WELCOME TO YOUR FINAL DESTINATION

“Paglaki ko, pangarap kong maging mayaman para dumami ang pera ko”.

Lumaki sa mahirap na pamumuhay si Marko. Ang kanyang ama ay isang ‘Jeepney Driver’. Isang kahid, isang tuka ang nakaugaliang buhay nila. Minsan naman ay wala pang nakakain dahil nauubos ito sa pakikipagsabong ng manok ng kanyang ama sa kabilang kanto. Sa tuwing walang pasada ang kanyang ama sa oras ng hapon, pagtapos ng eskwela ay tumutulong si Marko sa kanilang talyer. Siya ang nagsisilbing tiga-abot ng mga kasangkapan sa pag-aayos ng jeep ng kanyang tatay. Nakikita niya kung gaano kagaling ang kanyang ama sa pagkukumpuni ng isang kotse. Napahanga siya sa husay ng kanyang ama. Hindi na napigilang sumingit nito sa pagkakataong iyon.

Nagsalita si Marko “Tay, gusto ko rin maging isang katulad niyo. Gusto ko din mag-ayos ng sasakyan”.

Sa ilalim ng jeep, lumabas sa pagkakahiga ang kanyang ama. Tila bagang hindi natuwa sa sinabi niya.

Tuluyan ng nagalit sa tanong ni Marko ang kanyang ama at nagsalita ito sa kanya “Anong sabi mo? Alam mo ba ang pinagsasasabi mo? Hindi mo ba alam ang buhay ng pagiging driver? Mahirap ang buhay dito, anak. Wag mo ng pangarapin. Mangarap ka ng mas mataas. Magsikap ka. Ang gusto ko sayo. Maging isa kang magaling na ‘Mechanical Engineer’. Halos parehas lang din yun anak. Hahawak ka din ng mga gamit ng isang mekaniko. Diyan ka yayaman. Magaling ka pa naman sa Math”.

Natuwa at nabuhayan ng loob si Marko. Nagkaroon siya ng isang inspirasyon.

Kapag walang ginagawa sa kanilang talyer, tinuturuan siya ng kanyang ama na magpatakbo ng isang sasakyan upang sa ganun ay may mautusan sila kapag may bibilhin lalo na sa malayong lugar. Kahit na ganun pa man, sinisikap ng kanyang ama na itatak sa isipan ng kanyang anak na mahalaga na makapagtapos ng kolehiyo at makahanap ng magandang kumpanya.

Nakapagtapos si Marko ng kolehiyo sa kursong ‘Mechanical Engineering’ sa siyudad ng Batangas. Pinilit niya ito kahit hindi siya kumportable dito sa kursong ito. Wala ng pasubali pa. Naghanap nalang kagad siya ng trabaho. Maganda ang kanyang napasukang trabaho ngunit hindi niya parin magawang maging masaya sa engineering. Alam niya sa sarili niya kapag ipinagpatuloy niya pa ito. Mas lalo lang siyang hindi magiging masaya.

Umalis siya sa kumpanyang iyon.

Inilihim niya sa kanyang ama na nag-resign siya sa kanyang pinapasukang trabaho. Ang puso niya talaga ay nasa kotse. Sa paggawa ng kotse. Hindi na siya nag ubos pa ng panahon kaya pinagsikapan niyang pag aralan ang bawat parte ng isang kotse ng walang tulong ng manual ng libro.

Malaki naman ang alam niya sa mundo ng pagme-mekaniko kaya sinubukan niyang gumawa ng kakaibang kotse. Nangalap siya sa internet ng iba’t ibang impormasyon. Nagtanong sa mga kakilala. Pinag aralang mabuti ang paggawa ng kotse.

Mataas ang pangarap ni Marko. Gusto niyang maging mayaman upang may mapatunayan siya sa kanyang pamilya. Nais niyang makatulong sa kanyang tatay.

Ilan taon niyang itinago ang kanyang napiling trabaho sa kanyang ama. Alam niya kasi kapag nalaman ng kanyang ama na huminto siya sa pagta-trabaho sa engineering company ay siguradong magagalit ito.

