KALMADONG KALMADO

Sabado ng umaga. Walang pasok sa trabaho kaya di ako nag-effort pang mag-isip kagabi na mag-alarm sa phone ko para gumising ng maaga ngayon. Tengene. Ang saya saya. Sobra. Ngayon, gising na ako. Ngunit, sarap ng nakahiga sa kama ng malinis ang paa, walang amoy ang paa, mabango ang kama pati ako at nakabalot ng kumot pa ang buong katawan ko. Nilalamig ako pero hindi malamig ang temperature sa labas. Ako lang talaga. Baka nakafentanyl lang talaga ako. Baka siguro nagdedesisyon pa akong kung gagalaw ba o hinde. Pinansin ko muna ang phone ko kung may mga messages, pero wala namang laman ang inbox at medyo mabigat ang mga kamay ko, ewan ko kung bakit ng pinilit kong sinalpak kagad ang headset ko habang nag-iimagine ng masasayang pwedeng mangyari sa buhay ko ngayong araw. Iindahin ang kirot ng braso at kamay. Basta, ibang klaseng nyorlog ang piangdaanan ko tapos yung tipong mag-uunwind na naman ako sa pag idlip bago tuluyang tumayo sa kama. Ganun. Di pa ata handa ang mga nerves ko upang maging active muli sa pagkilos sa buong araw kaya saglit lang po mga kababayan. Bu-bwelo lang ako. At nang bigla kong naalala, Ouch, ang sakit ng kanang kamay ko talaga. Parang ang bigat. Oo nga pala. ang dami ko palang na-shopping kagabi kaya medyo ngawit na ngawit pa ang mga kamay ko. Basta naka-rest ang mga kamay ko. Okay lang. Tapos sinilip ko sa tabi ng kama yung mga pinamili ko. Lahat ng box ay halos kulay blue and siguro nasa tatlo lang yung kulay green na naka-wrap. Ipang-reregalo ko nga pala to. Ang cute tignan ng kwarto ko ngayon. Puno ng kulay blue at green para akong nasa ocean or beach na may jungle. Ang huge din kasi ng mga box ko eh. Tignan mo nga naman talaga ang buhay. Biyaya kung biyaya. Sarap huminga ng malayang malaya kapag nakakakita ako ng ganyan. haha Kaya ngayon, ang feeling ko. Isa akong sanggol ngayon na gumising sa napakahabang tulog. Napakasarap. Napakagaan sa pakiramdam. Tila ako’y isang baterya na chi-narge ng 16hours at mainit na mainit pa kapag hinawakan ng palad. Ganun kadaming pahinga ang dinanas ko. Iba ang buhay ko kapag kalmado. Alam mo yun. Parang nakangiti ang paligid sa akin na parang sila ay chill na chill lang at wala din silang ka-stress stress sa paligid din nila. hihi Di ako maligalig masyado ngayon. Di naman halata diba. Saktong sakto lang. Hindi ko alam kung ano ang meron sakin pero dama ko ang ‘tahimik na saya’ sa loob kapag easy lang akong nagre-react sa mga kaganapan at nade-delay ko pa ang galit ko. Masaya. Sobrang saya. Isang bagay lang ang iniisip ko ngayon. Ito yung tipong kampante akong “okay” ang ibang bagay kung di ko isipin. Pake ko kung di pa natatapon ang basura sa labas ng kwarto ko. hahaha Bahala ang magbabasura magsisigaw ng bayad sa basura. Kaya isa lang ang iniisip ko muna tungkol sa lahat ng goals ko at pagiging relax, mas makatotohanan ito kapag paisa isa lang lang muna. Sarap ng ganitong pakiramdam noh. Diba? Goal oriented na kalmado ako masyado. Itataya ko buong buhay ko para lang maging kalmado pa ang pamumuhay ko sa mga susunod pang mga years. Napaka-tranquil ng araw ko ngayon. Kalmado lang ako talaga. Tapos may nakita pa akong natirang orange juice sa refrigerator. Ang saraaaaap. Malamig na malamig pa. Masustansya din. Malilamlam. Sige na nga. Tatayo na ako ng todo. Buti nalang inabot ko ang juice. haha  But, uupo muna ako saglit. Hay, walang kapares ang feeling na to  nung nilulubos ko ang mga pagkakataong meron ako. Magbubuklat muna ako ng magandang librong nakaimbak dito sa kwarto ko. Pwede na siguro yung 30 pages. Di na tamad ang tawag dun.  