KUNG WALA KA NG MAINTINDIHAN

Kapag ang bigat bigat na ng mga problemang pasan pasan ko sa buhay, isa lang naman ang tinatawagan ko para humingi ng tulong. Ang 9-1-1, de joke. Syempre, sino pa ba? ang sandigan ng lahat.

Me: Bro, usap tayo, may problema ako.

God: Sure, I’m G. Now na?

Yes po, now na. Di ko na kasi kayang pigilan tong nararamdaman ko, parang puputok na ako sa gigil at lungkot. Ayoko na talaga dito, bro. Alam ko bro, na alam mo kung  tungkol saan tong sinisigaw ko ngayon sa buong blog ko. Bago ko palang isulat to, alam mo na ang lahat.  Ikaw lang ang nakakakilala sa akin eh. Oy bro, magsalita ka naman, parang wala akong kausap eh. Dali na.

(Biglang lumiwag ang lahat at may bumabang malaking ilaw mula sa ceiling namin. Pagkalapag ni Bro sa sahig, ang fresh fresh niyang tignan, shet)

God: Unang tanong ko sayo ben, bakit ayaw mo na?

Yown. Sumagot den.

Hala, di mo alam bro!? God ka eh. hahaha charot lang po. eh kasi naman pooo. Kapag di ako umalis dito papa G, aangal na naman ako sa mga susunod na blog ko ng napaka maraming marami kuda. Taon taon nalang ba ako ganito? Eto nalang ba ang topic ko? Papanget na ako sa kakaangal sa blog ko eh. haha Ayoko nun. Naalala ko tuloy noon, tang ina, nagkatotoo nga ang sabi ng nanay ko noon na sa tuwing inuutusan niya ako bumili sa tindahan, ugali ko kasing umangal noon eh. Kaya parang dala dala ko pa rin yung sumpa. hahaha (feeling ko lang). Mga tipong umaangal pa rin ako sa task ko ngayon. Dapat pala noon palang nung inutusan ako, di ko pala dapat sinusunod. Dapat simulan ko talaga ang lahat na ako ang masusunod. haha  Ayoko naman talaga dito eh, napipilitan lang ako. Paano ba gagawin ko, bro? Help me.

God: Kaya mo pa bang magtiis?

Tiis? Wow big word. taray tiis. De joke lang po. hahaha Parang hindi na po kaya bro eh. Naghihintay nalang ako ng Christmas bonus at sisibat na ako. haha iiwan ko na tong realidad na to. Baka kung anu anong sakit na naman ang dumapo sa akin sa susunod na taon. Mula taong 2012 hanggang ngayon, ang dami kong tinamong sakit, nagmarka na yung mga peklat ng sugat. Ayoko ng sundan pa lahat ng to. Pero may lesson learned lahat naman yan na mas nagpatibay sa akin. kahit na ayokong  isipin na para akong pasyente dito sa kumpanya namen, parang may inaalagaang silang may sakit. haha At dahil sa sobrang stress ko dahil di ako productive, kaya humihina ang katawan ko. Yang mga year na nabanggit ko na yan na puro ako sakit. Ang sakit bes. Sa bawat month na  meron diyan, binuo yan ng mga  malulupit na  bakbakan ng katawan at walang humpay na kakahintay kaya ako nadidismaya. Ayoko ng ituloy pa ang bagay na nagpapahina sa akin at sumisira sa akin ng dahil lang sa pera. Ayokong makita ang sarili ko sa mga susunod pang mga araw na nakaupo pa rin ako dito. Di ko na kayang imaginin pa iyon.

God: Kung ibahin ko ang boss mo, payag ka?

Ay hindi rin. Kahit pa po gawin niyong si Will Smith ang tatay ko o ang boss ko, Ayoko na po talaga. Hindi dito ang mundo ko.  Kahit magchange pa ng boos dito kung same din naman ng profession, wala talagang mangyayari. Mananatili akong posteng nakanganga sa mga taong nagdaraan. Sisikapin ko nalang baguhin ang kinabukasan ko kung ang io-offer mo sa akin ay bagong boss na dito pa rin ako uupo. Hindi na po talaga.

God: Kaya mo naman ang biyahe ah!

Wait, what? Okay lang po ba kayo God, may sakit po ba kayo now? Oy hindi po totoo yan. Sobrang mahirap po ang biyahe ah. Libot ko na ang buong metro manila sa sobrang haba ng biyahe ko everyday. Talagang hindi ito praktikal. Ano to? Buong buhay ko uubusin ko sa trapik? Dun ba ako pinanganak? haha Mas mahaba pa kaya ang oras ko sa trapik, sa totoo lang.  Ano, buong buhay ko pare-parehas lang na daanan ang lalakaran kong lugar. Ang ibang tao ay nag iiba ako hindi. haha Saka wala na bang bagong ruta? bagong taong kakilala? Wala na ba? Wala na bang bagong biyahe o kultura? Wala na rin adventure sa buhay ko? Gustuhin ko man pero wala akong pera mag ibang landas. hahaha Alam ko naman po ang lahat ng ito ay kagustuhan ko na binuo ng mga naging desisyon ko. Gabay lang naman po ang hinihiling ko senyo. haha

God: Eh gumising ka kasi ng maaga!

