CHANGE

“We must be willing to let go of the life we planned so as to have the life that is waiting for us.” ~ Joseph Campbell

Hello Gentle Reader, what’s up?

Nga pala mga dude, mga around 4:30am kaninang umaga ako’y nagising, binuksan ang aking puso sa pagmamahal at nagmuni muni ng ilang oras. Maraming tanong ang gumulo sa akin. Gusto ko lang kayong idamay sa problema ko. haha

Wala naman.

I would like to share to you yung naging reflection ko kanina nung ubod ng tahimik ang kwarto ko sa loob ng halos dalawang oras. Walang ibang nangyari  kundi ako’y umupo ng masarap at nag-isip ng deeper meaning sa pagkatao ko. (Yes. Oo, mas malalim pa sa bunbunan mo.)

Ayoko na sana ‘tong i-post sa blog kasi parang irony ang dating pero parang feeling ko dapat bigyan niyo ako ng opinyon kasi naguguluhan ako. hahaha So, help me please.

Tungkol ito sa digmaan ng aking katahimikan at kaingayan. Bibig versus utak ko.

May idea na ba kayo sa topic ko?

Let’s start this story in a silence. Sssssh.

Kailangan ko ba talagang tumahimik? Kailangan ko ba talagang tumahimik? Kailangan ko ba talagang tumahimik?

Yan ang tanong ko sa sarili ko.

Pero, in case man na “Katahimikan” ang sagot sa lahat ng problema ko, ugali ko at lahat ng balakid sa akin. Why not? Why not to choose silence, diba. Bakit hindi ko gagawin? Kung malaki ang malo-lost sa attitude ko. Sure akong malaki din ang makukuha ko. Kung tatahimik na talaga ako. Syempre ang tanong ng ilan, paano naman ang blog ko, bibitawan ko na ba kasi halos sinasabi ko na lahat dito eh? Naisip ko siguro, pwede rin naman akong magwrite ng hindi na tungkol sa buhay ko. Okay rin naman na magcreate or pagusapan ko ang makabuluhan na pamumuhay naman ng ibang tao. Tama, diba!? Or pwede rin naman akong magsulat dito sa blog ng tungkol sa mga naiisip ko in a way na hindi ko na sasabihin ang lahat ng balak ko sa mundong ‘to. haha Concealing my intentions. Pwede naman diba. May problema po ba tayo don?

Diba wala.

Well kasi, natanong ko lang ang sarili ko kanina.

Tatahimik na ba talaga ako o mas mag-iingay dahil kailangan kong magsalita sa mga oras na to?

Kapag ba may kailangan akong alamin, tatahimik nalang ba ako o magtatanong sa iba at bubuksan ang aking nag-iisang bibig upang mag gather ng information and opinions?

Tatahimik ba ako para marinig ang hindi ko pa napapakinggang tinig ng sarili ko o ang totoong ako ay nakilala ko na, kaya di ko na kailangan baguhin pa?

Masyadong malalim ‘to ngunit pipilitin kong ipaliwanag senyo ang nararamdaman ko. Pero hindi ko maipapangako na lahat ay sasabihin ko ngayon. Itatago ko ang dapat na hindi niyo malaman. haha (Baka simula na ‘to ng katahimikan ko.) haha Baka lang.

Anyway, I know naman na ang “Katahimikan” ay punong puno ng sagot. Paano ko nasabi? Noon, kapag tumahimik kasi ako, napapansin ko na binibigyan ako neto ng kasigurahan na malaman ko kung ano ba ang katotohanan dahil nag pay attention akong makinig sa sarili ko. Sa ganung paraan, willing kasi ang buong senses kong harapin ang lahat.

Kailan ko naman yan nalaman? Actually, matagal na, sinanay ko lang talaga ang sarili kong maingay dahil sa gusto kong maging masaya. Yun lang.

“Maikli lang kasi ang buhay, bakit ako magse-seryoso?”

Yang phrases na yan, noon hanggang ngayon ang aking paniniwala.

Pero pinag isipan ko ng maigi at nalaman ko na kapag tahimik ang konsensya ko saka naman magsasalita ang aking inner being. Parang ganun. Naks, oh diba, ume-inner being na ako. hahaha Aba syempre. Paliwanag ko sayo ah. Kayo ba? Minsan ba na-experience niyo na mas mabuti nalang tumahimik sa isang argumento o pag aaway ng dalawang tao. Diba minsan mas nakakaintindi pa yung unang tumahimik sa pagsasalita kesa sa taong daldal ng daldal. Ang putak ng putak ay yung taong inuulit lang naman ang sinasabi niya para ma-prove niya sa kausap niya na tama siya. True naman diba?