Gumawa si Marko ng pinakamatibay na sasakyan. Ito ang pinakamagandang bus sa lahat. Mayroong matibay na gulong na kahit na anumang matulis na bagay ay hindi ito masisira. Mayroon matibay at makapal na katawan ang bus na anumang bagay na sumalpok dito ay hindi ito masisira ng basta basta. Mura ang mga ginamit na materyales sa paggawa niya ng kanyang sariling bus ngunit matibay ang kalidad nito kumpara sa iba.

Nabalitaan niya sa isang diyaryo na mayroong expo na nagpapakitang gilas ng iba’t ibang klase ng sasakyan. Hindi na siya nag-atubuli pa at daling sumali upang ipakita ang napakaganda niyang imbensyon na bus.

Maraming humanga sa nagawa niyang sasakyan. Maraming napabilibsa kakaibang disenyo nito. Marami ring mayayamang tao ang nais gamitin ito sa pakikipagkalakaran at pagbabakasyon.

Naibalita sa buong mundo ang kakaibang desenyong gawa ni Marko. Nagulat at napabilib ang kanyang ama sa nabalitaang imbensyon ni Marko.

Tumawag naman siya sa kanyang ama sa telepono “tay, matutupad ko na po ang mga pangarap. “ Sinundan ng mga salitang. Tutuparin ko ang sinabi kong “Paglaki ko, pangarap kong maging mayaman para dumami ang pera ko”. Masayang masaya naman ang ama sa sinabi ni Marko. “Babalik po ko diyan Ama”. Hindi na nagtanong pang muli ang ama.

Ipinakalat ni Marko sa buong balita na tanging mayayaman lang ang makakasakay sa kanyang naimbentong sasakyan.

Kaya, tinanggap na rin niya ang alok ng mga mayayaman na libutin ang Pilipinas gamit ang bus na ito kapalit ng mahal na halaga ng pera.  

Ang loob ng bus ay binubuo ng mga kilala at mayayamang tao na pasahero.  Mga mayayamang negosyante ang sumakay dito. Kasama na rin ang mga kilalang politiko. Pati na rin ang mga sikat na artista.

Lahat ng ito ay may kanya kanyang regalo para kay Marko. Bilang paghanga sa kanya. At dadagdagan pa nila ito kung maipunta niya ang mga mayayaman sa ‘isla ng kayamanan’. Ang islang tanging tatlong tao palang ang nakakatapak sa lupaing iyon.

Sa kanilang mahabang biyahe. Napuntahan na rin nila ang pinakadelikadong lugar bago mapunta sa islang gusto nilang puntahan. Mayroong malaking halaga si Marko kapag nagtagumpay siyang madala ang lahat ng pasahero sa islang iyon.

Huminto sila sa isang gate at hinarang siya ng isang balbas saradong lalaki.

“Sir magandang umaga po, san po ang punta nila?” Tanong ng Lalaki.

“Doon po kame sa ‘isla ng kayamanan’. Gamit ko po pala ang bagong imbensyon kong bus sakay ko ang mga kilala at mayayamang tao sa Pilipinas.”Sagot naman niya sa nagtanong.

“Sir, kung hindi niyo po alam, delikado pong idaan ang sasakyan niyo sa lugar na ito. Kailangan niyo po ng mag-gagabay sayo. Libre lang naman po ito. At ito rin naman ay kung gusto niyo o hindi magpasama. Papayagan naman po namen kayo kung ayaw niyo po ng alalay o mag gagabay sa inyo. Baka maligaw lang po kayo.”

Hindi pumayag si Marko.

“Hindi na siguro Sir. Kabisado ko na rin naman tong daan na to. Saka sa bilis at tibay nitong kotse na to. Malamang hindi  uubra ang sira para dito.” Pagmamayabang na sagot muli ni Marko.

“Sige po sir, kayo po ang bahala, okay lang naman din po. Mag ingat po kayo. Mapeligro po ang daan.” Payo ng lalaki.

“Sige, paano! mauna na kame”. Sabi ni Marko.

Binigyan nalang niya ng pera ang lalaki. Nilagay nalang niya ito sa may bintana ng hindi nalalaman ng lalaki. At tumuloy na ito sa kanyang biyahe.

