THE RIGHTEOUS IN WRITE N’ SHOES

Simula nung tinubuan ako ng kasing laki ng butil ng trigo na tigyawat (medyo dikit dikit kasi siya) noong high school ako. Pinangarap ko ang magkaroon ng collection ng sapatos. Ang gusto ko, ako ang lalaking version ni Madam Imelda Marcos with matching salagubang ang hair style tapos sasayaw ako ng si Felimon, si Felimon, namasol sa kadagatan.Nakakuha, nakakuha ug isdang Tambasakan.

Ayun. Hehe. Pun Intended.

Ngunit sa kasamaang palad, palagi lagi, buwan buwan, walang tumatagal na sapatos sa akin. Hindi ko alam kung mabaho lang talaga ang paa ko kaya nagdi-divorce ang sapatos ko or pike ang paa ko sa paglalakad sa mga kalye. Ambilis masira kasi. Mas matagal pa ata ang headset na binibili ko ng mabilasan sa CD-R King eh. Joke lang ho. Hindi naman dahil fake or branded ang tatak ng sapatos kaya nawawasak kundi sa paggamit ko lang talaga siguro.

 OO, sige na, aaminin ko na.

Dahil ngayong may pera ako, ang ganda pa naman ng pagkaka-print ng payslip ko ngayong buwan. Kumikinang na siya eh. Ang lakas ng loob kong bumisita sa pinaka-kilalang Mall sa Lungsod ng Pasay. Pakay ko talaga makipag-transaksyon kay Mr. Henry Sy at Mr. Gokongwei.  Mag iinquire lang sana ako kung paano mag-invest ng pera. Kaso di ko sila makontak. Charot. 

Yung una talaga, nagdadalawang isip ako kung bibili ako ng bagong sapatos o kotse, or bahay nalang sa tagaytay. Charot ulit. “Sapatos nalang talaga para wala ng mahabang paliwanagan.”

Kasi naman kaseee, kapag wala akong pera, gusto kong  bumili ng bumili. Kapag may pera, tipid na tipid gumastos. Nagwe-wet dreams na nga yung wallet ko sa bulsa eh. Umiiyak na sa sobrang higpit ng pagkaka-ipit ko.

Kung hindi niyo naitatanong, Pinalaki ako ng magulang ko na hindi ako humahawak ng maruruming barya nagulat na nga lang ako nung biglang tipid na tipid ako ngayon sa pera!. Charot na naman ulit. Hahahahaha last na talaga yun.

Every time na naghahanap ako ng may lalandiing sapatos.  Palagi nalang nangyayari na ang tagal ng titig ko sa isang bagay lalo na sa sapatos na gustong gusto kong bilhin. Inaamoy ko pa. Alam mo yun!? Halos ingudngud ko yung mukha ko sa sapatos sa sobrang ganda ng hawak ko. (Di ko pa sinosuot yan, groggy na yung itchura ko). Minolestiya ko yung sapatos. I leave the shoes an awe-gasm. hahahahaha

Tinanong ko nga yung ale kung yung mothballs sa loob ng box of shoes ba ay binebenta nila. Bigla ba naman akong pinandilatan ng mata. Syempre di ako nagpatalo. Pinakita ko ang gums ko. Maine Mendoza lang?

Hindi dahil sa itchura ko. Hindi naman siguro dahil mukha akong walang pera  para makabili ng mothballs kundi ang shunga ko lang talaga magtanong.

Ang totoo niyan, nagtatalo sa isipan ko ang “wala ba akong sapat na pera sa mamahaling sapatos o baka masayang lang talaga?

Sinabi ko sa sarili ko na. Ngayon ko lang naman re-regaluhan ang sarili ko. Puro nalang, siomai ang nireregalo ko sa sarili ko tuwing saturday. Its time to make it change naman.

Pero Anong klase ang bibilhin kong sapatos.

Pang opisina ba? Pang basketball? Pang gala? Pang porma? Ano?

Basta mimili nalang muna ako. Wait lang.

When I’m in the midst of it all, nakakita ako ng baby at tatay sa store na rin na yun. Hawak ng ama ang kamay at paa ng baby. Kinikiskis ng lalaki ang baba niya sa mukha ng baby. Tuwang tuwa naman ang baby sa kaharutan ng tatay niya.

Kaya naisip ko, paano naman kung paghambingin ko ang kamay at paa kung paano sila nagpa-function. Kuha? Ang writing at ang sapatos . Kasi naisip ko. Kung isusulat ko ito ng wala man lang katorya torya, so ano yun? Nagsayang lang ako ng internet.

Oooh Sige try ko.

