WALA NG TEKA-TEKA.

Mas mabilis pa sa alas kwarto ang takbo ng aking orasan.

Kanina pa ang ganito’t ganyan kung titignan ko lang at pagmamasdan.

Walang patutungo ang nais ko kung walang kilos.

Sasagarin ko na hanggang sa mapaos.

Ang nagdidikta sa akin ng pagkakamali ko sa kahapon.

Ay katumbas na kailangan ko pang lumaban at sa panalo tumuon.

Tunay ba na ang tumatakbo ng matulin.

Ay matinik kung malalim?

Eh papaano naman ang lakad na nakakabitin?

Diba ang mabagal kung matinik mas malalim din.

Sobra pang malayo ang tatakbuhin ko.

Wala na akong oras para ipalakad pa sa iba to.

Hingal naman ang bumabatak sa katawan ko.

Kaya lamang ang balanse lang ang panalangin ko.

Ang pagod ko ay parang humihiwalay na sa akin ang kaluluwa.

Ngunit, di kailanman hihiwalay ang pangarap ko na “parang bula.”

Kailangan ko ng tubig. Kailangan ko ng tubig.

Hindi saklolo dahil okay lang kung walang makadinig.

Lalakarin ko to ng mag isa. Lupa ang aking niyayanig.

Bilin sa akin ni ina na wag magpapatuyo palagi ng pawis.

Wala na akong magagawa kundi

 magpatangay nalang sa hanging palihis.

Niyakap ko kasi ng husto ang hapdi

At ang sakit ng katawan ay tiniis.

Nang sa gayon. Matapos to ng walang mintis.

Pagod lang ako pero mayroon pa rin akong natitirang lakas.

Tumingin kayo sa aking likuran, para malaman ang lalim ng iniwang bakas.

Salamat sa enerhiya. Muntikan na akong maniwala sa mahika.

Kala ko naririnig nila ang mabilis na tibok ng puso ko.

Gusto lang pala nilang sa akin manggulo.

Pati sentido. Parang mababaklas na pagkatapos

 Pero di naman. Sa sarili ko lang pala ako nakikipagtuos.

Hampas ng puso kong tumitibok.

Mas umiingay. Mas lalong lumalakas.

Hampas ng puso kong tumitibok.

Mas tumatapang. Mas umaaklas.

Dahil may deteminasyon kaya ako tumatakbo.

Dahil ang bawat hakbang.

Aangkinin ang karera to.

Ayokong isiping wala akong kasama sa pagtakbo.

Isa na naman tong panlilinlang, kabo.

Gusto kong lahat ay magtagal.

Kaya naglagay ako ng  kasama.

Gusto kong lahat ay mabilis.

Lalakarin ko ng mag isa.

Ang gabay ng liwanag at init ng araw ang magiging pag asa.

Pumapatay ako ng segundo para lang mabuhay ang aking kaluluwa.

Ganyan ako, nagsimula sa takot ngayon diablo na.

Demonyo na. May sungay na.

May anghel pa at Mephistopheles sa balikat ko.

Pero wala akong paniniwalaan sa inyo.

Kapag nanghihina ako, parang ako’y mahina.

 Parang bibigay na ako sa pagsuko.

Hindi nila mahahadlangan ang kagustuhan ko.

Kahit pilay. Gumagapang pa rin to.

Walang pakialam kung sino ang humabol.

Nabubuhay ng may ritmo parang tambol.

Payo ng amo. Mas delikado ang mabagal sa mabilis.

Ang mabagal ay malapit sa disgrasya.

Mahirap ang dikit dikit.

Ang matulin ay ligtas ang primera.

Masarap ang hindi masikip.

Kailangan ko sa akin ng babaeng handang sumalubong.

Sa aking pagtakbo na handa siyang tumulong.

Mas mahalaga pa rin ang buhay na

Nasa gitna ng buhay at kamatayan.

Kaysa sa pamumuhay na walang kahirapan.

Natutunan ng kaliwang paa ko na lumakad.

Hindi puro kanan lang. Di kasi ako tatangkad.

Tumatakbo para sa tagumpay.

Tumatakbo para sa pagmamahal.

Ang lakad nila ay kaligayahan.

Sa akin ay pera at kapangyarihan.

 Mas maganda ng kumikilos ako pasugod.

Sino bang nagsabing mayroong itong buod?

Sumasayaw ako kung kinakailangan.

 Hindi iniisip ang tuhod.

Mapapagod din si Goliath kung hahabulin ako.

Tatakbo ako hanggat kaya ko.

Nananaginip ako ng gising na punong puno ng kulay.

Sabi ng puso ko’y gawin lahat ng gusto ko.

Maraming salita na nadadaanan at naririnig pero di nagpapatinag.

Tapang lang naman ang suot ko na bag.

Bakit sila umiilag?

Tatakbo ako hanggang sa mawalan ng hininga.

Salamat sa pagsubok na nadaanan ko.

Natuto akong tumakbo.