Kaya ngayon saken, napagdesisyonan ko na napakahalaga ng silence. Imbis na manisi ako at tumingin ako sa iba, nakatuon na ako sa sigaw ng aking sarili. Inaalam ko ng husto ang tama sa mali. Kapag tumatahimik kasi ako, kumukuha ako ng tamang tyempo masolusyunan ang problema. Ganun po.

Honestly, hindi madali para sa akin na tumahimik. Napaka-hirap. Pero kakayanin ko.

At di naman lingid sa ating kaalaman na kaingayan ding matuturing ang social media. Alams niyo yan. Isa rin akong biktima diyan.

Naalala ko pa. Sabi tuloy ng professor ko nung high school ako sa Filipino Subject, pero alam ko naman na quotes lang yung sinabi niya kasi di naman matalintahaga magsalita yun eh. Saka wala sa mukha niya magbitaw ng ganung klaseng salita. haha Ang sabi niya:

“Ang dagat ng maingay, mababaw. Ang dagat na malalim, tahimik.”

Tama rin naman. Pero bakit ako?, maingay pero malalim pa rin ako. hahaha charot lang.

Sa totoo lang. Kinilala ko ng maigi ang sarili ko. At kilalang kilala ko ang sarili ko. Di ko lang alam kung dapat ko bang baguhin ang sarili ko para sa mga pangarap ko.

Pwede din naman. Siguro dahil naisip ko na pumalya ang mga una kong plano kaya dapat akong magbago ng character ngayon. Change naman ng strategy kumbaga. Alam ko  naman na when announcing my plans to others it satisfies my self-identity just enough that I am less motivated to do the hard work I needed. Once I’ve told my friends of all of my intentions and my goals, it gives me a premature sense of completeness. Yung kala ko, okay na. Yun pala hindi pa.

Kaya nung mga nagdaang araw, napipikon ako sa tuwing pinakekealaman ang lahat ng routine ko tuwing umaga. Alam niyo naman sa blog ko palagi kong binabanggit na mahalaga ang movement ko sa umaga.  Ayaw na ayaw kong nasisira ang morning ko. Ayaw na ayaw kong nasisira ang momentum ko. Sa maniwala kayo sa hindi. Pinapanatili kong disiplinado ako.

Kaya minsan, di ko mapigilang ilabas ang galit ko sa taong dapat sisihin na naging suma neto tuloy ay humahantong sa init ng ulo ko at nagkakapagsalita ako ng hindi maganda. Ayoko na kasing makapanakit ng ibang tao. Minsan nang dumampi ang malakas na pwersa ng palad ko sa balat niya. Ayoko ng ulitin pa.

Wala naman kasi akong ibang alam na kakapitan upang makatakas sa aninong rehas na kinauupuan ko ngayon kundi gawin lang ang mga bagay na makakatulong sa akin. Ang mga bagay na i-set ko ang aking utak sa tama. Involved diyan ang  silence na sinasabi ko.

Samakatuwid, tanging katahimikan din ang sagot para hindi ako magalit sa umaga at maiayos ko ang napakagulo kong buhay. So, when I am just starting out on the road toward a big undertaking, it is probably best to let my actions express my intentions louder than my words. Kaya natutunan ko na ang real success is not about boasting and showing off. Kung gusto kong maiwasan ang gusot at ayusin ang sarili ko. Matuto na siguro akong tumahimik. Magkakaron at magkakaron ako ng kalaban o kaaway  pero kung tumahimik man ako, iba pa rin ang nakahanda. At matino ang utak. Hindi man sa kaaway pero sa lahat.

Naalala ko noon, talagang bumuhos ang napakalakas na biyaya sa akin nang tumahimik ako ng todo. As in, naging boring ang buhay ko pero may kapalit naman iyon. Paanong pagkatahimik ang sinasabi ko? Wala akong ginawa noon kundi magfocus sa gusto kong gawin, sa pag aaral. Sa isang bagay lang, ang makamit ang honor nung elementary ako. Wag ka, naging 2nd hororable mention ako nun. Plus na rin na nakadagdag ang pagiging relihisyosong tao ko dati kaya nakamit ko iyon, nabitawan ko saglit ang pagiging makulit at maingay. Kusang tumikom ang aking mga bibig sa mga walang kwentang bagay na nasa paligid.

Kaya nung tumagal tagal ang panahon. Na-realized ko. Wala pa akong classmate na narinig kong balak nilang maging cum laude or dean's lister nung magkasama kame ng summer bago magsimula ang semester pero natutupad naman nila ang sariling plans nila pag graduate na nila. Ayun, may isa akong kaibigang cum laude at lisensyado na. Patunay lang na kailangan ko din minsan manahimik at magfocus sa gusto ko.  Well, it’s true. When achieving my goals, it better to behave. Because the secret to attracting all I want is to be still. To tune into myself, and listen to my silence. Ganun.