Isang chapter na rin iyon kung mamarapatin. Konting basa. Linis ng muta ako while reading. Didilaan ang daliri para sa next page tapos inom ulit ng juice. Putang ina. Ang sarap. Itong motivational book na to, ang hindi ako nagsasawang basahin. Ang ganda ng mga example ng mga kwento ng tagumpay. Gusto ko rin ng ganito. Gaya din sa nabasa ko. Kapag may pagkakataon, ihahataw ko ng mabilis ang buong katawan ko. Beast mode na ako gumalaw sa trabaho. Di man kayo maniwala, kaya ako nagwowork para ikasal. Walang assurance na kapag kinasal ay di na maghihiwalay ang dalawang nagmamahalan pero iba pa rin ang may basbas. May may tali sa isa’t isa. Tama ba? Kalmado lang ako dahil isa sa mga pangarap ko yan. Ang umeksena sa kasa. Yan yun. Pero bago yan. Dapat handang handa ako. Kalmado lang ako dahil nire-ready ko na ang sarili ko, excited na akong bumuo ng baby. Kalmado lang ako na magkaroon ng magandang Pamilya. HABANG INIISIP KO LAHAT NG ITO. Di ko na namamalayan na lumalayo na ang pagitan ng dulo ng bibig ko sa ngiti dahil ang ganda ng mga goal ko sa pamilya ko. haha Ay wait lang. Susulat ko na ang mga gagawin ko sa buong maghapon. Nakaugalian ko na to e. Yung ililista ko muna ang lahat ng gagawin ko. Kung ano ang dapat unahin tapos pagdating nalang gabi, pahinga nalang ako, nakita ko ang natapos sa lahat ng nilista ko. Habit ko na talaga to. Ang magsualt. Effective naman as usual. Nadiscover ko tong ritual na to nung umuwi ako sa bahay na nawala yung winithdraw kong P500 sa BDO. Takte yun. Kaya naging aral sa akin, pag sobrang dami talaga ng nakalatag sakin na task, dapat ko na talagang isulat. kaya ayun. Kaya move on na dun. Tutal tapos na rin naman akong magbasa ng libro. Mag gi-gym na ako. Pero dito lang sa bahay. haha Mas manage ko ang oras ko dito sa bahay e. Pwede na siguro akong magbuhat ng  5 sets na 10 reps na army bumbell press. Ah. Tang ina. Galit na galit yung mga msucles. Yun palang iyon. Paano pa kaya kaya nasa mismonggym na ako. Sige. Duduktungan ko pa ng iba pang position. Uuurgh. Targetin natin yung shoulder muna. Hay sarap. Kalmadong kalmado. . Ang dami ko ng nagawa basta kalmado lang talaga.   Lalabas na ako na bahay. Sa baba na floor ang lugar ng bahay ni mama. Kapag nakikita ko sila. Marami rin akong pangarap para sa kanila. Kalmado lang akong mabigyan ko ng magandang kinabukasan ang pamilya ko. Ayokong ipakita sa pamilya ko ang stress ko sa totoo lang. Kalmado lang akong vinivisualize na maging matagumpay ang trabaho ko at maia-ahon ko lahat sila sa maling nakagisnan. Kalmado lang akong mabibigyan ko ng madami pang suporta, pagmamahal, tulong at oras ang aking sariling pamilya. Si mama, mga kapatid ko at mga pamangkin ko. Sila ang buhay ko. Kalmado lang akong masusuklian ko ang pagmamahal na ibinigay sa akin ng pamilya ko. Ang dami ko na kagad naisip. Ginising talaga ako ng happy thoughts. Mga ilang oras pa. Tinaas ko ang aking mga kamay. May amoy na ang kili kili ko. Oras na para maligo ako. Yahoo. Ito nay un. Magshashampoo ng napakabango. Maghihilod. Kakamutin ang dapat kamutin. Sa tuwing bumubuhos ang malamig na tubog sa aking body, sasagi naman sa isip ko yung mga memories ko sa beach. Gustong gusto ko ng mga beach .Mahal na mahal ko ang mga beach. Isa sa importanteng goal ko sa buhay iyang beach na yan. Kaya easy lang ako na bago matapos tong taon na to. Sisiguraduhin kong makakapag-travel ako sa iba’t ibang lugar sa mundo. Seryoso ako na sap ag gagala ko na maging determinadong maging kalmado pa akong maiInfluence ko ang maraming tao sa kung ano ang meron ako. Darating ang panahon na magiging kalmado lang ako na maging malaya ako sa kahirapan. Ako na mismo ang hahanapin ng pera. Kalmado lang akong makakatulong ako sa ibang tao. Kalmado lang. Dahil alam kong ang pagiging kalmado ang susi sa lahat ng problema dito sa mundo.