(Habang tumitingin ako ng sapatos, sunod din ng sunod ang sales lady sa akin, kung ano ang hahawakan ko. Pepresyuhan niya kagad ako sa item na yun. Sabi niya pa nga “Best seller yan sir” and my reply is “So what?” Joke. Di kaya bugaw to!?. Binitawan ko ang bag ko saglet sa upuan ng mga customer at kinilatis ko ng mabuti ang sapatos. Hindi ko siya ipo-foreplay)

Ako pa naman kapag bibili ako ng sapatos. Gusto ko laging palaging perfect at maganda ang pagkakatabas ng sapatos . Diba!? Diba!? Diba!? Yung walang sira. Sobrang linis kung titignan.

Yan, ganyan. Ganyan din ang pagsusulat ko eh. Gusto ko pulido palagi ang pagkakayari. Maganda. Walang sabit. Kaya ang resulta. Nai-stuck ako sa paniniwalang dapat malupit ang malilikha ko. Im stuck on stupidity. Incorrect Boy!

(Ambabango talaga ng amoy ng sapatos. Goodluck nalang talaga sa kanya kapag pagmamay ari ko na siya at magsasama sila nang habang buhay ng mala imburnal na paa ko. hahahaha)

Tapos naman. Swak din sa panlasa ko yung may dating kahit tignan mo sa malayo ang sapatos . Yung tipong maka-masa ang design, ayoko ng simple ang pinapahiwatig na desenyo. Dapat parang painting lang sa museum. Ayoko yung tahimik ang art ng shoes.

Oh diba. Gaya din ng pagsusulat ko. Kaya wala akong nasisimulan kasi gusto ko lagi yung may angas. May sampal sa maraming tao. Kala ko kasi kapag simple lang, walang makakaintindi. (Ang yabang eh noh) Mali pala ako. Ito ang malaking temptation ko sa pagbblog.

(Susuotin ko ang sapatos, ititingkayad ko. Titignan ang likod ng sapatos sa mababang salamin)

Komportable akong suotin ang sapatos kapag  sabay sa uso. Mabenta sa mata ko. Malapit sa kabataan ang puso ng sapatos,(may ganun!?) tapos  sobrang bigat ng timbang, ibang iba ang dating. Talagang nakakalunod ang tama. Kapag wala pang nakakasuot nung ganung sapatos, parang boring bilhin. Diba!?

Ganyan din ng pagsusulat ko. Pramis. Ayokong simulan kapag medyo makaluma na ang impact nito. Kaya ang suma, maraming nasasayang na ideya na naisip ko. Ive learned that I don’t  have to know the ending of a story when i start. Kapag sinimulan ko na ang gawa saka ko ine explore more creative possibilities and it will make my story stronger.

(Sabi ko kay ate: Te, pahawak muna saglet nito? Okay lang?) Kung tutuusin nga, magdadala pa nga dapat ako ng push cart eh. Para talagakunyareng marami akong bibilhin kaso wag nalang. Nawalan na ako ng gana.

Ang gusto kong sapatos ay yung makakasabay lang sa marami, seriously medyo bida bida din talaga ako sa totoo lang dahil kala ko kapag patok, ayos para sa mga pinag uusapan ngayon, dahil “in na in” ang style.

Ayun. Gaya din ng pagsusulat ko, minsan inaamin kong alipin na ako ng mainstream. Nagsusulat nalang dahil sumasabay sa nakararami. Nakalimutan ko na ang sarili ko. Kala ko kapag mabenta. Tatagal ng pangmatagalan. Hindi pala. Parang loombands lang.

(Naalala ko noon, kapag nasa loob ako ng National Library sa Kalaw,Ermita laging may misteryong bumabalot sa tiyan ko, natatae ako ng severe, ngayon naman, hawak ko ang sapatos pero parang ganun din. Premonition ba ito? Pero pipigilan ko to for the sake of shoes.)

Ituloy naten ang istorya. Kung palupitan lang. Ang trip kong shoes ay Black talaga noon pa man. Matapang ang postura ng sapatos kapag ganun. Gusto ko yung  mapapa-wow kayo sa ganda. Elegante tignan. Yung talagang pinaka. May tapang. Nandidibdib.

Gaya din ng pagsusulat ko, feeling ko ambabaw ng mga sulat ko kapag medyo malambot ang istorya, Noon gusto ko walang makaka-abot. Sobrang maling mali pala. Gusto ko rin yung ibang atake kapag inilakad ko ang takbo ng mga character sa ikinukwento ko. Napapa-moon walk pa ako. At Chris Brown moves kapag ganun. Mamahalin ang piyesa. Kaya kapag ganun, nalulunod ako sa ginagawa kong kalokohan. Mas maganda na yung madadampian ko ng kaunti ang puso ng ibang tao sa istorya ko. Kahit ganun nalang talaga.  

