MAGKAISA SA IISANG DISKARTE

Hindi ka totoong ‘Dugong Pinoy’ kung hindi mo alam ang matunog noon na larong ‘piko’. Ito ang isa sa pinakasikat na laro sa Pilipinas. Marahil ay naabutan mo nalang ang games sa ipad, android at etcetera. Hindi ka tunay na Pinoy kung ganoon lang din. Dugong banyaga ang nanalantay sayo. Dugo ni Steve Jobs ang sumalba at nagmulat sayo.

Iku-kwento ko lang senyo ang istorya ng dalawang magkaibigang naglalaro palagi ng ‘piko’. Ang larong ito ay pu-pwedeng sa dalawa hanggang walong manlalaro. Lalaki man o babae. Mayroon dibisyon ang bawat hahakbangan sa lupa o sahig. Minsan itoy nakasulat sa chalk o sa permanenteng pintura. Kailangan makabalik ang manlalaro sa lahat ng hinakbangan na may dalang balat ng saging.

Ang kwentong ito ay naganap sa pagitan ng dalawang magkaibigan na ang nais ay maglaro at manalo. Sila’y mahilig maglaro ng piko tuwing hapon sa kanilang kalsada. Walang sinuman ang  nagtatangkang sumali sa kanilang laro dahil silang dalawa lang naman ang nakakaalam ng rules sa kanilang laro. At saka ipinagbawal din kasi ng kanilang mga magulang ang maglaro sa ibang bata ng baril-barilan at wrestling na minsa’y humahantong ito sa sakitan. Kaya ito nalang ang pinili nila, ang larong 'Piko'.

Si Dodong ang may hawak na maraming balat ng saging at si Nonoy naman ang may  tanging iisa ang dalang balat ng saging.

Sa kalsada…

Nonoy: Game Dong, laro ulit tayo!

Dodong: Sige ba!

Dodong: Ikaw na ang magsulat sa lapag, ikaw ang nag-aya eh.

Nonoy Wow, ikaw na nga tong inaya ko. Ayoko pa ang nautosan. Hiyang hiya naman ako.

Dodong: Wag ka na umangal. Sige na.

Sinimulan nalang ni Nonoy ang mag-guhit sa lapag. Nagsukat at nagbilang.

Ang balat ng saging ang nagsisilbing pananda kung saan sila dapat tumapak. Kumbaga, ito ang magiging marker mo kung saan mo gusto pumunta na pwesto. Sila mismo ang maglalagay o magbabato ng balat na ito at doon sila aapak. Mayroon walong hakbang para makapunta sa dulo at mayroon ding walong hakbang para makabalik sa simula. Sa loob nito, dapat maglalagay ng balat ng saging o pamato ang manlalaro para makapunta roon.

Nonoy: Ano Dong, anim ba o gawin ko ng walong hakbang?

Dodong: Gawin mo ng walo. Kayang-kaya ko naman yan eh. Sisiw.

Tapos ng guhitan ni Nonoy ang kanilang paglalaruan. Nasa tamang sukat at bilang ang mga ito.

Naunang naglaro si Nonoy. Sabi niya.

“Oh, Una na ako, iisa lang naman ang dala kong pamato eh. Ikaw marami.”

Sumagot naman si Dodong

“Ikaw bahala, yan lang ang mararating mo. haha”. Patawang sagot ni Dodong.

Tanging isa lang ang dalang pamato ni Nonoy, hindi dahil wala na siyang mahanap na ibang pamato kundi mas sanay siya sa isang pamato lamang na dala-dala. Ngunit hindi siya nangangamba. Ang gusto niya lang naman ay makapunta ng dulo at makabalik.

Nonoy: Okay! Magsimula na ako!

Tinanggal ang tsinelas at humanda na sa paglundag.

Ibinato niya sa malapit ang kanyang balat , iniligay niya ito sa pangalawang hakbang upang mas madali niya tong makuha at maabot.

Humirit naman si Dodong

“Ang la-lapit naman ng mga nilalagay mo, matagal tayong matatapos niyan.”

Hindi pinakinggan ni Nonoy ang pang-gugulo ni Dodong. Itinuloy niya lang ang kanyang paglalaro.

Dinampot niya ito at iniligay muli sa paniwabagong hakbang ang mga balat. Ito ngayon ay sa pang apat.

