10 LIFE LESSONS IN THE HALF OF 2017

1. What teaches me about “Humor/Laugh”.
-Madilim man, may nakakatawa pa din.
Hindi biro ang lahat ng napagdaanan ko ngayong kalahati palang ng taong 2017. Magkakahalong emosyon at karanasan. Madugo. Nakakabwisit. Nakakapikon. Nakakakilig. Nakakatuwa. Nakakabanas. Pero lahat ng yan, tinawanan ko lang. Nginitian ko lang lahat ng pagsubok. Basta masaya man, nakakalurkei ang ganap o malungkot man ang buhay ko. Basta tuloy pa rin ang karinyo at pag-enjoy ko sa pangro-romansa sa ‘kin ng buhay. Kahanga-hanga pa din naman ang buhay ko na punong puno ng katatawanan at kalokohan.
Ang baliktarin ko ang bawat side ng sitwasyon para makita ko ang nakakatawang solusyon. Yan ang madaling paraan ko upang makita ko ang bahagi ng comedy. Kalahati palang ng taon ‘to na walang humpay na aral ang hatid.

-Mas importantacious ang lahat ng ganap. 
Mahalaga para sa ‘kin na ma-notice ko ang di pa napapansin ng ibang tao na may nakakatawa palang bagay sa pangkaraniwang hanapbuhay natin araw-araw na di nila makita. Trabaho kong maituturing ang ganung klase ng obserbasyon ko sa paligid. Yung kahit wala naman talagang nakakatuwa o nakakatawa sa pangyayari pero hahanapan ko pa din para lang hindi maging boring ang usapan. Biyaya sa ‘kin ipinagkaloob na nagkaroon ako ng pagkakataong makita ang nakakatawang anggulo ng pangyayari.

-Tawanan kasama ang mga bes. 
Napapangiti nalang ako sa mga kaibigan ko. Halos lahat ng kasabayan ko ay dalawa lang ang pino-problema sa tuwing magkakausap ko kame, kung hindi lovelife o kaya ay pera ang palaging reklamo nila. Dalawa lang talaga yan na  dapat harapin naten lalo na ng mga  batang 90’s. Yung minsan na nga lang kame magkita kita ng mga kaibigan ko, malungkot pa. Ang panget naman ata ‘nun diba. Boring ang buhay kung di magtatatawanan. Kaya dapat may halakhakan na may kasamang hagikhikan bago umuwi ng kanya-kanyang bahay.

-Magbigay ako ng Funny na komento. 
Natutuwa naman ako sa tuwing nagko-comment ako sa facebook ng mga picture ng mga kaibigan ko. Kahit, di ko na pinag isipan pa ang mga sinabi ko sa comment box nila, basta nakakatawa yung naisip ko. Sasabihin ko yun agad-agad. Wala akong pake kung may masagasaan ako. May iba, mapipikon sa ‘kin. May iba naman ang tagal bago ma-gets ang jokes na binitawan ko. Iba-iba  yan, ang mahalaga, may respeto pa rin  ako at nag-isip ako ng masaya. Investment ko sa sarili ko yun. haha

-Dapat masaya mag-isip. Mag-isip ng masaya.  
In times of adversity, mahirap mag-isip ng masaya. Lalo na nung nag-bleed ang wetpaks ko nung na-constipate ako. Sa loob palang ng CR, kinakabahan na ako. Biglang sasagi sa utak ko ang madugong kahapon ng buhay ko. Pero, pinipilit ko pa ring binubura sa isipan ko lahat ng iyon para lang sa ‘good shit’ na lalabas. Pasalamat nalang dahil pinapagana ko palagi ang kapangyarihan ng aking utak. Pine-play ko sa aking isipan ang magandang jebs na dapat lumabas. ‘Tas ayun na nga. Magandang jerbaks ang lalabas nga talaga. haha Kung ano ang inutos ng computer, yun dapat ang lumabas sa printer. Parang ganun ang ginagawa ko.

2. What teaches me about “Stress.”
-Ang stress ay dangerous. 
Nasabi ko na ‘to dati sa blog post ko eh. Uulitin ko lang talaga dahil nga, ‘to ang half lesson ni pareng 2017 sa kin. Ang stress ang unti-unting papatay sa tao. At ang isa sa pinakadahilan ng pagkakaroon ng sakit ng tao ay hindi paghandle ng maayos ng stress kaya madali silang nalalamon nito.

