LANGYANG KARINDERYA!

Ate? Ano ulam niyo? Yan na naman? Wala na bang bago? Meron ba kayong chopsuey? (wala po) Meron ba kayong Adobo? (wala rin po) Meron ba kayong Bulalo? (ubos na po) Meron bang kahit na ano? (wala)

Shet! Meron ngang menu!

#PutangINAAAAA

Ganito ang buhay ko. Parang menu ng karinderya. Pare parehas lang ang luto. Bagong init lang talaga ang iba. Iniba iba lang yung pwesto ng pagkain. Ang suma. Ganun pa din.

Alam kong maraming nagugutom sa mundo. Para magreklamo ako ng ganito ganyan. Ikinumpara ko lang naman sa karinderya sa pamumuhay ko. Naappreciate ko ang bawat putaheng nakalapag lagi sa table ko pero bakit ako nauumay na ko. Nagpapasalaamt pa rin naman ako sa lahat ng biyaya.

Seryoso. Walang halong Charo Santos. Tinanong ko muna ang sarili ko kung isusulat ko ba muna ang nararamdaman ko o kumilos nalang. Alin lang talaga sa dalawa. Nagdesisyon akong isulat muna. Sige gusto kong magsulat. Tutal nasa trabaho lang din naman ako. Mamaya pa naman ang uwian eh. 

So Nagblog ako.

May araw talaga na sobrang nakakatamad. Actually, araw-araw nga talaga nangyayari ‘to saken eh. WTF Ang feeling na parang wala ng solusyon sa lahat ng bagay. Hindi sa negastar ako. Nakakapayat lang talaga ng utak ang maghapong nakababad sa computer.  Pwe! 

Nangangarap ako na sana may nakatitig sa akin sa itaas na sinasabing “Sana maisip mo yan, Ben!. Mahahanap mo din ang hinahanap mo”. Ayokong mabuhay sa sana. Pero sana. Sana lang. Mabago naman.

Ito ang araw na kahit na i-condisyon at ihanda ko ng husto ang sarili ko kaninang umaga sa bagong pagsubok na paparating. Wala pa ring nangyayare. #UKININAM

Hindi na nageextend ang kapasidad ko. Alam kong nasa sa akin pa rin ang kasagutan pero BAKEET di ko masolve.

Magkaiba akong gumising kanina at kahapon. Magkaibang oras. Magkaibang pwesto sa kama. Magkaibang ruta sa pagpasok ngayon kesa kahapon kasi nagjeepney ako kanina eh. So magkaiba ang sitwasyon.

Ang problema nga lang, ang ginagawa ko ang pare parehas sa trabaho.

Nakakalungkot din minsan. Ang moment na kapag naglalakad na ako malapit sa opisina namen. Nasasabi ko sa sarili ko “Ito na naman ulit”. Kaya pilit ko itinatattoo sa isip ko na “Makakagawa ako ng paraan para mabago ang lahat.”

Minsan din ang internet nalang ang dapat dadamay saken. Ayaw pa minsan makisama. Ang bagal kumonekta.

Nagtrabaho ako pero wala naman akong oras para sa sarili ko. Kahit ilan beses ko pang kantahin ang positive song na “ The Time”. Wala pa rin eh.  

Aaaaayy….. had……the time of my Liiiiiife

And I never felt this way before

And I swear this is truuuuuuue.

And I owe it all to you. You! You! You! You! You! You!

DIRTY BITCH!

Gusto ko talagang maging parang sundalo na nakikipagbakbakan sa bawat araw. Sunugan kung sunugan. Gyera kung gyera. Siguro nga kailangan ko ng ilagay ang sarili ko sa isang battlefield.

Kaya pagbigyan niyo muna akong ilahad lahat ng mga kashitan ko sa bawat araw.

6:00am  Gigising sa masakit na ulo dulot ng puyat kagabi dahil sa overthinking. Ang end. Wala nangyare.

6:15am  Saka palang akong magsisimulang kumilos. Kakamutin ko muna ang itlog ko.

6:25am  Nagsisimula na akong maligo. Chechikin ko muna ang dibdib ko kung umumbok na.

6:40am  Tapos na akong maligo. At magdasal. Mahalimuyak na ko.

7:10am  Tapos narin akong magdamit. Mag ayos ng bahay. At aalis na ako ng bahay. Punyeta!