Pwede naman siguro akong magpatawa sa ibang klaseng paraan. Gaya nitong sulat ko.

Isa sa mga nabasa kong quotes na talagang nakapagpabago ng buhay ko kailan lang nung pinag aralan ko ng matino tong topic na to ay ang sinabi ni Swami Vishnu devananda:

“Here the Silence; See the Silence; Smell, Taste and Touch the Silence. That Silence is God. That silence is the Peace that Passeth all Understanding. Close your eyes and become One with that Silence”

This sums it all up. When I become one with the silence then all is well. I have truly attained my heart’s desire.

I may think I want a magarang kotse, malaking house and more money sa bangko, yet when I to be still and listen in, I will notice that yes, I do want those things yet underneath that wish is a far deeper need.

Saka.

Kumpara naman sa pagkakamali kong buhay ngayon na madaldal at gusto kong kumausap ng kumausap ng maraming tao.

Diba nga kaninang umaga, mainit na kagad ang panahon pero nag iisip pa rin ako. Nagtatalo kanina ang brain at heart ko kung sino ba dapat ang sundin ko.  Sinasabi ng puso ko na “Okay lang mag ingay ka at maingay ka masyado, sabihin mo sa lahat ang gusto mo, walang makakapigil sayo!”. Tama naman ang sinasabi ng gago kong puso, nagpakatotoo lang naman siya. Ngunit sinasabi naman ng aking matalinong utak na hindi ko daw kailangang buksan ang aking bibig at puso, gawin ko lang daw ang dapat kong gawin and the rest will follow. Tama din kaya ang isip ko, o baka magulo lang at madumi lang to ngayon. Sana tama ang utak ko, sa tuwing sini-zipper ko ang aking mga bibig, mas nagiging open ang aking isip sa mga bagong pagsubok at pananaw ko sa buhay. Kapag tumatahimik ako, mas madali kong naiintindihan ang mga nangyayari na taliwas naman sa sinasabi ng puso ko na “okay lang daw mag ingay “eh yan naman ang gusto kong gawin ediba”, ang magsalita ng magsalita. Kumontra naman muli ang aking isip na hindi ko daw makukuha ang gusto ko kung hahayaan ko nalang ipanakaw sa iba ang pangarap ko gaya ng nadudulas ang mga dila ko sa pagsasalita ko ng sarili kong intensyon. Ang pagiging madaldal ko daw kasi ang nagiging mitsa ng kapahamakan ko sa buhay. haha Mahirap magdecide. Wala akong choice kundi tumahimik nalang muna.

Tanong ko ulit, kelan ba ako huling tumahimik? Kailan ako nakinig on what my heart is saying to me?

Di ko na maalala kaya ako’y umupo nalang kanina at tumahimik.

Dagdag pa ng lahat ng ito, nakakagulo lang na marami akong nababasa na mas effective daw sabihin sa iba ang goals ngunit  marami rin naman nagsasabi na hindi maganda ipangalandakan ang mga dapat makamit. Sa ngayon, mas pabor ako sa katahimikan. Dapat lang akong kumilos ng tahimik sa lahat ng life goals ko. Siguro nga magkakaiba tayo ng level ng pinagdadaanan na hindi natin pwedeng sabihin na applicable sa lahat ang napagdaanan ng iba. Magkakaiba pa rin tayo ng pag iisip at buhay.

Siguro magba blog nalang ako at babawasan kong banggitin dito ang mga plano ko. Ganun nalang siguro.

Di na kailangan malaman ng kaaway ko na paparating na ako.

Di ko na kailangan pang i-broadcast na malungkot ako sa facebook /blog para lang maibsan ang problema ko..

Walang may pake sa pangarap ko. Alam ko yan.
Di ko na kailangan pang isigaw sa facebook ang kaligayahan at problema ko.
Di ko na kailangan ng approval ng iba para magsimula akong kumilos.
Di na kailangan pang i-promote sa social media na mahalaga ako. Kusa nilang malalaman iyon.
Di ko na kailangan magpatunay. Sa sarili ko gagawin yun.
At ang tanging kailangan ko ay katahimikan.

Declaration: I will conceal my own purpose and I will hide my progress. I do not disclose the extent of my designs until I cannot be opposed, until the combat is over. I will win the victory before I declare the war.

I will hide my intentions not by closing up (with the risk of appearing secretive, and making people suspicious) but by talking endlessly about my desires and goal, just not my real ones. I will kill three birds with one stone.

So alam niyo na kapag tumahimik na ko sa blog ko. hahaha  May dapat lang akong tapusin. “We must be willing to let go of the life we planned so as to have the life that is waiting for us.”