-Layuan ang mga taong Negatron.
Talagang banas na banas ako sa mga  taong puro reklamo sa buhay o kaya halimbawa kunyari di daw nila kayang gawin ang mga pina-plano nila. Sa isip ko, “Hala, ang dami mong oras magreklamo sa facebook pero di mo magawa kumilos o humanap ng paraan sa problema mo?”. Talagang suko ako sa ganun at walk out talaga sa ugali nila. Di ko sila hinuhusgahan sa mga bagay na di nila kaya, pero hello, sana man lang humingi sila ng tulong kung di talaga kaya, diba. Atar! Sila yung mga taong kahit paliwanag mo na ng essay na aabot pa sa 8 pages, wala talagang naa-absorb sa utakels nila. Sayang lang talaga laway sa kanila. Malaking bawas sa stress natin kung marunong tayong kumilala ng negatibong tao para di tayo masyado naaapektuhan sa kanila. Pero at the end of the day, kaibigan pa rin natin sila. Respeto pa din talaga.

-Wag umasa lahat sa kukute. Isulat din para bawas stress. 
Malaki ang epekto sa ‘kin ng mga problemang iniimbak ko sa utak ko. Feeling ko kapag iniisip ko ng iniisip lahat ng yun, para akong lababong barado na tuloy tuloy ang labas ng tubig sa gripo na hindi man lang bumababa ang tubig sa pipe. Ganun na ganun kapag ino-overthink ko ang problema. Kaya, wala akong ibang paraan kundi isulat nalang ‘to sa papel. Yan naman talaga ang madali kong gagawin eh, ang i-write. Every time na sinusulat ko kasi lahat, mas nagiging madali ang gameplan dahil nakikita ko ang dapat unahing i-solve.

-Wag kainin ng buo ang elepante. Paisa isa lang para di ma-stress.
Nakakatulog ako ng mahimbig sa gabi kapag sa goal na si-net ko, may nagawa man lang ako na kahit na 15% para dun sa loob ng isang araw. Okay na ako dun. Atlis, may nagawa ako diba. Nabawasan kahit papaano ang stress ko kapag ganun. Siguro, kung everyday ini-spent ko ang 15% ko para dun, edi tapos ko ang problema ko sa loob lang ng isang linggo. Pwede na din. Not bad.

-Mahabang Borlog para walang stress. 
Kung papa-torture kasi ako ng husto sa stress. Talagang di ako makakatulog sa gabi kahit naka-laklak pa ako ng isang case ng redhorse. Kaya, natuto na akong itulog nalang kapag di na talaga kaya. At kapag mahaba ang tulog ko, asahan ko yan na smooth at easy lang sa akin ang pagharap sa bawat hamon ng kapalaran. Importante sa ‘kin ang matulog. Ayokong ma-stress. Ayokong magkasakit. Ayun lang yun.

-Mai-istress lang ako kung patola ako sa lahat ng bagay.  
Natuto na akong di ko na dapat pakealamanan pa ang bagay na di ko kayang kontrolin. Halimbawa nalang, kapag di sumipot si ganito/ganyan dahil daw halimbawa naipit siya ng trapik, pero alam naman niyang kailangan na kailangan ko siya sa plan namen. Okay na nga saken kung ma-late siya eh, basta dumating sa araw na yun. Ang nangyayari nalang, di ko nalang siya iniisip masyado. Magsasabi nalang ako ng “Okay sige, ingat ka”. Pero sa loob loob ko nun, “Leche ka, hayup”. haha Bahala siya sa buhay niya. Ayokong ma-stress at masira ang araw ko ng dahil lang sa kanya. Ganun.

3. What teaches me about “Meditations”.
-It changed my Life
Sa ngayon, di ko pa maipaliwanag ng husto at wala pa akong konkretong dahilan kung bakit binago ang buhay ko ng meditation. Sa tuwing nagme-meditate ako ng 20 minutes sa isang araw, tang ina, ibang-iba ang takbo ng buhay ko sa buong araw. Nakakabilib.