(Kapag maganda ang sapatos, ang kasunod naman nito, maganda ba ang presyo? Kapag dehado, bitawan kagad sa paa ng sales lady sabay walk out) Joke

Pili ako ng pili ng sapatos. Kala mo ko babae eh.  Suot dito. Suot doon. Naiirita na ata sa akin ang sales lady. Balik dito balik doon. “May stuck po ba kayo neto?”  hahaah malaman niyang Isa lang naman ang bibilhin ko. haha Ang nais ko na sapatos ay tugma sa mga pananamit ko. Yun lang ang hinahanap ko. Hindi po advantage card, ate! haha

Nung isinoot ko na.  At yun na yung pinaka gusto ko.  Di pa rin ako komportable. Bakit kaya?

Gaya din siguro ng pagsusulat ko, napakasigurista ko. Walang tiwala sa sarili minsan. Ayaw kong tapusin ang nasimulan. Nagtatanong pa sa iba bago magdesisyon, titignan pa sa iba kung ano ang mas maganda.

(Naalala ko yung mothballs, nakakita kasi ulit ako. pero ayoko ng ulitin, di na masaya eh)

At eto na. Kapag napili ko na ang gusto ko. Excited na kagad ipakita sa iba – ipagyabang sa iba ang sapatos ko, kasi bago ito at wala ang iba. Ay wow. haha

Gaya din ng pagsusulat ko sa totoo lang, kapag sa gitna palang ng pagsusulat ko. Alam kong maganda ang ending ng sinusulat ko. Parang gusto ko ng ipakita at ipublish kagad sa internet. Diba parang sapatos lang din talaga. Atat lungs ipangsimba kagad.

Pwede naman magyabang, basta ba bangku ko ang inaangat ko.

(Nagtanong ulit ako kay ate, bakit kapag Jordan ang shoes, walang nakalabas na dila ni Jordan. Charot lang.

(De joke, ito na po ang bibilhin ko. Pupunta na po ako sa cashier, sambit ko sa ate)

At nang makauwi na.

Ang then ,kapag ginagamit ko na siya kasi nabili ko na.

Di ko alam kung paano gagamitin o sisimulan. Tingin ako ng tingin ulit sa sapatos. Iwas na iwas sa putik kapag naglalakad. Because I walk my shoes with endearment. Tinatamad ata akong humakbang, natatakot, kapag may baha, ayaw kong isulong ang bago kong sapatos. Baka di tumagal.

Gaya din ng pagsusulat ko, hindi ko masimulan ang maayos dahil ayaw kong magsimula sa draft.

Ito talaga yung pagsusulat ko eh. Ayaw kong harapin ang problema at challenge.

Kaya minsan naman biglang nawawala  ang sapatos–minsan nahuhulog, minsan tinatangay ng alon,minsan nag iba ng daan. Posibleng mangyari diba.

Gaya din ng pagsusulat ko, dahil nga, bagsak ideya ang nasa utak ko. Minsan name-mental block ako. Pramis. Sapatos na nawawala. Utak na nawawala. Or lack of focus ito.

Sa lugar na kinalakihan ko, hindi ko maiwasang maikumpara ang sapatos ko sa iba. Minsan kapag napunta sa ibang places, iba na ang naging gusto ko, iniwan ko na ang sinimulan ko. Nagulo na.

Yan na yan diba. Gaya din ang pagsusulat ko, di mapigilan tignan ko ang sulat ng iba. Naiiba na kagagustuhan ko.  Nalilito na tuloy ako. Nahihilo. Nasan na ba ako?

Mga ilang araw,

Makikita ko nalang na kung saan-saan nakatambak ang sapatos na ginamit ko. Burara talaga ako eh. Walang pagmamahal sa gamit.  

Gaya din ng pagsusulat ko . Ang gulo gulo ng topic. Kung ano ang pumasok, yun na yun, maipasok lang ang magkatugma na naisip, sala-sabat, nakalagay sa maling direksyon, Kaya ang ending, walang content.

Kaya ngayon.

Halos sarili ko lang talaga ang kalaban ko sa pagsusulat  at sa sapatos na gusto kong bilhin. Ang disiplina na kailangan ko ay kailangan din ng ilang manunulat. (Wag na kayong magkaila) Mga katamaran, ayaw lumikha, walang gasolina na pampa-apoy, hindi maitama ang pag aayos. Parang magkapatid na magkapatid talaga ang sapatos at kung paano ako magsulat.

Kaya tignan niyo, pagtapos naman gamitin ang sapatos.

Tinatamad ng ayusin. Ang akala ko wala ng mali sa mga itinatype ko, ayaw ng ulitin, ayaw ng remedyohan. Ang wakas, ipinagpapabukas nalang ang unang gawa.

Ganyan ako magsulat. Kaya wala minsan natatapos.

So, to make amends, hindi ko na hahayaan ibalewala nalang ang dream ko. Di ko na bibitawan ito. Gagamitin ko ng tama para magamit muli ang lahat ng ito. I-aallow ko na rin ang sarili kong magkamali pa ng magkamali.

Sumulat.

Hayaan mo lang tumakbo ang istorya.

Tapusin.

Saka pagandahin.