                                                                           

Nalilito, Nahihilo!

Nakakasawa na. Nauumay na ako.

Nakakaburat pa. Mamamatay na ako. 

Nasusuka sa mga nakikita at naririnig ko.

Natabanan ng ingay ang musika at tinig ko.

Gusto kong tumakbo ng malayo.

Hanggang sa makarating at humayo. 

Pero wala akong lakas ng loob.

Bakit? Pag asa ko’y tila nakasubsob?

Sabihin ko man sa salamin.

At ang realidad ay harapin. 

Na ang kahapon mabigat ay di na pasanin.

Tila natakpan na yata ng boses ng iba ang puso’t isipan ko.

Sinabi ko noon na di ko makita ang sarili ko dito.

Pero, bakit? buhay pa rin ang lahat at nandito pa rin ako. 

Makakita lang ng maliit na pagkakataon.

Ibibigay ang buong pwersa at todong pagtutuon. 

Para sa mga susunod pang mga araw at taon.

Nakakakadena kong mga paa.

Kakawala patungo at aapak sa tala.

Paa o kadena ba ang dapat kong putulin?

O ang utak at puso ko and dapat pahintuin?

May langit kaya para sa mga taong nalilito?

Na matagal kumilos at gumawa. 

May langit kaya para sa mga nahihibang?

Nasasanay sa mga bagay na panandalian.

May langit kaya para sa tulad kong baliw?

Na pilit na winawasak ang katotohanan.

Oo, ako yan na walang kinahinatnan. 

Parang ayoko na. Pero no choice.

Kundi, pakinggan ang sarili kong voice. 

Na kayanin at lakarin

Tuparin at bigkasin na kaya ko pa.

Tawanan ang magulong buhay na sa dibdib masikip

Ano pa ba, Ngitian ang mapasakt na nagpapasakit .

Tara sama ka na kapatid. 

Gawin nateng pantay ang mababa at mataas.

Sistemang bulok na nagpapahirap satin.

Bakit di natin sabay basagin.

Manalo sa buhay ang tangi kong naiisip.

Magtagumpay at makatulong na galing sa puso.

Pagmamahal ang dumadaloy sa aking puso

Gamit ang komedya sa pakikipag usap sa kanila 

Mahalaga ang bawat bente kwarto oras. 

Mahalaga bawat oras sa akin.

Nalilito man. Aabutin pa rin ang Plan A.

Walang Plan B kahit pa mahilo ako. 

BASURA SIYA NG 2016 KO

Kung babalikan ang post ko ‘nung December 2016. Ang hanep ng plano ko sa buwan ng December. Napakalupit na strategy to get may goals. Dahil ako na nga mismo nagreveal  na may gagamba sa mga plano ko sa month na iyon, kaya ang pinakadabest kong plan ay unahan ang papalapit na hadlang sa month na iyon para sa goal ko. Kaya sinulat ko siya sa blog ko. Kung di niyo nabasa. Ganito ang nilalaman niya. Balak kong lumayas na talaga sa trabaho ngayon. Ganun lang.  No matter what. Sabi ko. Ifo-focus ko lang ang buong isipan ko sa gusto kong marating at makukuha ko yan. At sa di kalaunan. Totoo nga. Biglang dagsa ang alok sa akin ng kaibigan ko na shootan daw ang bboys o breakdancer na mga kaibigan ko. Di ko alam kung good o bad itong opportunity na to basta na-excite lang ako. So, wala akong nagawa dahil nga natuwa  na rin naman ako eh. Ang naging next move ko sa invitation na to. Inaya ko na lahat ng mga kakilala kong dancer pati pa mga beatboxer sinama ko na. Bali, naging maganda ang mga Plan A. Natuwa at umasa ang lahat sa lahat ng dancer sa mga sinabi ko. Sobrang ganda ng mga naging vision. Ang kulang nalang, kukulayan nalang at iyon na yun. Pak na. Kung di ako nagkakamali. Sumabay din ito sa  dance competition na taon taong dinadaos tuwing pasko dito sa kumpanyang pinagtatrabahuan ko. Hindi ko na namamalayan pala na tinatangay na  ako ng motibo ng ibang tao imbes ng sariling goals ko. Ayun na nga, maayos ang pagkakalatag ng naging game plan sa breakdance shoot. Isi-net ang venue at date, ang shooter nalang ang kulang. Marami kaming naisip na possibilities na maaaring opportunity ng lahat ng sasali kung sakaling makita nila ang shoot namen. Kame kasi ng friend(videographer) ko ang kukuha ng dance moves nila eh. Isa sa naisip ko ay maaaring may magre-commend pa sa amin sa ibang gig o raket kung nagandahan sila sa naging output ng gawa naming na video. Yan ang isang drawing na naisip namin. Ngunit, sa di kalaunan, isa pala itong putang inang walang kwentang usapan. Ang sarap magmura sa mukha.