-Pampatibay ng immune system ko. Feeling ko. 
Siguro dahil na rin iniisip kong malaki ang magiging epekto saken ng meditation kaya umuubra nga siya sa akin. Kumbaga, nakiki-cooperate din ako sa kailangan ng katawan ko. Ramdam ko eh. Alam ko na kumakalma ang lahat eh. Ang ganda ng takbo ng puso ko, bihira ako magkasakit at ang gaan-gaan isipin ng mga problema sa tuwing nagpa-practice ako ng proper breathing. Totoo naman eh, sabi din naman sa nabasa ko, meditation can lower our heart rate and blood pressure. Siguro nga totoo. Kasi na-experience ko eh. Talagang dama ko na mas lumulusog ako.

-Nakakabawas ng galit at tsokot. 
Alam ko sa sarili kong di ako nakapagmeditate kapag bigla akong inatake ng galit. Alam ko yan kapag ang dali kong maasar sa simpleng bagay. Saka, alam ko din na di ako nakapagmeditate kapag bigla akong kinabahan. May ganun akong instinct eh, bigla-bigla nalang akong kakabahan ng walang dahilan.

-Naregaluhan ako ng isang galloon ng  kapayapaan.
Isipin niyo to ah. Kung ginagawa ko yun(meditation) sa loob ng isang linggo. Ano na kaya ako ngayon? Siguro super alive ako nun. Or feeling ko katulad ko na din si Dalai Lama sa pagiging kalmadong tao. Oo, kasi talagang nagkakaroon ako ng peace of mind eh. Magaan ang buhay kapag nagme-meditate ako sa umaga. Nagiging masaya ang buhay kasi tama ang ritmo ng puso ko kumpara kapag nakaka-feel ako ng kaba at natatakot ako, para yung puso ko ay isang drum na ako ang humahampas pero may ibang tao rin na pumapalo sa drum ko kaya para ang gulo gulo ng tunog. Ganun.

-Dagdag enerhiya para sa buhay-buhay.  
Para sa a’kin, nagiging super Saiyan ako kapag nagme-meditate ako. Gumagapang sa buong katawan ko ang pinakamalakas  na enerhiya. Because I think, concentrated breathing and relaxation improves my blood circulation, giving me more energy to be productive and do enjoyable things in life.

4. What teaches me about “Food and Exercise and Water”.
-Obligado akong gamutin ang nakakiirita. 
Kung tiisan lang ang pag-uusapan. Masasabi kong pinanganak akong marunong magtiis. Dahil, mas pinili ko pa din kumita ng pera kaysa ubusin ang pera ko para tanggalin lang ang discomfortness sa katawan ko. Araw araw na struggle ko ang wetpaks ko pero di ako nagre-reklamo kung kanino bagkus mas natuto akong maging positibo at naging matapang na may malawak na pananaw sa buhay. Kaya, nakakahanap ako ng ibang alternatibong remedy sa pwet ko. Ito na ngayon ang kinakapitan ko, ang temporary remedy. But, naniniwala pa din akong magiging maayos ang lahat at magkakaroon ng miracle.

-More Fiber.
Sa ganung kalagayan ko, wala akong ibang choice kundi kumaen ng masustansyang pagkaen na makakatulong sa karamdaman ko. Bakit ko pa titigasan ang ulo ko kung pwede naman maging healthy. Eh katawan ko din naman to. At walang ibang mahihirapan sa bandang huli kundi ako din kapag pinabayaan ko ang sarili ko. Kaya, pinilit kong maging kaibigan ang mga fiber foods such as pinya, papaya, peras, pakwan at prune juice.

-More gym and exercise.
Nakikita ko na sa sarili ko na may improvement nga  talaga. Yung dating wala man lang kakorte-korte ang braso ko, ngayon nagkakalaman na. Ang hindi ko lang maipaliwanag ang walang pagbabago ng bewang ko. Ewan ko din, di na siya tumaba o lumobo pa. haha

-Proper time of drinking water.
Pag gising ko ng umaga, inom kagad ng tubig habang empty pa ang stomach ko. Bago kumaen sa lunch, inom din ng marami. ‘Tas bago umuwi, inom din ng maraming tubig. Para sa good shit, immune system at maayos na circulation ng blood ko sa katawan. Kailangan na kailangan ko ng maraming maraming tubig. Napakahalaga ng tubig sa katawan ng tao.