Sa kanyang pagmamaneho, madulas at masuok ang daan. Habang tumatagal, mas lalong lumalabo ang kanilang salamin sa harapan.

May isa namang mayamang nagtanong sa kanya. “Pare bakit di ka pa nag-pa-guide sa manong. Sayang naman”

“Hindi na kailangan po sir. Makakarating po tayo dun” Sagot ni Marko.

“Ikaw bahala. “ sagot ng negosyante.

Mga ilang minuto pa, may lumapit na bata sa harapan at tinanong ang katabi ng driver.

“Saan po ako pwedeng magdasal?” Tanong ng bata.

“Ay nako iho, walang dasalan dito. Ginawa itong sasakyan na ito para magsaya hindi para sumamba. Kung gusto mo, magdasal ka diyan sa upuan mo, pwede naman eh. Di uso rito ang ganyan”

Hindi na sumagot ang bata. Nagtanong muli nalang ang bata sa driver. “Wala po ba akong pwedeng mapagdasalan dito sa loob ng bus. Natatakot po kasi ako”

Sumagot si Marko “Walang lugar dito para sumamba. Ginawa ko tong sasakyan na to ng matibay na matibay. Ito ang inyong panahon para magsaya. Kaya maupo ka diyan at malapit na tayong makarating sa ating paroroonan. Wag kang mag alala. Ligtas ka rito.“

Tuloy ang tawanan ng lahat. Masayang nagtatawanan ang lahat. Nagku-kwentuhan at nagkakainan.

Hindi na muling nagtanong ang bata.

Naniwala ang bata sa sinabi ng driver. At di na muling binalak pang magdasal. Binanggit nalang niya sa driver na “Alam niyo po ba, paglaki ko, gusto ko pong maging ‘Mechanical Engineer’, gusto kong magkumpuni” Sambit ng bata. Napangiti nalang si Marko sa sinabi ng bata at itinuloy nalang ang pagmamaneho.

Nagtatawanan pa rin ang lahat ng tao sa loob ng bus.

Sa pagpapatuloy ng kanilang biyahe, tumambad sa kanila ang makapal na makapal na usok. Hindi na maaninag ng driver ang daan. May isang nangamba sa daan: “Huminto kaya muna tayo?” Sabi ng isang pasaherong artista.

“Nagsalita naman ang driver “Wag ka pong mag alala mam, usok lang po yan. Malalagpasan din natin yan. “ sabi ni marko.

Tuloy tuloy lang sa pagmamaneho si Marko. Tiwala siya sa tibay at kapal ng kanilang kotse anumang ang mangyari.

Sumunod na pangyayari naman. May narinig siyang isang pagputok. Alam ni Marko sa sarili niya na ang pumutok na iyon ay ang kanyang gulong sa likuran.Hindi niya ito pinansin. Itinuloy niya pa rin ang lahat.

Nagpatuloy sa pagmamaneho si Marko ng walang pinangangambahan. Mga ilang minuto pa. May natanaw siyang umiilaw na isang kastilio. Natuwa siya sa kanyang nakita. Isa itong pag asa para sa kanya.

 “May balita ako senyo, natatanaw ko na ang isla”. Pasigaw na sabi ni Marko.

Naghiyawan at natuwa ang lahat sa balitang iyon.

Binilisan ni Marko ang kayang pagmamaneho. Ngunit hindi pala ito isang isla kundi isang makapal na usok na kumikislap at ang nasa baba nito ay isang napakalalim na bangin. Ambilis ang lahat ng pangyayari. Walang nakakaalam na bangin pala ang dulo na iyon. Nahulog ang lahat sa bangin na iyon. Walang natirang buhay sa loob ng bus.

Ito ay isang aral na sa sobrang tiwala na natin sa mga gawa natin. Nakakalimutan nating humingi ng tulong sa Maykapal. Nakalimutan na nating dumulog sa kanyang kaligtasan. Nasilaw tayo ng pera at karangyaan. Kapag alam natin matibay ang sinasandalan natin. Hindi na tayo sumasandal sa Diyos.