Ay hindi na po. Sila na ang perfect attendance. Di ko po control ang banggahan at halikan ng dalawang kotse sa kalye kaya may trapik. Hindi ko hawak ang daloy ng trapiko. Kaya ang sumatutal, male-late na naman ako. Bukod sa malayo pa ang opisina sa bahay namin at tinatamad pa akong pumasok kasi wala ring mangyayari, tulad ng gigising! alis ng bahay! trabaho! ayos ng opisina! at uwi na . Then, bukas ulit. Ano nalang ang kinabukasan ko kung sa tuwing gigising ako, ang pag asa na hinahanap ko ay nasa ibang tao at sa ibang lugar, na wala dito. Kaya siguro minsan late akong kumaen. Late ang sahod ko. Late ako makagets. Puro late late late. At huli na ng malaman kong mali na  ata ang lahat. So late pa rin talaga. Mali pa rin po ba ako bro na dumulog ako sa inyo dahil kayo daw ang makapangyarihan sa lahat. Sana maramdaman niyo naman po iyon. Please. I believe pa rin na di pa huli ang lahat. And I believe in You.

God: At bukod dun, ano pa?

(maluha-luha ako) Sa katunayan niyan bro, sobrang dami pa, hinihiling ko lang po na bigyan niyo pa po ako ng kaunting oras na unawain tong sasabihin ko.

At eto pa po. Isa sa pinakamahalaga sa akin ang pagsusulat. Di ako makapagblog ng maayos. Blog na nga lang ang tangi kong sandata upang maisigaw ko naman sa buong mundo ang nararamdaman ko tapos mapipigilan pa. Hindi naman ata tama iyon, ano po!?. Gusto ko pa pong maglimbag ng libro, gumawa ng storya na pangpelikula at makadagdag sa literature ng pilipinas. Seryoso po yan. Kung nandito ako, di ko magagawa iyon. Sa unang dinig, mahirap siyang abutin pero sisikapin ko pong maabot ang lahat ng yan. Nais ko lang namang maisapelikula ang mga obra ko. Ipagmalaki nila ako sa natatangi kong talino. Yun lang naman po bro.

God: Pero okay ka naman diyan sa opisina mo diba?

Hay jusko loured. Magrereklamo po ba ako kung okay ako dito!? ah okay po, gets ko na. Nakakakilos ako ng maayos. Totoo po, maayos naman po ang pakiramdam ko. May sahod din kame na ayos lang. Sa sobrang ayos nga po, di na nga ko makagalaw eh. Opo bro, okay kaso ang isa sa hadlang na naisip ko na kapag nalipat ako sa ibang project site, mas lalong mahirap ang kalagayan ko doon. Adjust na naman ako ng plano ko. Mukhang magbibitiw ako sa pwestong di oras  kung magkaganun. Sabihin na nating worried ako masyado, biglang sumagi lang talaga sa isip ko kung sakaling mangyari iyon. Kasi syempre, imbes na pwede na akong magstart sa panibagong hamon at yugto ng buhay ko sa work na gusto ko, eh magugulo lang kung malipat ako ng ibang lugar.

God: Ano ba ang tunay na nararamdaman mo ngayon?

Si bro naman eh, mga tanong eh, ang slow niyo po ngayon. haha Ah ok gets ko na  o, ako pala ang slow, ang tanong niyo po, ano ang tunay na damdamin ko sa kabila ng lahat? Well, matagal na akong di totoo sa sarili ko. Absolutely. Ang sakit sa damdamin yung peke ako sa ginagawa kong trabaho. I don’t want to repeat this big mistakes  for the rest of my life. Yung feeling na hindi ako yung tao na gumagalaw ngayon kasi nga pinilit lang ang lahat. Parang may ibang taong nagsubstitute sa akin para lang gawin yung iniuutos nila. Ayoko ng maulit ito nextyear. Ayoko na. Pati sa susunod na buwan, ayoko na po. Maraming salamat po talaga Lord sa pakikinig. Ano pa pong tanong niyo. Sige pa po. Kaya pa naman.  Di pa po magTTV Patrol.

God: Ipagpo-provide kita ng lahat, okay ba sayo yung malagay pa rin diyan?

OMGeez. (Oy ikaw yung God ah)

ENEBE Ano ba Lord, ayaw niyo ba talaga umunlad ang buhay ko. Isipin niyo po ah. Kikita lang ako ng pera para lang sa sarili ko. Wala ng sobra. Kailan pa naging tama iyon? Ano yun, sumasahod ako para sa lang sa pamasahe? Wala pa akong anak neto ah, wala pa akong sariling bahay na hinuhulugan neto, mapalad na nga lang ako dahil wala pang emergency na dumadalaw sa amin pero wag naman sanang dumating. I-delay niyo po muna Lord. Nakita niyo naman po Lord kung gaano kahirap tong nirereklamo ko. Alam ko naman pong nasa kamay ko ang kapalaran ko, gusto ko lang po talaga ng taong mapagsasabihan ko.