-Eat lots of fruit and veggies.
HIndi lang fiber foods kundi lahat ng masusustansyang pagkaen ay dapat kong maging kaibigan, yan ang sabi saken ng pareng 2017 sa kalahating buhay niya palang dito sa earth.

-Eat less salt and sugar
Importante na hanggat wala pa akong ibang nararamdaman milagro sa katawan, dapat sa ibang tao palang na may sakit ay matuto na ako. Di ko na dapat pang hayaang dumapo din sa akin ang ganung klaseng sakit. Kaya, lahat ng maaalat at pagkaen na marami ang content ng sugar ay iniiwasan ko na din. Kagaya nalang ng softdrinks.

-Don't skip breakfast
Kapag ako di nakapagbreakfast, nako, alam ko sa sarili kong mahina ako bago maglunch. Oo. Totoo. Parang di ako makapagfunction ng maayos kapag hindi ako nakapag-agahan sa umaga. At ang laking tulong kapag kumakaen ka ng breakfast sa umaga, helpful siya sa brain.

-Me as Placebo effect
Natutunan ko ngayon na ang tao ay na pwede din palang akong maging placebo effect sa sarili niya at sa ibang tao. Di lang pala ginagamit ng mga doctor yun sa medisina, kundi pwede din palang mismong tao ang maging placebo sa sarili niya nang sa gayun, mas madaling nagagamot ang karamdaman ng tao.

5. What teaches me about “First is Last”.
-Basta simulan ko magsulat. 
Sa pagsusulat ko, natutunan ko na walang ibang teknik kundi gawin ko na kagad and dapat kong isulat. Di ko na kailangan ng maraming inspirasyon para magsulat. basta sulat lang ng sulat kagad.

-Keep my goals top secret. 
I’ve learned na dapat di lahat sa blog sinasabi o sinusulat lahat. Kahit papaano dapat magtira ako para sa sarili ko. Nang sa gayun, maging regalo naman ako na nakakasurprise buksan. Parang ganun.

-Detalyado ang bawat hakbang or goals. 
Mahirap ko makuha ang isang bagay kapag di ko alam specifically ang gusto kong kunin. Kaya first thing na dapat malaman ko muna kung ano ba talaga ang gusto ko.

-Ang tamang tanong "bakit?" Anong dahilan? Specific 
Gaya nalang sa reconstruction ng bahay ni Mama. Kapag nakakaramdam na ako ng matinding pagod. Iniisip ko nalang palagi kung bakit ko ba ginagawa yun? Para kanino ba ang ginagawa kong paghihirap na to. Mas madaling nawawala ang pagod.

-Lagyan ng Imahenasyon ang Subconscious.
Madali kong nagagawa ang gusto ko kapag may image na ako sa utak ko ng gusto kong gawin gaya ng pagsusulat. Nakapila na sa brain ko ang bawat scene na dapat kong isulat. Gaya na rin sa pupuntahan ko. Iniisip ko muna bago ako lumarga na kung ano ang mga dapat kong gawin kapag nandon na ako.

-Plan for setbacks and failures.
Ito ang isa sa mabisang kong strategy para madali kong ma-overcome ang goals ko. Kinokontra ko na kagad. Nireready ko ang sarili ko sa pu-pwedeng maging hadlang sa daan ko.

6. What teaches me about Travel.
- Binigyan ako ng panibagong perspektibo sa buhay. 
This year, isang beses palang kame nakapagtravel sa Pilipinas kasama ko ang bestfriend ko pati si Angel. Nitong March 2017 lang ang huli nameng travel at sa Marikina yun. Siguro, kung ano ang natutunan ko sa pagta-travel malamang nasabi na rin yun ng mga maraming travel bloggers dito sa Pinas. Di hamak na mas maraming experience sila kaysa saken, diba. Pero syempre, wala akong magagawa kundi sabihin ko lang ang para sakin sariling saloobin. Wala namang masama dun diba.
Sa pagbiyahe ko.
Nagkaroon ako ng bagong perspektibo sa buhay nung naka-kawala ako ng tatlong araw dito sa opisina. Sobrang dami kong natutunan kapag nakakakita ako ng iba’t ibang mukha ng tao at ibang klaseng places. Isa lang ang masasabi ko, mas lalong lumawak pa ang mundo ko sa tuwing may bagong lugar akong napupuntahan. Sana mas maulit pa ang pagtravel ko. Sana linggo linggo nililibot ko ang mundo. Tutuparin ko yan. Iba’t ibang lugar sa mundo ang iikutin ko.