7:15am  Nag aantay ng bus ng Jac Liner.

7:20am  Nakasakay na ako. Sinuot ko na ang headset ko. Magtutulog tulugan sana di masingil ng konduktor.

7:40am Nasa Carmona Cavite na ako. Susunduin na ako ng service namen.

7:50am Nasa opisina na ako.

Nangyayari lahat ng ito ng payapa. Buti nalang walang aberya masyado.

8:00am  Simula na ng trabaho. Facebook. Tumblr. Lahat iccheck. Kaloka.

11:45am Naghihintay na akong kumakaen. At pagtapos kumaen sa labas. Iidlip ng konti.

1:00pm Balik ulit ng trabaho. Shitty feeling na bitin ang tulog ko.

04:45pm Naghihintay ulit mag uwian. Yan ang kinaiinisan ko. Laging naghihintay nalang.

Ngunit may isang unos. Hanggang hindi pa nauwi ang kupal kong boss. Hindi pa ako uuwi.

5:00pm Tutunog ang alarm ng opis. Yung iba nag babalot na ng gamit. Ako nagpapanggap pa na may ginagawa.

7:30pm Ang oras na saka palang ako makakauwi.

9:00pm Nasa bahay na ako. Maaga na yun kung tutuusin. Yung natitira kong enerhiya. Hindi ko rin alam ang gagawin.

Gusto kong ipoint-out sa lahat na iyan ang buong araw ko. Dinamay ko ang lahat para damay damay na. Walang pinagkaiba ang pamumuhay ko sa isang estudyante. Walang pinagkaiba rin sa ibang manggagawa. May iba’t ibang kameng disposition sa buhay. Pero isa isa lang ang NAIS namen. Ang maging masaya. NAISone!

Pare pareahas tayo. 

Naboboring na ko. Nadidismaya na ko.

Sana may sneak peek din kapag naghihintay. Para man lang may ideya ako kahit papano ang tunay na mangyayari. May preview kumbaga.

Minsan kinalulungkot ko kung bakit nandito pa rin ako. Kung bakit wala pa rin akong nagagawa. May magawa man. Hindi pa rin ako satisfied. Bakit ang laki ng hadlang sa mga dinadaanan ko. (Sa iba hinde, joke) Oo, alam kong hindi madali makuha lahat ng mithiin sa buhay pero parang ang labo ng lahat ng nangyayare.

Inaamin ko minsan na nalulungkot din ako sa tuwing nakikita ko ang iba na nag aaral ulit.(Mga schoolmate ko dati) . Bigla ulit akong sasagiin ni konsensya at ibubulong saken “Sana nag aaral ako ngayon”. Pero babawiin ko din sa huli,kikilos nalang ako. Gagawin ko nalang ang lahat.

Sobrang madasalin akong tao.

Walang mali sa dasal, pero kumilos ko na talagang kumilos. (sinasagot ko lang talaga ang sarili kong tanong eh)

Ang peklat ba ng kahapon ang magpapahinto o magpapatibay. Hindi pwede.

Kung titignan ko kasi ang pamilya ko. Hindi ko kasi kayang makita silang tutulungan pa ako. Kung ano mang mangyari. Pero kung titignan ko naman ang sarili ko. Kaya ko naman. Alam kong sa sarili kong unstoppable ako eh. YaBish

Sa pagtahak ko sa lambak ng anino ng kamatayan, The tounge-na marami na akong napataob na problema ngayon pa ba ako hihinto.  Nakakalimutan ko na palang tawanan ang biro ni Tadhana. Nauutakan niya ko.

Isa akong Frustrated murder. Isang Frustrated na minumurder dahil di ako makagawa ng paraan.

Eventhough, feeling ko nagiging midget na ko sa lugmok sa pag asa. Lalaban pa rin.

Mahahanap ko din ang sagot sa problema na to. Dahil alam kong sa likod nito ay may kasagutang kalakip.

Ang dami kong pangarap sa buhay. Pangarap sa pamilya ko. Ayokong magmadali dahil nakakdisgrasya ang overspeeding.

Itatawa ko nalang talaga muna to. Ooops

Hindi lahat ng tawa ibig sabihin masaya. Yung iba. Baliw baliw na.

Ako rin ang sagot sa lahat. 

But everyday above ground is a great day, remember that. Let's Drink