Bawat hakbang na napupuntahan niya ay mayroon naman itong kalakip na pagsasayaw o pagsasaya. Upang siguro’y sa ganun, anumang sabihin ni Dodong sa kanya, hindi siya masira sa paglalaro. Binabanggit niya pa palagi ang salitang “YES” sa tuwing may nahahakbangan ito.

Dinampot niya ang pamato  at naglagay muli ng medyo malapit, nagbato siya muli sa pangpitong hakbang, kung susumahin, lumalabas na tatlong hakbang ang nadagdag. Alam niya naman maabot niya ito. Kaya itinuloy niya pa rin.

Dodong: Ang tagal mo naman Noy. Para kang pagong eh.

Nonoy: Wag kang magulo diyan. Manood ka nalang Dong.

Tawa lang si Dodong.

Hanggang sa matapos na si Nonoy at naabot ang dulo. Nakabalik siya mula sa simula ng paunti unting hakbang. Bakas sa mukha ni Nonoy ang sobrang kagalakan sa natapos niya. Tumalon talon siya sa tagumpay.

Sambit ni Dodong “Hay sa wakas, natapos din.”

Si Dodong naman ang sumunod.

Dodong: Tignan mo ko ah. Pagsasabay sabayin ko yang mga mapato.

Marami siyang hawak na pamato. Alam niya sa sarili niyang marami siyang mapupuntahan kasi marami siyang pamato kaysa kay Nonoy.

Ibinato niya ang kanyang unang pamato sa panglima kagad. Nung lumundag na si Dodong, nailundag niya ang kanyang mga paa ngunit ito ay tumama o naiapak sa linya. Samakatuwid, hindi pasok sa laro ang kanyang hakbang.

Humingi siya ng isa pang pagkakataon kay Nonoy sabi nya:  “Ay wait, isa pa, testing palang iyon.” Natawa din siya sa kanyang sariling pagkakamali.

Pumayag naman si Nonoy at pinaulit si Dodong. Inilagay ni Dodong ang kanyang pamato sa pang apat.

Nonoy: “Oh pang apat na  yan ah. Kayang kaya mo na yan.”

Ito’y pagbibigay ng lakas para kay Dodong.

Nang hinakbang na ni Dodong ang kanyang mga paa at inabot ang pang apat. Ito ay natalisod. Napahiga siya sa lapag at parang kinukuryente ang kanyang mga paa.

Dali daling inalalayan siya ni Nonoy. Hinawakan niya ito at pinagpahinga muna saglit.

Natalo sa round na iyon si Dodong. Mga ilang minuto lang. Nawala ang pangingirot ng kanyang mga paa.

Tumayo ng kaunti si Dodong. Bumwelo. Kaya’t  sumubok muli siya. Sinubukan niyang malapit lang pero dahil nga sa dami niyang hawak. Binato niya nalang lahat ng hawak niyang pamato. Mayroon siyang inilagay sa pangalawang hakbang , sa pangatlo at sa pang apat. Balak niyang unahing lundagan ang  pangatlo at kunin nalang ang pamato sa pangalawa at pang apat

Nonoy: Ano Dong, kaya mo pa ba talaga? Sigurado ka? Baka mapano ka ulit.

Dodong: Kaya ko to.

Nonoy: Tulungan kita?

Dodong: Kaya ko to mag isa. Di ko kailangan ng tulong mo.

Mainit na ang ulo ni Dodong.

Sa huling pagkakataon.  

Nagtagumpay naman siya sa pangatlong hakbang ngunit nung kukunin na niya ang pamato sa kanyang likuran, ay biglang sumakit ang kanyang likod at napahiga muli si Dodong.

Nonoy: “Oh anong nangyari sayo?“ Gulat at takot ni Nonoy sa nangyari.

Dodong: “Ang sakit noooooy, tulungan mo ko, uuurrrhg.” Pamimilipit sa sakit ni Dodong.

Lesson: Walang pinagkaiba ang buhay ni Dodong sa buhay ko. Naligaw ako. Naguluhan ako. Nataranta . Nagmadali ako. Nagyabang ako sa mga nangyari. Nakalimutan kong panghawakan ang mga dapat kong abutin. Kaya sa huling pagkakataon, kung maglalagay ako ng goal, dapat realistic at hindi marami. Hindi ko pagsasabay sabayin. Hindi mahalaga na marami akong dala-dalang inpormasyon upang maaabot ko ang isang bagay. Kailangan ko lang pala ng tapang, lakas ng loob at determinasyon sa kung sino ako at kung ano ang mayroon ako. At ang pinakamahalaga, ay ang wag bitawan ang nasimulan kong pangarap.