-Releases my untapped potential.
Sa pagbiyahe-biyahe ko at pagpunta sa iba’t ibang lugar, natutunan kong gamitin ang lahat ng skills ko. Pagdating sa sukli ng pera at pamasahe, financial budget skills ko yan. Pagdating sa nasira kong jacket dahil kinaen ng tricycle yun, natuto akong magtulak ng tricycle. haha Hindi, ang totoo niyan. Pag nakita kong halimbawa si kuya(example lang) nakaya niyang magtrabaho kahit unano siya, naiisip ko, tang ina edi ako, mas kaya ko din yun. Sa ganun, mas nabubuksan ang aking mga mata sa mga bagay na di ko makita.

-Ipakita ko mas masayang view ng buhay.
Ang laki ng pinagkaiba nung nalayo ang view ng mga mata ko sa trabaho ko. Habang lumalayo ang bina-byahe ko, nafe-feel ko ang excitement and adventure at nalalaman ko ang mga bagay na di ko pa nakikita at nadarama. Sa pagta-travel ko, na-realize ko ng husto na bakit ako tumatagal sa trabahong di ko gusto. Marami pa ang tigyawat ko sa bandang chin kaysa sa napupuntahan ko sa iba’t ibang lugar. Kaya ang gusto ko, bisyo ko na ang pagtatravel. Isasama ko siya sa dugo ko.

-Pampalawak ng imahinasyon ang pagta-travel. 
Ang laki ng epekto saken nung naipahinga ko ang katawang lupa ko at magmuni muni sa iabng lugar. Naiisip ko kung nasa tama pa ba ang ginagawa ko sa loob ng isang linggo. Natutunan kong mas madali palang mag-imagine ng masasayang bagay na walang stress kapag lumayo ako sa work mo.  Nararanasan kong hindi lang pala ang buhay ay nasa opisina lang. Tumingin lang ako sa kapaligiran, makikita ko ang ganda ng buhay ng walang kalakip na stress at pera. Kapag nakita ko kung gaano kaganda ang tanawin, ang sarap manirahan sa ulap at mag-gala -gala sa gubat.

-It can inspire me to pursue my passion.
Pag ino-obserbahan ko ng maigi ang resort na pinuntahan ko. Biglang sasagi sa isipan ko na “Ang galing naman ng negosyante na may-ari neto, patok na patok sa tao ang resort niya, ano kaya ang sinakripisyo niya bago niya nakamit lahat ng to”. ‘Tas bigla kong iisipin ang tunay na pangarap ko na dapat kong tuparin. Natutunan kong di ako makakapagtayo ng ganitong ka-successful na resort kung tatamad tamad ako at di ko ipaglalaban ang gusto kong trabaho. May mas magandang bagay pa pala kaysa sa paperworks.

7. What teaches me about my “Career”.
-Rule #1, First things first.
Yung problema ko last year, problema ko ulit ngayong taon. Wala akong sinacrifice eh. I’ve learned na habang di ko pa binibitawan ang bagay na nagpapahirap sa akin, mas lalong hihirap. Kapag wala akong ginawang hakbang para sa mga pangarap ko, tatanda akong magta-trabaho pa rin.

-Dapat may big impact palagi. 
Yung feeling na palagi kong pinapangarap na mapasaya ang libo-libong tao. Mabasa ng marami ang sulat. Mabago ko ang buhay ng ibang tao gamit ang matalino kong insight. Yan ang impact na gusto kong gawin.Kaya di ko na hinayaang maubos pa ang panahon ko sa walang kwentang bagay. Bawat araw tinotodo ko ang palo. Ang mahalaga gumagawa ako ng paraan para magkaroon ng meaning ang ginagawa ko.