Ang puno’t dulo ng lahat ng ito. Nakipagkita ako sa friend(videographer) ko sa isang bar. Pero sa labas ng bar lang kame uminom nun. Okay ang lahat. Kwentuhan, toma toma. Kamustahan. Diyan nagsimula ang plano naming sa shoot ng bboys. Diyan galing ang plano na iyon.Yan ang ugat. Ang masakit sa akin. Yung nilalakad ko na ang plano na ito. Ako pa ang nasisi kung bakit daw masyadong maaga ang date na si-net ko para sa shoot o baka lasing lang daw ako. So, mali daw ako. Okay, tinanggap ko. Sabi eh. Mali daw ako eh. Ang sumunod naman, negative daw siya sa si-net kong date na naman. Then, kinausap ko ang mga bboys na nadelay lang ang shooter. Nagsinungaling pa nga ako na may wedding na sinushootan ang friend kong videographer kahit wala naman. Tapos nabalian daw siya ng balikat at kung ano ano pa. Habang tumatagal, nare-realize ko na “Ops wait” parang nag-gagaguhan na tayo ah. Mukhang mali na ata ito ah. At boom. Ayun na nga. Tama nga ang hinala ko. Gaguhan nga ang lahat ng ito. Hindi natuloy ang naging shit plan hanggang ngayon na para siyang naging isang scratch paper nalang ang lahat. Nagmukha akong tanga sa mga kaibigan ko na mga kababata ko pa naman din. Ang sakit grabe. Kung sino pa mismo ang taong pinagkakatiwalaan ko. Siya pa mismo ang humudas sa akin. Siya pa mismo ang nagpahiya sa akin sa ibang tao na kakilala ko. Ngunit kung tatanungin niyo ako, sa lahat ng pinakilala niyang kaibigan niya sa akin. Lahat ng iyan, ginawan ko ng kabutihan. Kinilala ko ng husto at hindi ko ginago o ginawan ng kasamaan. Sinuklian ko lahat ng pagkakaibigan ang lahat ng pinakilala niya sa akin.

Ngunit tapos na yan. Ano pa nga ba. Ayoko na ring ire-cycle yang basura na yan. Hindi ko lang talaga makalimutan dahil sobrang sakit para sa kin ng nangyari. Kaya natutunan ko na, wag basta basta umo-o sa lahat ng alok kung hindi to nakalista sa goals naten. Ayun lang naman. Naitapon na kita noong 2016 inilalabas ko lang din pati ang feelings ko ngayong 2017. Para makahinga ako ng maayos. Pero di na kita pupulutin pa at di na babalikan pa pasensya na bro. Ang mabuting balita lang. Just say “no”.

MOVE FAST

I'm here again to give thanks to myself. Joke. Nagpapasalamat ako dahil nakabalik na naman ako dito sa blog. Noon, idadaan ko muna sa Microsoft word para kung may editing, maipo-post ko sa blog ko ng maayos. Ngayon, wala na akong paki. Direcho nalang kagad. Siguro mas naging matapang ako. Hindi, naging matapang talaga ako. Mas pinili kong pakinggan ang sarili. Oh paano ko na naman nasabing pakinggan ang sarili ko. Mas binawasan ko muna ang ingay sa social media. Gaya ngayon sa blog ko at sa facebook. Wala akong instagram kaya bawas responsiblidad. Kung aalalahain ko kasi, ang daming wisdon na nakain ko sa buong taon ng 2016, pero kulang sa gawa. Kulang sa galaw, maraming hanash pero binabagabag ng takot. Ngayon, dito nalang ako mag iignay sa blog ko at ipapakita ko muli ang mga resulta. Mas maraming Mabuting balita akong magagawa. Mas bibilisan ko pa.