God: Sino ba mga inaalala mo sa mga balak at plano mo ngayon?

Una sa lahat,  ang pinakamamahal kong pamilya. Gusto ko pa rin silang tulungan habang nagta-trabaho ako at kahit magkaroon ako ng sariling pamilya. Pangalawa, syempre, iniisip ko pa din ang mga kasabayan ko, nagpa-party sila, habang ako ay malungkot kasi di ko naman gusto tong ginagawa ko pero tinutuloy ko pa din. Ang sakit tumambay sa facebook tapos makikita ko yung iba kong kakilala, na may sobrang oras sila sa sarili para magsaya. Ayokong icompare ang sarili ko sa iba pero kung di ako talaga kikilos ngayon, wala talaga. Kahit na, ako ang ibinigay lang sa aking oras sa pagtatrabaho dito ay linggo kung saan oras ng pahinga lamang. Ingggitero na po kung inggitero pero sana naman po maintindihan niyo po ako. Maawa na po kayo sa akin Lord, kanina pa po madrama ang mga nira-rant ko senyo. Sira na po ang eyeliner ko sa kakaiyak. haha

God: Okay sige, bibigyan kita ng oras.

Yey! Sige po, gusto ko yang oras na yan. Rolex din po, bigyan niyo din po ako. Joooooke. Ops, buti po naalala ko, ito pa isang inaalala ko sa trabahong ito. Speaking of time, mag oovertime ako ng wala sa oras na naman kung dito pa rin po ako. Minsan pa nga di talaga pwedeng bitawan  ng saglit ang trabaho dahil kailangan talagang tapusin ang paper works. Well, kahit saang kumpanya naman ganun diba, tama? iba nga lang dito, mag overtime man ako o hindi, parehas lang din naman ang sahod ko, kumbaga baguhin ko man ang printer ko, parehas pa din ang ilalabas ng inutos ng CPU. So, bat pa ako mag oovertime.

God: Gaano ba kahalaga sayo ang oras?

Ang siste po kasi ganito. Di ko hawak ang oras ko dtto, hawak nila oras ko. Gigising ako sa umaga na masakit ang buong katawan kasi pinilit kong isingit ang gusto kong gawin sa kakapiranggot na oras na natitira sa akin kagabi. Sobrang ikling oras kagabi. Uuwi ako kapag uuwi na ang boss ko. Wala eh, ganun talaga eh. Ganyan po ang nangyayari sa akin.

God: Anong klaseng pag unlad ba ang gusto mo?

Thank you Lord for that wonderful question. Well, imposibleng lumago at umasenso ako sa trabahong ito. Di naman lingid sa ating kaalaman na mataas at tataas pa ang mga bilihin sa merkado. Reality check yan. May responsibilidad akong dapat gampanan. Check na check yan. Mga perang dapat ipunin para sa future. Dapat kong icheck yan. Pero yun nga, kapos ang sahod ko dito at wala talagang nangyayari. Yan po ang klase na pag unlad ang gusto ko. Ang magkaroon ng financial freedom.  Siksik at liglig.

God: Ano mga natutunan mo sa naging boss?

Natutunan kong magalet ng wala sa lugar. Charot. Gaya nga po ng nasabi ko noon, isa siyang magandang halimbawa ng taong di dapat tularan, kung tungkol sa emotion. At kung magpapatuloy pa ako dito. Baka makurot ko na talaga siya. haha Sa araw araw nalang na ginawa ng Diyos, naiinis din ako kapag nakikita ko siyang nagagalit, pero natutunan ko din sa kanya ang pagiging responsible, ayun lang.

God: May iba ka pa bang mga plano? Bukod sa work?

Plano ko pong magpahinga at bawasan ang sobrang stress na dinulot nito, baka kasi ubos ang modtaks ko eh. Kaya balak kong mag eexercise ako at magpapakalusog.

God: Paano mo papahalagahan ang ibibigay kong mahalagang oras, bigyan mo akong deal?

Wow x deal. Magtatravel po ako ng bongga, haha uubusin ko lahat ng oras ko sa work na gusto ko. lahat ng mga di ko nagawa noon, gagawin ko ngayon. Mga pagkukulang ko sa pamilya ko especially sa nanay ko, gagampanan ko na kung mabibigyan niyo ako ng pardon. Actually, madami pa po, baka kasi makulitan po kayo sa akin kaya  yan muna po.

God: Sige bigyan mo pa ako ng kaunting panahon, konting araw nalang diyan!

Sige po. payag po ako kahit na madami po akong masasayang na oras dito. Alam ko din pong busy kayo kasi yang mga ibang taong mayayaman diyan, ang lalaki kasi ng mga prayers nila kaya minsan hindi mauna yung order ko. Okay lang po.  Sige na nga po. Gagawa na din po ako ng paraan at maniniwala sa gabay ninyo.