-Maghihirap muna ako ng todo.  
Siguro nga di pa talaga ako dumadanas ng gapang ng isang sundalo. Di ko pa nararanasan ng todo ang matinding dumi o putik na dapat kong harapin. Ang alam ko lahat ng to mapagdadaanan ko. Bawat klase ng balakid dapat naaayon din ang approach ko dun. Walang akong choice kundi maging matatag para sa lahat ng pangarap ko. Dapat kong isa-isahin makamit lahat ng ‘to.

-Dun ako sa passionate ako. 
Tunay nga talaga mahirap mapunta sa lugar na di ka nababagay. Yung tipong lahat sila nakahubad, ikaw lang ang nakadamit sa lugar na yun. Something like that. Yung tipong parang nagdadalawang isip ka pa kung gagaya ka ba sa kanila. O kung mahihiya ka ba dahil lahat sila nakahubad o ie0enjoy nalang na nakadamit ka kaysa sa kanila. Ganun ang feeling ko right now.

-Take risks sa pagsusulat. 
Ang itinuro saken ni pareng 2017 ay mas doblehin ko pa ang ibinigay kong risk para sa gusto kong marating. Kulang pa daw ang ibinigay ko nung 2014, 2015, 2016 kaya dapat mas galingan ko pa. Simpleng simple lang ang lesson sa akin, kung di ko yun naabot, ibig sabihin kulang pa ang effort.

8. What teaches me about the “use of new technology”.
-Time for Action.
Bawat araw nalang ata may nakikita ako sa social media na iba’t ibang klase ng na-imbentong teknolohiya para mas gumaan pa ang pamumuhay ng tao. Senyales na to para makipagsabayan din ako. Aalamin ko ang latest para nang sa gayun, di ako napag-iiwanan para sa lahat ng needs ko. Di ibig sabihin neto na dapat na akong maging maluho sa gamit. Dapat lang na siyasatin ko ng mabuti kung ano ba ang technology na may sense. Yung may katuturan. Yung makabuluhan.

-Kaalaman. 
Sa bagong teknolohiya, mas nae-enggayo pa akong magbasa. Kasi kung tutuusin napakadali nalang ng magbasa. May PDF at Kindle na. Wala ng dahilan para tamarin pa. Kung hindi naman, pwede ng basahin ang libro kahit sa cellphone lang. Pwedeng pwede na. Kaya, napakahusay ng tulong ng teknolohiya sa pamumuhay ng maraming tao. Marami pa akong di alam sa teknolohiya, kaya gaya ng pagta-travel na pwede ko din siyang magamit dun, dapat kasama ko palagi ang travel at technology.

-Grab and Uber.
Sa tuwing napipikon ako sa mga taxi driver na angal ng angal at palaging tumatangi, samantalang Moa to Gil Puyat lang naman ang ruta. Basta, ayaw nila kapag malayo o di convenient sa lugar na dadaanan nila. Hindi nila papatusin ang pasahero kapag mababa ang bigay o walang dagdag. Kaya, sa bagong technology ng transportation, ang laki ng tulong saken ng Grab Apps. Eto ang gamit ko na apps eh. Isang click ko lang may driver na ako. Halos marami pang uusbong at magdadagdag na bagong gadgets na magpapaginhawa sa buhay ng tao. Pag-aaralan ko din to ng husto.

-News.
Natutunan kong kailangan ko pala ng TV kahit papaano sa buhay ko. Hindi para ma-entertain kundi para sa mahahalagang balita. Diyan din naman malalaman at manggagaling ang latest gadgets, health tips at iba pa, diba. Hindi lingid sa ating kaalamanan na mahalaga sa isang writer na katulad ko ang nakikinig at nagbabasa ng balita. Tama? Tamaaaa!

-Blogging.
Di ako makakapagblog kung walang computer. Oo, may notebook pero anong saysay nun kung meron naman akong laptop na madaling magbura at wala pang masasayang na papel. Kaya dun na ako sa technology pagdating sa writing. Sayang naman ang husay ko kung mabagal din mai-transfer ang sulat ko sa computer, diba.

