ang pagsubok. Hindi pa rin ako susuko.

Exhibit F.

Masamang Konsensya: Pero di ka naman ‘well compensated’  di mo natatamasa ang tamang pagpapasahod.

Mabuting Konsensya: Okay lang atlis malinis ang binibigay ko sa pamilya ko.

Tama na. tama na.

Sa kabuuan ng lahat ng ito. Pagsubok lang lahat ng ito na malalapasan ko. Mabigat man ang karga karga ko ngayon. Gagaan din yan at mababawasan paglipas ng panahon. Kung ang mga guro nga sa eskwelahan, kapag nagpapa-exam sa mga estudyante nila, tahimik lang. Ganun din ang Diyos sakin ngayon. Tahimik lang yan. Di niya sasabihin ang sagot . Kasi dinicuss niya na to dati saken. Ako na ang magdidiskubre.

Kaya masaya pa rin. Hello sa magandang buhay.

MAKONSENSYA KA KONSENSYA