9. What teaches me about “Managing Money”.
-Don't settle for single income. Don’t use one basket.
Katulad nalang sa issue ng BPI. Sinabi nila na nagkaroon daw ng posting error ang bangko nila. Pero feeling ko na-hacked yun eh. Ayaw lang nilang sabihin eh. Ang punto ko lang, dapat ang pera ko hindi nakadepende sa isang account or basket lang. Paano kapag nahulog o nasira ang basket na dala-dala nko, eh di sira na lahat. Mahalaga din na dapat may atlis 2 or 3 akong source of income. Halimbawa, syempre kung paano kapag nabuntis ang girlfriend ko. Paano kung magkaroon ng emergency.  Paano ang kasal. Paano nalang diba.

-Savings.
Ito ang isa sa di ko tinanggal sa ugali ko. Malaking lessons sa akin ang pagse-save. Ang mag-impok ng pera.
For the record,  sa ATM ko na hindi ako dumating sa puntong na-zero ang bank account ko. Palaging may nakatabing 2 months salary. Ganyan ang diskarte ko. ‘Tas simula nung January 2017, sinimulan ko din ang P100 per day. Hanggang ngayon  kalahati na ng taon, ginagawa ko pa din. Magaling ako mag-ipon, pramis.

-Investment.
Yan ang isa sa lesson ko na dapat kong pasukin. Isasakripisyo ko lahat para lang makapag-invest ako. Hindi biro yung wala akong knowledge sa pag-iinvest. Hindi nakakatuwa yun. haha  Sa totoo lang talaga, ang pinaka kinakatakutan ko ay ang maghikahos sa pera.

-Business
Isa rin to sa dapat meron ako ngayon taon. Hindi pu-pwedeng wala akong negosyo. Dapat akong maging entrepreneur habang ginagawa ko ang passion ko. Dapat ko ng simualng magnegosyo.  Itataya ko ang lahat para lang mas kumita pa ng pera. Gusto kong magkaroon ng negosyo.

-Find opportunity
Marahil sa dami ng opportunity sa Pilipinas, minsan binubulag na ako ng sarili kong pananaw kaya di ko lahat makita iyon. Kaya ngayon, gagawa ako ng paraan para pasukin lahat ng pagkakataon na pwede para sa skills ko. At lalo na sa talento ko. Yayakapin ko lahat ng nakabukas na pinto para sa akin.

10. What teaches me about “Time Management”.
-Wake up early
Ang dami ko ng utang sa kumpanya at sa sarili ko sa tuwing nale-late ako. Kaya, ngayong kalahati palang ang taon, sisikapin ko ng maging maagap sa oras. Minsan sa totoo lang talaga, mahirap labanan ang sakit ng ulo pag gigising na eh. Ang sakit talaga sobra.

-Learn to say “Nah”
Natututo na ako dati na walang patutunguhan ang isang okasyon kung walang magandang dahilan para pumunta dito. Una, kapag di to naaayon sa mga goals ko o di kaya walang maitutulong para sa goals ko. Kpaag inuman, Oo kagad ako. Kapag party, sama kagad ako. Kaya madaming nasasayang oras sa akin.

-Writing Time Anytime.
This year, lahat ng sobra kong oras ay inilalaan ko sa pagsusulat. Sulit na sulit ang sinasayang kong oras sa pagsusulat. Mas lalo pa akong nanggi-gigil na palawakin pa ang aking imahinasyon. Isinisingit ko nalang ang pagsusulat ko sa trabaho, once na mabigyan ako ng pagkakataong maging full tim writer, di ako magiging kampante.

-Know my deadlines at my priorities.
Ang isa sa pagkakamali ko, sa lahat ng gusto kong makuha o maabot, di ako naglalagay ng deadline. Nagiging negotiable lahat ng goal ko, na pu-pwedeng baliin. Yan ang isa sa turo saken ni pareng 2017 na dapat kong intindihin ng hsuto. Sundin ko dapat ang nilagay kong deadline.

-Block out distractions.
San man ako mapunta. Honestly, madali akong ma-distract kagad. Kaya, kapag nagulo na ang game plan ko, asahan ko yan, wasak na rin ang buong oras ko. Wala talagang ibang dapat gawin kundi ang matinding focus.